حالا که این روزها شقيقه جامعه ایران زیر تهدید غرب برای چکاندن مکانیسم ماشه قرار دارد یادمان نرود که این قسمت از برجام چه اندازه خلاف عرف و قوانین بین المللی بوده و از این منظر برخی حقوقدان بین الملل از آن به عنوان یک استثنا یاد می کنند.
فکرش را بکنید این بند چنان طراحی شده که اگر جمهوری اسلامی از سال انعقاد برجام تا الان، مو به مو آن را رعایت هم کرده بود، هر یک از طرفین به صرف فقط ادعا می توانست تمام تحریم ها را برگرداند.
حتی لازم نیست این ادعا در شورای امنیت سازمان ملل یا یکی از مراجع بین المللی قضایی بررسی و صحت آن سنجیده شود، بلکه فقط با ادعا می توانند یک مملکت را ده سال عقب بیندازند.
جالب و شوک آور آنکه در این فرایند هیچ حق اعتراضی یا حق بازبینی برای ج. اسلامی قائل نشده است.
این قانون چنان طراحی شده که حتی اگر مشکل پیش آمده قابل حل هم باشد، باز می توان آن را نادیده گرفت و به عنوان یک اهرم فشار آن را اجرایی کرد.
من در حیرتم که چطور که کشوری اینچنین زیر یوغ چنین قانونی رفته و خودش با امضای خودش، از حقوق اولیه یک معاهده انصراف داده است.
واقعا تیم مذاکره کننده ما در آن ایام چطور و چگونه فکر می کردند؟ تصورشان چه بود که حتی یا یک ماده یا تبصره هیچ مانع حقوقی برای ادعای واهی هم نسنجیدند.
بخدا این برای سربه زیری و خجالت یک کشور کافی است که چطور زیر چنین بند استعماری را امضا کرده و سرنوشت ملتش را به دست دشمنش سپرده است.
انگار تیغ را به دشمن بدهی، دست خودت را هم ببندی، گردنت را هم در گیوتین قرار داده باشی و عجب که دهانت را هم برای فریاد دوخته باشی.
