روز خبرنگار، فرصتی بود، برای تقدیر از کسانی که کارشان روایت حقیقت است؛ اما حقیقت این روزها نه فقط پشت موانع اقتصادی و معیشتی پنهان شده، بلکه زیر سایه فشارهای سیاسی و اجتماعی نیز کمر خم کرده است.

پیمایش تازه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران نشان می‌دهد که بیش از نیمی از خبرنگاران به ترک حرفه فکر می‌کنند؛ نه به این دلیل که عشق به قلم و حقیقت در آن‌ها خاموش شده، بلکه به این علت که ایستادن در این میدان، به معنای راه رفتن بر لبه تیغ است.

خبرنگاری که ناکارآمدی یک مدیر دولتی را افشا کند ممکن است برچسب بخوزد و به تلاش برای تخریب یا منفعت‌طلبی متهم می‌شود.

 و اگر همان خبرنگار برای مدتی سکوت کند یا از انتشار جزئیات فساد و خطای یک مدیر صرف‌نظر کند، افکار عمومی به سرعت حکم می‌دهد که «لابد باج گرفته‌اند». این تضاد بی‌رحمانه، خبرنگاران را میان دو سنگ آسیاب قرار داده است؛ جایی که هر انتخاب، بهایی سنگین دارد.

در کنار این فشارهای حیثیتی و روانی، معیشت خبرنگاران نیز در وضعیتی شکننده قرار دارد. اکثریت، دستمزدی دریافت می‌کنند که نه متناسب با تحصیلات و تجربه‌شان است و نه پاسخگوی هزینه‌های زندگی در شرایط تورمی. بسیاری بدون قرارداد رسمی یا بیمه کامل کار می‌کنند، و برای تأمین حداقل معاش، ناچار به کار دوم و سوم هستند.

با این همه، همچنان بسیاری از خبرنگاران در خط مقدم آگاهی‌بخشی می‌مانند؛ نه به امید پاداش‌های کلان یا موقعیت‌های ویژه، بلکه به خاطر باور به مسئولیت اجتماعی حرفه‌شان.

روز خبرنگار، فقط روز قدردانی از این ایستادگی نیست؛ باید روز مطالبه‌گری برای ایجاد امنیت شغلی، معیشتی و حیثیتی خبرنگاران هم باشد.

فراموش نکنیم، جامعه‌ای که خبرنگارانش را ناامن، بی‌پشتوانه و بی‌اعتبار می‌گذارد، دیر یا زود حقیقت را از دست می‌دهد و به شایعه، تبلیغات و تحریف پناه می‌برد. امروز دفاع از خبرنگار، فقط دفاع از یک صنف نیست؛ دفاع از حق مردم برای دانستن است.