محسن مهدیان نوشت: 

۱. روایت‌هایی که باید شرم جهان باشند

صحنه‌هایی که این روزها از باریکه محاصره‌شده غزه می‌رسد، چنان دردناک است که وجدان انسان را مچاله می‌کند.
-پیرمردی در صف غذا، چند ثانیه پس از گرفتن ظرف خالی جان می‌دهد؛
-زنی سالخورده با صدایی لرزان می‌گوید: «پنج روز است چیزی نخورده‌ام»؛
-کودکی دو ساله روی تخت بیمارستان از سوءتغذیه جان می‌سپارد؛
-خبرنگاران فلسطینی می‌نویسند: «از شدت گرسنگی حتی نای برداشتن دوربین نداریم».
-در یک روز، ۹۰ نفر از مردم در صف غذا با گلوله‌های اسرائیلی کشته شدند.
این‌ها فقط چند تصویر از یک نسل‌کشی تدریجی‌اند که با محاصره و گرسنگی در جریان است.

۲. آمارهایی که وجدان جهانی را باید تکان دهد
-بیش از ۹۶٪ مردم غزه در ناامنی غذایی شدید هستند.
-۵۰ هزار کودک دچار سوءتغذیه حادند و دست‌کم ۳۸ کودک از گرسنگی جان داده‌اند.
-رژیم صهیونیستی ۸۳٪ کمک‌های بشردوستانه را رد یا محدود کرده است.
-در ۹ ماه گذشته، اسرائیل دست‌کم ۱۶ نانوایی، ۴۰ صف کمک غذایی و ۱۰۷ پناهگاه را هدف حمله قرار داده است.
این ارقام، سند نسل‌کشی سیستماتیک با سلاح گرسنگی‌اند.

۳. طرح شوم گرسنگی
-رژیم صهیونیستی گرسنگی را به ابزار مهندسی جمعیتی، روانی و امنیتی بدل کرده است.
-محاصره کامل با فرمان وزیر دفاع اسرائیل: «نه غذا، نه سوخت، نه آب».
-ایجاد نهاد جعلی GHF با مدیریت آمریکایی-اسرائیلی برای حذف آنروا و کنترل توزیع کمک‌ها.
-ورود کمک‌ها با کامیون‌های غیرنظارتی، توزیع همراه با تیراندازی، شناسایی بیومتریک و سهمیه‌های ناکافی.
-حتی گزارش‌هایی از کنسروهای بمب‌گذاری‌شده منتشر شده است.
-تمرکز توزیع غذا در جنوب و بمباران شمال یعنی: «غذا فقط برای آن‌که خانه‌اش را ترک کند»؛
-یعنی کوچ اجباری با نان. غذا تبدیل به ابزار اشغال شده است.

۴. و حالا آقای دیپلماسی...
دیپلماسی ایران، درگیر دوران پساجنگ است و حق هم دارد؛
اما غزه، کربلای زمانه ماست و امروز، تنها سلاح ما علیه این محاصره، دیپلماسی است.
باید فعال‌تر، پرشورتر و خستگی‌ناپذیرتر وارد میدان شد؛ هم دولت، هم مجلس.
-یکی از اقدامات فوری، طرح ائتلاف جهانی یا منطقه‌ای برای اعزام کشتی‌های حامل غذا و دارو به غزه است.
-این اقدام، علاوه بر انسان‌دوستی، فشار سیاسی مستقیم بر ماشین جنایت است.
-ایران می‌تواند با کشورهایی مانند ترکیه، مالزی، ونزوئلا و الجزایر هماهنگ شده و ابتکار این ائتلاف را در دست گیرد.
-هم‌زمان، وزارت خارجه باید:
-خواستار نشست اضطراری مجمع عمومی و شورای حقوق بشر شود
-صدای بغض‌دار خبرنگار الجزیره را که گفت «جهان فقط نگاه می‌کند» به یک پیام جهانی بدل کند
-و با دولت مصر و دیگر کشورهای ضداشغالگر، برای گشایش گذرگاه رفح رایزنی مؤثر و مستمر داشته باشد.
این میدان، فقط میدان دولت نیست؛ مجلس نیز باید نقش خود را ایفا کنند.
نشستن و تماشا کردن و آه کشیدن و ندبه کردن، هویت و رسم ایرانی جماعت نیست.