شاید رهبر انقلاب اسلامی می‌خواهد ما فعلا به جای تکیه بر نیروی اتُم، بر نیروی اتَمّ خود متمرکز و متکی باشیم؛ نیرویی که نه از شکافت هسته‌ای، بلکه از پیوست و جوهره‌ درونی انسان برمی‌خیزد؛ نیرویی که برآمده از ایمان، خودسازی، اراده ملی، غیرت دینی و روحیه مقاومت است.

تفاوت «اتُم» و «اتَمّ» در ظاهر تنها یک حرف است، اما در باطن، فاصله‌ای به بلندای مرز میان ماده و معنا، تکنولوژی و اخلاق، ویرانگری و حیات، سلطه و عزت در آن نهفته است.

 رهبر انقلاب، با بصیرتی ژرف و رویکردی تمدنی، ما را به فراسوی منازعه‌های سخت‌افزاری برده و توجه‌مان را به ذخایر نرم‌افزاری و معنوی ملت ایران جلب می‌کند.

افزون بر دلایل فقهی، حِکمی و فلسفی حرمت تولید و استفاده از سلاح اتمی که بارها توسط رهبر انقلاب تصریح شده است، به‌نظر می‌رسد در منظومه فکری ایشان، مسأله فراتر از یک حکم شرعی صِرف است. در حالی که قدرت‌های جهانی تکیه‌گاه امنیت خود را در زرادخانه‌های هسته‌ای می‌جویند، ایشان مسیر جدیدی را پیش پای ملت ایران گذاشته است؛ مسیری که در آن، قدرت واقعی نه در بمب اتم، بلکه در انسان مؤمن، انقلابی، مجاهد، فکور و مستقل قرار دارد.

ایشان نیروی ایران را برای رویارویی با آمریکا – به عنوان نماد کامل سلطه جهانی – فعلا کافی می‌داند؛ نیرویی که هم نیروی ایمان و اراده است و هم نیروی ایمنی و تسلیحاتی بومی‌شده و معنویت‌مدار(حتی نیروی فنی و تسلیحاتی ما برخاسته از نیروی درونی همچون باور و ایمان است). این دو وجه به‌هم پیوسته، سپری از بازدارندگی برای ایران اسلامی پدید آورده که به مراتب پایدارتر، عمیق‌تر و کارآمدتر از هر سلاح هسته‌ای است.

نمونه‌ی عینی و عملی این رویکرد را می‌توان در یمن دید؛ کشوری کوچک، فقیر، محصور در تحریم‌ها و تحت شدیدترین حملات ائتلاف آمریکایی - صهیونیستی و بعضا عربی، اما دارای قدرتی شگفت‌آور. یمن در واقع مینیاتوری از نیروی ایران است؛ تصویر کوچکی از آنچه ایمان، غیرت و مقاومت می‌توانند بی‌نیاز از تکنولوژی‌های ویرانگر و سلاح‌های کشتار جمعی، به دست آورند.

یمن نشان داده است که می‌توان بدون بمب اتم، دفاع اتمّ داشت. دفاعی کامل، بر پایه اصول اخلاقی، مشروعیت مردمی، محاسبات عاقلانه و انگیزه‌های الهی. این دفاع، نه تنها ماشین جنگ دشمن را متوقف کرده، بلکه مشروعیت اخلاقی آنان را نیز زیر سؤال برده است.

از منظر رهبر انقلاب، فتح بزرگ، صرفاً تصرف یک سرزمین یا شکست دشمن در میدان نبرد نیست؛ بلکه فتحی اخلاقی و تمدنی است. فتحی که در آن انسان مسلمان، بدون آن‌که به مرزهای اخلاق و انسانیت تجاوز کند، قله‌های عزت و اقتدار را فتح می‌کند. چنین فتحی هرگز به ابزارهای صرفاً تکنیکی و مادی تنزل نمی‌یابد. پیروزی نهایی، نه با بمباران اتمی هیروشیماوار، که با پایداری، مظلومیت مقتدر، فداکاری آگاهانه و منطق معنوی حاصل می‌شود.

ایران اسلامی، به‌ویژه در عصر انقلاب، اثبات کرده که پیروزی‌اش نه وابسته به زرادخانه است، نه به ائتلاف قدرت‌های بزرگ، نه حتی به اقتصاد کلان. پیروزی ایران، در گرو ایمان مردمی است که رهبرشان به آنها اعتماد کرده است. در این منطق، ایران صرفا با بمب اتم پیروز نیست. چرا که اگر ایران نیز مانند دشمن، در همان گام نخست و صرفا به همان منطق سلاح کشتار جمعی تن دهد، تفاوت اخلاقی‌اش با سلطه‌گران جهانی از میان خواهد رفت. ایران، از همین روست که سلاح هسته‌ای نمی‌سازد، مگر زمانی که مجبور به دفاع مشروع بازدارنده باشد.

رهبر انقلاب، با نگاهی فراتر از نظامی‌گری و دیپلماسی مرسوم، می‌خواهد نشان دهد که در جهان امروز – و به‌ویژه آینده‌ در حال تولد – قدرت واقعی در دست ملت‌هایی است که اتکایشان بر نیروی اتمّ خویش است؛ یعنی تمامیت وجودی خود، سرمایه‌های انسانی‌شان، نظام ارزشی‌شان، و روح و ایمان‌شان.

در پایان، آنچه رهبر انقلاب می‌خواهد بسازد، نه کشوری صرفا مسلح به بمب اتم، که امتِ مسلح به ایمان و عقلانیت الهی است؛ امتی که به جای تکیه بر تکنولوژی مرگ، به منطق حیات و هدایت تکیه دارد.