دور دوم مذاکرات هسته ای ایران و آمریکا با میانجی‌گری عمان در رُم پایتخت ایتالیا با بازتاب های بین المللی گسترده ای رو به رو شده و البته هم منابع آگاه و هم رسانه‌های مختلف، از جو مثبت مذاکرات خبر می دهند. در این میان، برخی نظیر وزیر خارجه عمان یا حتی وزیر خارجه ایتالیا به عنوان میزبان دور دوم مذاکرات، به صراحت تاکید دارند که پیشرفت در مذاکرات تهران-واشنگتن قابل توجه و سریع است و امکان حصول یک توافق وجود دارد. توافقی که در صورت حصول، آنطور که سید عباس عراقچی وزیر امور خارجه کشورمان گفته، تا حد زیادی باید تامین کننده منافع ملی ایران نیز باشد.
در جبهه مقابل نیز برخی صاحب نظران تاکید دارند اگر لفاظی های ترامپ و متحدانش علیه ایران را کنار بگذاریم، باید اذعان کنیم که آن ها به شدت به یک توافق با ایران نیاز دارند و می خواهند در بحبوحه سیلی از ناکامی هایی که آن ها را محاصره کرده، توافق با تهران را به مثابه یک دستاورد و موفقیت برای خود معرفی کنند. با این همه، در جریان مذاکرات اتمی میان ایران و آمریکا، شاهد دو روند منطقه‌ای و بین المللی نیز هستیم که توجه به آنها ضروری است و می تواند تا حدی به این پرسش پاسخ بدهد که چرا مذاکرات ایران و آمریکا فعلا چنین خوب پیش رفته است؟!
اول اینکه قدرت های اروپایی از مذاکره با ایران به کل کنار گذاشته شده اند. اینطور به نظر می رسد که این مساله روند مذاکرات را سریعتر و البته مثمرتر کرده است. اروپایی ها در تجربه برجام نشان دادند که در عمل به تعهدات خود کاملا ضعیف هستند و چیزی برای ارائه کردن ندارند. آن ها در سال های گذشته نیز چیزی جز ناتوانی در اجرای برجام و سخت گیری در برابر ایران نشان نداده اند و پیوندهای مستحکم آن ها با رژیم اشغالگر قدس و آمریکا نیز مانع از شکل‌گیری یک تعامل واقعی با ایران در پرونده اتمی کشورمان شده است.
ورای همه این ها، باید اذعان کنیم که اروپا پس از رویدادهایی نظیر جنگ اوکراین و جنگ غزه، تا حد زیادی وزن خود در قالب معادلات بین المللی را نیز از دست داده است. البته شخص ترامپ نیز با حضور مجدد خود در قدرت نشان داده که رغبتی به همکاری نزدیک با اروپا ندارد و حتی اروپایی ها را به مثابه باری اضافی روی دوش آمریکا می بیند که باید جنس روابط آمریکا و اروپا به نحوی جدی اصلاح شود. به طور کلی حذف اروپا، بیش از اینکه برای مذاکرات اتمی ایران چالش‌زا باشد، چالش‌زدا بوده است.
نکته دوم اینکه کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس نیز تا حد زیادی از مخالفان یک توافق با ایران، به جرگه موافقان پیوسته اند. در جریان توافق برجام، کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، سنگ اندازی های زیادی را در راه حصول توافق مذکور انجام دادند و حتی در این رابطه در یک جبهه مشترک با رژیم صهیونیستی قرار داشتند. با این حال، اکنون وضعیت فرق کرده است. کشورهای عربی منطقه خیلی خوب می دانند که اوج گیری تنش و در گیریها با محوریت پرونده اتمی ایران بیشترین آسیب را به منافع اقتصادی و سیاسی و امنیتی آن ها خواهد زد.
رهبران عرب منطقه طی ماه های گذشته بارها اعلام کرده اند که تبعات هرگونه ماجراجویی علیه ایران از سوی آمریکا یا اسرائیل، برای آن ها مهلک خواهد بود و درست به همین دلیل، حاضر نیستند از ماجراجویی علیه ایران حمایتی کنند. سفر اخیر وزیر دفاع عربستان به ایران، تا حد زیادی مخابره کننده این پیام بود که عربستان به عنوان یک کشور مهم منطقه، هم حامی مذاکرات اتمی ایران است و هم از تنش‌زایی علیه کشورمان حمایت نخواهد کرد.
در مورد دیگر کشورهای منطقه نظیر قطر و امارات و کویت هم قاعده ای مشابه حاکم است. اساسا با توجه به همین دو روند، برخی از صاحب‌نظران تاکید می کنند که ایران و آمریکا نزدیکتر از هر زمانی دیگری به حصول یک توافق تازه با محوریت پرونده اتمی تهران اند.
