مجید میرفخرایی طراح صخنه با سابقه سینمای ایران در بانی فیلم نوشت: فریدون جیرانی در مصاحبه با یکی از هنرمندان از او پرسیده بود که چرا در فیلم‌های فارسی اخیر رقص مردان زیاد شده؟! …و اما جواب آن پرسش؛ به دور از فرافکنی، پاسخ این است که «رقص» در سینمای ما به سخره گرفته شده، در صورتی که در سینمای جهان به خصوص سینمای هند، رقص بسیار جدی و گاهی مقدس است.
من شاهد بودم که رقص در بالیوود تا چه اندازه جدی است. استودیوهای زیادی چندین طبقه از ساختمان خود را اختصاص به تمرین رقاصان داده‌اند.سازندگان فیلم به این استودیوها سفارش می‌دهد، کارگردان برای‌شان سناریو را می‌فرستد و طراح رقص بر اساس سناریو و خواسته کارگردان چندین نوع رقص را طراحی میکند که کارگردان از میان اجرای آنان، رقص مورد نظر فیلم خود را انتخاب میکند.
اما در سینمای ایران تلقی نادرستی از وجود دارد، به این شکل که تعدادی هنرپیشه مرد بدون آموزش کافی و در نظر نگرفتن ریتم آهنگ، فقط با انجام حرکاتی مسخره و لودگی، با یک آهنگ خوانندگان پاپ آنطرف آبی می‌رقصند تا با این کارشان ضمن فراهم کردن خوشایند کارگردان و تهیه کننده، گیشه را هم فتح کنند و در مسابقه بالا قرار گرفتن در جدول فروش رکوردهای فروش گیشه سینماها را نیز دست آورند!
روشن است فیلم پرفروشی با استفاده از چنین مدل‌هایی، الزاماً نمیتواند فیلم خوبی باشد. این چنین تولیداتی فقط جیب تهیه کنندگان‌شان را پر پول میکند.
نکته تاسف‌آور و عجیب‌تر چنین فیلم‌هایی این است که بازیگران خوب و باسابقه سینمای ما هم به این مسخره‌بازی‌ها تن می‌دهند.
اگر لزوم اجرای رقصی مردانه در فیلمی، به محتوای آن کمک میکند باید از طرف کارگردان جدی گرفته شود، اما مسلم است که باید از انجام حرکت‌های لوده و مسخره بازی به جای رقص پرهیز کنند، اگر حتی مقتضیات گیشه و تضمین فروش وجود چنین حرکاتی را ایجاب میکند، حداقل آقای کارگردان تاکید کند که رقص بازیگران، با ریتم آهنگ همخوان و درست اجرا شود…!
