پاستور؛ نشست هیئت دولت؛ حضور وزیر اقتصاد در جمع خبرنگاران و پاسخ به سوالات آنان:
-آقای خاندوزی، کدوم دست از پروژه‌های ناتمام قراره تحت مصوبه مولدسازی واگذار بشه؟
- هر کدوم از آقایون وزرا و استاندارها مکلف شدند پروژه‌های نیمه‌تمام خودشون، به ویژه پروژه‌هایی که در مراحل پایانی تکمیل هستند و درصد پیشرفت فیزیکی اونها بالاست رو معرفی کنند و اونها در اولویت قرار می‌گیرند.
همهمه خبرنگاران و تلاش برای پرسیدن سوالات بیشتر در خصوص مصوبه مهم و پر حرف و حدیث این روزها که در میان سوال عجیب خبرنگاری که فاصله کمی با وزیر دارد، گم می‌شود:
-راجع به روز پدر هم من بپرسم. تا حالا چندبار جوراب گرفتید؟
این سوال خبرنگار رسمی و پرآوازه صداوسیماست که به وضوح، نگاه حاکم بر این دستگاه عریض و طویل را عیان می‌کند؛ دستگاهی که در مقاطعی نشان داده درک درستی از ماهیت رسانه و کارکرد آن ندارد و تصور می‌کند توسل به الگوهای گذشته برای انتقال پیام و تاثیرگذاری بر مخاطب همچنان امکان‌پذیر است؛ سازمانی که شاید همچنان قائل به تاثیر «نظریه تزریقی» رسانه باشد که مخاطب پیام‌های ارتباطی را منفعل تصور می‌کند و صرف پیام را دارای اصالت می‌داند.
ظاهرا برای خبرنگار صداوسیما چندان اهمیت ندارد که دغدغه جامعه چیست، سوژه مورد مناقشه کدام است، سوال را در کدام بستر مطرح کند، بپرسد یا نپرسد، برای او تنها مهم است که پیام از طریق رسانه صادر شود؛ آن هم تنها با قرائت رسمی خود و بدون هیچ‌گونه مهندسی روی آن و به همین علت چنین پرسش آمیخته به مزاحی را در میان سوالات مهم دیگر خبرنگاران مطرح می‌کند.
با این اوصاف تعجب‌آور نیست که در میانه این نبرد رسانه‌ای، دستگاهی چون صدا و سیما دست‌ها را از پیش بالا ببرد و ناخواسته مخاطب را به دامن رسانه‌های لندنی و کانال‌ها و صفحات بی‌هویت شبکه‌های اجتماعی بیندازد.
امروز نه مخاطب منفعل است و نه رسانه انحصاری. تحولات تکنولوژیک این دو خصیصه نظریه تزریقی رسانه را نقض کرده و سدی بلند در برابر آن کشیده است. بنابراین باید برای جذب مخاطب و تاثیرگذاری و اقناع آن به جست‌وجوی راه‌های دیگری رفت.
اگر به نقش و اهمیت رسانه در دنیای امروز آگاه باشیم قطعا به دنبال درانداختن طرحی نو خواهیم رفت اما اگر همچنان به دنبال متدهای نخ‌نما شده پیشین باشیم چیزی جز شکست نصیبمان نخواهد شد.
