چین پس از هجدهمین کنگره ملی حزب کمونیست چین (CPC) در سال 2012 وارد عصر جدیدی شد. ابتکار کمربند و جاده چین ( BRI) که در سال 2013 توسط رئیس جمهور "شی جین پینگ" آغاز شد، چارچوبی را برای یک برنامه توسعه زیرساختی تجارت جهانی محصولات کشاورزی فراهم می‌کند که عمدتاً بر توسعه مسیرهای عرضه کالاهای کشاورزی در آسیا و آفریقا متمرکز است. توسعه حمل و نقل زمینی از چین به سمت غرب، صادرات و واردات را در سراسر آسیای مرکزی و به و از اروپا امکان پذیر می‌کند. تحولات جدید کشتیرانی (جاده ابریشم دریایی)، از جمله توسعه بنادر و ساخت مراکز لجستیکی، بازارهای جدیدی را باز می‌کند، به عنوان مثال، در شاخ آفریقا. درک دامنه و مقیاس (BRI) می‌تواند به شرکت‌ها در سراسر جهان کمک کند تا فرصت‌های تجاری جدید بالقوه را شناسایی کنند. همچنین زنجیره‌های تامین "مقرون به صرفه جدید" امکان جابجایی سریع و ایمن محصولات کشاورزی با کیفیت بالا و غذاهای فرآوری شده را فراهم می‌کند. از این رو، شرکت های کشاورزی و مواد غذایی موقعیت خوبی برای بهره مندی از این طرح خواهند داشت.

طبق داده های گمرکی، چین در سال 2021، معادل 326.55 میلیارد یوان (حدود 47.84 میلیارد دلار ) محصولات کشاورزی از کشورهای کمربند و جاده وارد کرد که نسبت به سال گذشته 26.1 درصد افزایش داشت و مقیاس تجارت محصولات کشاورزی به طور پیوسته رشد یافته است و همکاری بین زنجیره صنعتی و زنجیره تامین نزدیک‌تر شده است. ابتکار  ( BRI) یک "کمربند" زمینی را در نظر می‌گیرد که چین را به اروپا متصل می‌کند و یک "جاده" مبتنی بر دریا که از اقیانوس هند به آفریقا از طریق مدیترانه می‌گذرد و از اقیانوس آرام تا اقیانوسیه و آمریکای لاتین می‌رسد. این ابتکار در حال حاضر حدود  90 کشور بیش از 60 کشور مستقیم و 30 کشور غیر مستقیم را شامل می‌شود و انتظار می‌رود بیش از یک تریلیون دلار هزینه داشته باشد. بخش عمده‌ای از بودجه از منابع بانکی چینی مانند بانک توسعه چین و شامل ترکیبی از وام، اوراق قرضه و سرمایه گذاری سهام است. چین همچنین یک صندوق ویژه جاده ابریشم را برای تامین مالی پروژه های BRI ایجاد کرد. موسسات مالی بین‌المللی مانند بانک جهانی و بانک سرمایه‌گذاری زیرساخت آسیا و همچنین بانک‌های خصوصی مانند HSBC نیز یا حمایت خود را اعلام کرده‌اند و یا صندوق‌های متمرکز بر BRI خود را تأسیس کرده‌اند.

به دلیل مقیاس جغرافیایی گسترده و سرمایه گذاری انبوه، BRI  می‌تواند بخش های بزرگی از آسیا، آفریقا، اروپا و دریاهای بین آن را در مناطق تولید و توزیع با انبارها، پایانه های لجستیک و مناطق صادرات-واردات پیکربندی مجدد کند. طی سه دهه گذشته امنیت غذایی همواره یکی از دغدغه های اصلی دولت چین بوده است. تا همین اواخر، این به معنای تلاش برای دستیابی و حفظ خودکفایی ملی بود که تقریباً به طور کامل به عهده کشاورزان کوچک چین گذارده شده بود. اکنون دولت رویکرد خود را تغییر داده تا مزارع دهقانی را با عملیات‌های تجاری بزرگ تجاری جایگزین ‌کند، برای نیل به این هدف چین با کشت فراسرزمینی در تولیدات کشاورزی در خارج از کشور سرمایه‌گذاری می‌کند و درب ها به روی واردات بیشتر باز می‌شود. سرمایه گذاری کشاورزی خارجی چین به طور فزاینده‌ای توسط بخش خصوصی هدایت می‌شود. در طول ده سال گذشته، شرکت‌های چینی 43 میلیارد دلار در تولید محصولات کشاورزی خارج از چین سرمایه‌گذاری کرده اند. آنها همچنین خریدهای گسترده ای را انجام داده‌اند و فعالیت‌های خود را در زنجیره‌های تولید جهانی مانند گوشت خوک در ایالات متحده و سویا در برزیل خریداری کرده اند و با در اختیار گرفتن مالکیت اکثریت غول بذر" سینجنتا" در سوئیس، کنترل بیشتری بر صنعت جهانی بذر به دست آورده اند.

شرق آفریقا اولین حلقه در ارتباط BRI با تجارت غذا و کشاورزی آفریقا است. چین در حال ساخت بنادر و زیرساخت‌های دریایی برای ارتقای مسیر از جنوب آسیا به کنیا، تانزانیا و سپس تا مدیترانه از طریق جیبوتی است. راه آهن داخلی مابین این کشورها نیز در حال ساخت است. به عنوان مثال، چین متعهد شد که BRI را با سیاست‌های طولانی مدت همکاری چین و آفریقا ترکیب کند تا بهره‌وری کشاورزی آفریقا را به موازات و واردات کشاورزی خود را از آفریقا افزایش دهد. چین در حال حاضر پارک های کشاورزی و صنعتی در موزامبیک، اوگاندا، زامبیا و سایر کشورها تاسیس نموده و اکنون سرمایه گذاری های کشاورزی و صنعتی خود را تحت عنوان BRI گسترش می‌دهد منطقه توسعه همکاری کشاورزی چین و سودان متشکل از یک منطقه مرکزی در "منطقه آبیاری رهاد" در شهر الفاو، ایالت القادریف، سودان و چندین پارک صنعتی، بر توسعه و ایجاد بسترهای تجارت آزاد برای پیوندهای مختلف تمرکز دارد.

زنجیره صنعتی از  ایستگاه‌های کشت واریته ها و نژادهای برتر، پایه های کاشت و پرورش تا فرآوری محصولات کشاورزی، خدمات لجستیک و تجارت ادامه دارد. کشورهای آسیای مرکزی هدف بعدی چین است که به دلیل منابع غنی زمین از مزیت های نسبی در محصولات کشاورزی مانند غلات و پنبه برخوردار هستند. قزاقستان با صادرات 2 تا 5 میلیون تن غلات در سال، بزرگترین صادرکننده غلات جهان است. ازبکستان با تولید سالانه حدود 3.7 میلیون تن پنبه، پنجمین تولیدکننده بزرگ و دومین صادرکننده بزرگ پنبه در جهان است. مغولستان و روسیه دارای اراضی کشاورزی و جنگلی وسیعی هستند، قزاقستان به عنوان "زمین صفر" برای اهداف عظیم کشاورزی چین در آسیای مرکزی توصیف شده است. یک بندر خشک بزرگ که، 49 درصد سهام آن متعلق به شرکت های چینی، بوده و در شهر کورغوس در مرز بین چین و قزاقستان برای تسهیل تجارت مواد غذایی ساخته شده است. راه آهن و یک بزرگراه در سراسر کشور برای اتصال چین به اروپا و یک کریدور تجاری که قزاقستان را از طریق بندر چینی لیانیونگانگ در استان جیانگ سو به آسیای جنوب شرقی متصل می کند. صندوق جاده ابریشم BRI به تنهایی 2 میلیارد دلار برای این طرح در قزاقستان اختصاص داده است که بخش اعظم آن به کشاورزی مرتبط است. چین به قزاقستان به عنوان منبع جدیدی از گندم، شکر، گوشت و روغن نباتی نگاه می کند. مقامات و سرمایه گذاران خارجی در قزاقستان، چین را به عنوان یک بازار پرسود برای صادرات مزارع، به ویژه گوشت گاو، گندم و لبنیات می‌بینند. قزاقستان تحت تاثیر چین، ترکیب و الگوی کشت برخی از غلات و دانه های روغنی را هم تغییر داده و هم اکنون در مسیر سه برابر کردن صادرات گندم به چین تا سال 2023 است. این کشور همچنین به تازگی وارد بازار سویای چین شده و در حال ساخت کارخانه فرآوری گوشت در نزدیکی مرز چین است که بر تولید گوشت گاو و بره برای بازار چین متمرکز شود.

در سال 2016، دولت قزاقستان اعلام کرد که شرکت های چینی 19 پروژه جدید کشاورزی به ارزش 1.9 میلیارد دلار را تحت عنوان BRI پیشنهاد نموده اند. یک سال بعد، هفت قرارداد به ارزش 160 میلیون دلار در مجمع سرمایه گذاری کشاورزی قزاقستان و چین در آستانه امضا شد. چین واردات گوشت گاو از قزاقستان را از طریق ترانزیت قطار باری که در سال 2017 افتتاح شد، آغاز کرده است در سال 2020 معلوم شد که به استثنای تاسیس مزارع پرورش طیور و گاو در مقیاس بزرگ، پروژه ها بیشتر بر فرآوری محصولات کشاورزی متمرکز هستند تا تولید اولیه در مزارع کشت و صنعت؛ چنانکه کافکو (COFCO)، بزرگترین تاجر مواد غذایی چین، یکی از بازیگران چینی است که به قزاقستان مهاجرت کرده و اکنون با یک شرکت قزاقستانی برای تولید رب گوجه فرنگی برای چین شریک شده است و یک شرکت چینی دیگر به نام( CITIC Construction ) در حال سرمایه گذاری در تولید دام برای تولید گوشت گاو برای صادرات به چین است. در همین حال، شرکت مشترک ( Aiju Grain and Oil) تولید و صادرات روغن نباتی را با استفاده از مزارعی که( Aiju ) در قزاقستان مالک آن است، آغاز کرده است. این فهرست مطول ادامه دارد و در حال حاضر شرکت های چینی با شرکت های قزاقستانی برای سرمایه گذاری در تولید میوه و سبزیجات، فرآوری شکر، بسته بندی گوشت، فرآوری روغن، و تولید آرد و رشته فرنگی مشارکت می کنند.

مجموع تجارت کشاورزی بین چین و پاکستان در سال 2013 به 652 میلیون دلار رسید و تا سال 2021 همچنان روند رو به رشدی را طی می‌نماید. کریدور اقتصادی چین و پاکستان موسوم به (CPEC) که در آوریل 2015 به ارزش 46 میلیارد دلار امضا شد، هدف آن افزایش میزان تجارت است. هدف این پروژه که کشاورزی در دستور کارش قرار دارد اتصال جنوب غربی چین به بندر گوادر در استان بلوچستان از طریق جاده، راه آهن و سایر زیرساخت ها است. در طول مسیر، بنادر خشک، آسیاب‌ها و سیستم‌های ارتباطی جدیدی را باز می‌کند. برنامه درازمدت جایگزینی کشاورزی سنتی پاکستان با نظامات بهره برداری مدرن کشاورزی و بازاریابی دیجیتال با تکنولوژی بالای هوش مصنوعی و یک مجتمع کشاورزی صنعتی در مقیاس بزرگ است. برای این منظور،  (CPEC)  ده حوزه کلیدی برای همکاری و 9 منطقه ویژه اقتصادی را ترسیم نموده است. پروژه‌ها شامل ساخت کارخانه کود شیمیایی با تولید سالانه 800000 تن است. کارخانه های فرآوری سبزیجات و غلات در مقیاس بزرگ در اسدآباد، اسلام آباد، لاهور و گوادر. و یک کارخانه فرآوری گوشت در سوکور. و صدها هزار هکتار زمین کشاورزی برای این پروژه ها تا سال 2030 مورد نیاز خواهد بود. کریدور (CPEC) به جای کاشت گونه‌های سنتی گندم، کشاورزان به نفع شرکت‌های فروشنده نهاده‌های کشاورزی چینی مانند( Sinochem Group ) توسعه گندم هیبریدی را تسهیل و ترویج می‌کنند. این شرکت با موفقیت گندم هیبریدی چینی را در زمین آزمایشی 2000 هکتاری در پاکستان کشت کرده است و اکنون قصد دارد آن را به سایر کشورهای BRI مانند ازبکستان و بنگلادش معرفی کند.

همچنین سرمایه‌گذاران چینی تا سال 2030 قصد داردند مقاصد سرمایه گذاری خود را به بخش لبنیات و غذاهای دریایی پاکستان برای صادرات به چین هدایت نموده و پنبه و برنج نیز در رصد برنامه های آتی قرار دارند. چین و هند هر دو پیشنهاد ایجاد یک منطقه ویژه اقتصادی در ایالت "راخین" را برای پیوند تجارت کشاورزی بین جنوب و جنوب شرق آسیا تحت کریدور اقتصادی بنگلادش-چین-هند-میانمار داده اند. تا سال 2021 چندین شرکت بزرگ دولتی مانند کنسرسیوم "چونگ کینگ، COFCO و شرکت گروه توسعه ملی کشاورزی چین"، و همچنین مقامات استانی، در کشاورزی در خارج از کشور سرمایه گذاری مستقل یا جوینت ونچر" می کنند. یک بررسی تخمین زده است که 47 شرکت چینی در مجموع 983000 هکتار زمین را در خارج از کشور اجاره یا خریداری کرده اند. این شرکت‌ها شامل شرکت‌های دولتی بزرگ مانندکافکو (COFCO ) و گروه توسعه کشاورزی چین، شرکت‌های خصوصی وابسته به مقامات استانی مانند ( Chongqing Grain Group) و شرکت سرمایه‌گذاری خارج از کشور کشاورزی استان جیلین، و 38 شرکت وابسته به سیستم‌های کشاورزی دولتی استانی بودند.

تحقیقات GIS بیش از 15000 کیلومتر راه آهن و 20000 کیلومتر جاده مرتبط با BRI از آسیای مرکزی را شناسایی کرده است .گسترش راه آهن در قزاقستان و ترکمنستان (نخستین و دومین ) دریافت کننده منابع مالی BRI) ) به طور قابل توجهی افزایش یافته و کریدورهای حمل و نقل فرامنطقه ای ایجاد شده که مناطق دوردست آسیای مرکزی را به هم متصل می‌کند. این منطقه پهنای گسترده ای از منابع انرژی و زمین های زراعی تا خورگوس، بندر خشک و منطقه اقتصادی عظیم در مرز چین و قزاقستان را در بر می‌گیرد. در قزاقستان، برای ساخت راه آهن خرگوس-آکتائو از مرز چین تا دریای خزر، راه آهن بینی-ژزکازگان و خط دوم به چین در آلتینکول نزدیک خرگوس تلاش های دیپلماتیک بسیاری انجام شد. اینها پیوندهای حیاتی هستند که اکنون چین را با مناطق داخلی اروپا وصل می‌کنند. توسعه سریع راه آهن در ترکمنستان نیز رخ داده است که خطوط ریلی خود را از 3095 کیلومتر در سال 2008 به 7680 کیلومتر در سال 2017 گسترش داد و در نهایت مناطق کشاورزی، منابع انرژی و مراکز شهری خود را با چین پیوند داد.

در سپتامبر 2016، شرکت ( Guangdong Guangken Rubber Group) مستقر در استان گوانگدونگ در جنوب چین، برای ارتقای مشترک همکاری‌های کشاورزی در ابتکار کمربند و جاده، بیشتر سهام شرکت تایلندی( Hua Rubber Public Company Limited ) را که سومین تولیدکننده لاستیک طبیعی در جهان بود، تصاحب کرد و به یکی از بزرگترین تولیدکنندگان لاستیک طبیعی تبدیل شد. چین کمک کرد تا اپراتورهای لاستیکی در جهان دارای یک زنجیره کامل صنعتی شوند. این شرکت چینی 42 پروژه لاستیک طبیعی را راه‌اندازی کرده است که به طور مستقل در کشورهایی مانند تایلند، مالزی، اندونزی، کامبوج، لائوس و سنگاپور اجرا می‌شوند و چارچوب توسعه‌ای را ایجاد کرده است که شامل یک زنجیره صنعتی کامل شامل تحقیق و توسعه، پرورش نهال، مدیریت مزارع، پردازش عمیق، ذخیره سازی و تدارکات، و تجارت بین المللی. این شرکت در سال 2021 بیش از 700000 تن محصولات لاستیکی خشک را از پروژه های خارج از کشور خود تولید و به فروش رسانده است. چین با هدف بهبود بهره‌وری کشاورزی تا پایان سال 2019، تعداد 81 تیم فناوری کشاورزی متشکل از 808 متخصص را به 37 کشور آسیایی و آفریقایی اعزام کرده است.

چین به کشورهای آفریقایی در راه اندازی 22 مرکز آزمایشی فناوری کشاورزی برای ترویج انواع محصولات پرمحصول و مهندسی نظام‌های بهره برداری کشت و صنعت کمک کرده است و به کشاورزان کمک می‌کند تا بهره وری خود را افزایش دهند و اعتماد شان به توسعه زراعی را افزایش دهند. در گرجستان، کارشناسان چینی در زمینه کشت سبزیجات گلخانه‌ای پلاستیکی، روش‌های کاشت گلخانه‌ای خورشیدی را در میان کشاورزان به کار گرفتند که باعث افزایش عملکرد سبزیجات و تضمین خودکفایی شد. در قرقیزستان و چاد، چین پروژه‌های فنی نوین را برای ارتقای سیستم‌های آبیاری مدرن در این کشورها راه‌اندازی کرد و ماشین‌آلات و تجهیزات کشاورزی را برای کاهش کمبودهای محلی ارائه کرد. در لائوس، پاکستان، اتیوپی، کنیا و اوگاندا، چین در زمان طاعون ملخ کمک های به موقعی برای کمک به بازگرداندن تولیدات کشاورزی ارائه کرد. در کامبوج، چین به برنامه‌ریزی کشاورزی مدرن  گونه های تراریخته مجاز کمک کرد و از پروژه توسعه منابع آبی(  Stung Chikreng) حمایت کرد و از نرخ تامین آب 80 درصدی برای آبیاری و جایگزینی تک‌کشت با کشت مضاعف در تولید برنج حمایت کرد.

در تونگا و ساموآ، چین فناوری بیوگاز و فناوری کشاورزی دایره ای خوک-بیوگاز-گیاهی را ترویج کرد و از مراکز آزمایشی فناوری کشاورزی برای نشان دادن چگونگی توسعه یک زنجیره صنعتی کامل از تولید، ذخیره سازی، پردازش تا بازاریابی، به اشتراک گذاری مدیریت جامع نظام بهره برداری کشاورزی استفاده کرد. در بنگلادش، چین به ساخت کارخانه کود "شاه جلال" کمک کرد. این کارخانه از زمانی که در سال 2015 به بهره برداری رسید، در مجموع 1.1 میلیون تن تولید و بیش از 400 میلیون دلار در ارز صرفه جویی کرد. کارخانه فرآوری میوه و سبزیجات با کمک چین در کوبا و کارخانه اسید سولفوریک در تاجیکستان کارایی تولید محلی را افزایش و درآمد محلی و درآمدهای مالیاتی دولت را افزایش داده است. این برنامه ها با اولویت بومی سازی، باعث افزایش اشتغال و بهبود مهارت های کاری برای مردم محلی شده است.

تا کنون در مجموع 64 کشور به عنوان کشورهای کمربند و جاده شامل 5 کشور در آسیای مرکزی، مغولستان و روسیه، 11 کشور در آسیای جنوب شرقی، 8 کشور در آسیای جنوبی، 19 کشور در اروپای مرکزی و شرقی و 19 کشور در غرب آسیا و خاورمیانه، در ابتکار کمربند و جاده (BRI)مشارکت داشته اند. بر اساس گزارش آنکتاد، در سال 2014، کل تجارت محصولات کشاورزی (صادرات + واردات) همه کشورهای B&R به 878 میلیارد دلار می رسد که 13 درصد از تجارت جهانی کشاورزی را تشکیل می‌دهد. کل تجارت محصولات کشاورزی بین چین و کشورهای B&R به 62.1 میلیارد دلار می‌رسد که 7٪ از کل تجارت محصولات کشاورزی کشورهای B&R و 30٪ از کل تجارت محصولات کشاورزی چین را تشکیل می‌دهد. چین از ایالات متحده، آلمان، هند، هلند و سایر کشورها پیشی گرفته و به بزرگترین شریک تجاری کشورهای B&R تبدیل شده است. در سال 2018، گزارش ارتقای تجارت کشاورزی منتشر شده توسط مرکز ترویج تجارت کشاورزی وزارت کشاورزی چین نشان داد که سال 2018 پنجمین سال "B&R" و همچنین پربارترین سال بود. اسناد همکاری بین چین و بیش از 60 کشور امضا شده است. در سطح جهانی، 122 کشور از جمله منطقه سنتی آسیا اروپا، آفریقا و آمریکا شروع به توجه به این ابتکار کرده‌اند و تا سال 2021، مقیاس تجارت محصولات کشاورزی به طور پیوسته افزایش یافته است و همکاری بین زنجیره‌های صنعتی و تامین نزدیک‌تر شده است.

یکی از اهداف مهم چین در مگاپروژه(BRI) توسعه تجارت بین المللی کشاورزی در ترکیب با تجارت الکترونیک یا توسعه تجارت الکترونیک، فرامرزی در بین کشورهای عضو است. فعالیت های سنتی تجارت کشاورزی برای مقابله با محیط توسعه یافته بازار کافی نیست. اگر تقاضا و عرضه فعلی بازار را نتوان به طور دقیق قضاوت کرد، هزینه‌های تجاری بالایی ایجاد می‌کند. کاهش سرعت فعالیت‌های تجاری و گردش سرمایه تا حدودی ریسک محصولات و سرمایه را افزایش داده است. توسعه تجارت الکترونیک امکانات بیشتری را به تجارت بین المللی می‌دهد. بنابراین می‌توان از تجارت الکترونیک فرامرزی برای حل موثر مشکلات پیش روی محصولات کشاورزی در فرآیند تجارت استفاده کرد و به طور موثر توسعه سالم فعالیت های تجاری را ارتقا بخشید. استفاده از تجارت الکترونیک فرامرزی نه تنها می‌تواند پویایی بازار در سراسر جهان را به موقع به دست آورد، بلکه فعالیت‌های تجارت بین المللی را نیز سرعت می‌بخشد. مهمترین مسئله، اطمینان از گردش سریع و امنیت وجوه است. ساده‌سازی فرآیند ارتباط می‌تواند حجم معاملات را تا حدی بهبود بخشد و همچنین باعث می‌شود افراد زمان بیشتری برای رسیدگی به امور تجاری بیشتری داشته باشند. به این ترتیب ، تجارت الکترونیک فرامرزی محصولات کشاورزی پشتیبانی فنی موثری از نظر ابزار فنی فراهم می‌کند و تضمین قوی‌تری برای درآمد کشاورزان است. با این حال، بسیاری از کشاورزان اطلاعات کمی در مورد تجارت الکترونیک دارند. علاوه بر این، هنوز هم برخی از اشکالات در تجارت الکترونیک فرامرزی کنونی در چین وجود دارد که دولت را ملزم به سرمایه‌گذاری وجوه و فناوری‌های بیشتری برای حمایت و کمک به کشاورزان برای تحقق تحول در بازار محصولات و منابع مالی می‌کند. 

در واقع، ابتکارکمربند و جاده چین که به نام یک کمربند، یک جاده (OBOR) نیز شناخته می‌شود، ایجاد جامعه‌ای از منافع، مسئولیت و سرنوشت مشترک با اعتماد متقابل سیاسی، یکپارچگی اقتصادی و تحمل فرهنگ، شرایط مطلوبی را برای همکاری کشاورزی بین چین و کشورهای B&R ایجاد می‌کند.  چین با انعقاد مجموعه ای از قراردادهای همکاری کشاورزی و غذایی با کشورهای B&R در سطح منطقه و کشور  این محیط را آماده کرده است. چین با مشارکت در سازمان همکاری شانگهای را با مغولستان، روسیه و کشورهای آسیای مرکزی، تجارت آزاد چین و آسه آن با کشورهای آسیای جنوب شرقی و انجمن آسیای جنوبی برای همکاری منطقه‌ای با کشورهای جنوب آسیا، طرح کلی بخارست با کشورهای آسیای مرکزی و شرقی بستر لازم را برای این ابتکارات تجاری دارد و مجمع همکاری چین و کشورهای عربی با کشورهای غرب آسیا و خاورمیانه نیز در جریان است. با این توافقنامه‌ها و سازوکارهای تعاونی تفاهم بر سر یک یا چند جنبه از همکاری های کشاورزی با تکیه بر روابط سیاسی دوستانه و با اعتماد متقابل، پیاده سازی پلت فرم همکاری کشاورزی بصورت راهبردی پیگیری و تسهیل شده است. چین خریدهای قابل توجهی در زمینه کشاورزی در آفریقا، آسیا، استرالیا، آمریکای جنوبی و ایالات متحده انجام داده است که شامل مالکیت بیش از 1300 شرکت کشاورزی، جنگلداری و شیلات با سرمایه گذاری ثبت شده در خارج از کشور به مبلغ 26 میلیارد دلار تا پایان سال 2019 است.

نشانه‌ها نشان می‌دهد که سرمایه گذاری بیشتر، چین را به عنوان یکی از اجزای اصلی ابتکار یک کمربند، یک جاده به ایجاد ارتباط افزون‌تر بین شش کریدور اصلی اقتصادی رهنمون می‌سازد. اگرچه از منظر ژئواکونومیک، رقابت استراتژیک بین واشنگتن و پکن امنیت غذایی چین را تهدید می‌کند. اما با توجه به تمرکز بر اتصال زیرساختی، بهبود دسترسی به بازار و حذف موانع تجاری، BRI قرار است نقشی کلیدی در تنوع بخشیدن به منابع واردات محصولات چینی ایفا کند. اختلافات تجاری چین با آمریکا، چینی‌ها را وادار می‌کند تا بیشتر غلات و دانه‌های روغنی وارداتی خود را از کشورهایی مانند روسیه، قزاقستان و اوکراین تامین کند. بنابراین منابع تأمین به همان اندازه مسیرهای تجاری مهم هستند. نتایج فعلی نشان داده که تلاش‌های چین برای کاهش چنین تهدیدهایی از طریق تغییر شکل زنجیره‌های تامین، در حال حاضر سودآور بوده است. گزارش "چتم هاوس" نشان داد که تا سال 2022 تنها 4 درصد از واردات غلات و کودهای شیمیایی چین از مسیرهایی انجام می شود که هیچ جایگزینی برای آن وجود ندارد. همانطور که چین حضور کشاورزی خود را در خارج از کشور از طریق سرمایه گذاری، کمک های فنی و تسهیل تجارت گسترش می دهد، علاوه بر سرمایه گذاری های عظیم در زیرساخت های BRI، کل نظام های بهره برداری کشاورزی و زنجیره تامین غذای جهانی در حال بازسازی است. ابتکار کمربند و جاده (BRI) اکنون سناریوی مسلط زیربنای تعامل جهانی چین و تا حد زیادی توسعه اقتصادی داخلی آن است. همکاری کمربند و جاده یک پلت پلتفرم عملگرا برای غنی‌سازی و تنوع بخشیدن به همکاری های بین المللی کشاورزی است. تحت BRI، چین بیش از 140 قرارداد همکاری کشاورزی با کشورهای BRI امضا کرده است.

کمربند اقتصادی جاده ابریشم و جاده ابریشم دریایی قرن بیست و یکم کالاهای عمومی قابل توجهی هستند که چین به تمام جهان ارائه می دهد. به طور کلی، چین تا سال 2022 در صدها سرمایه گذاری مرتبط با کشاورزی و مواد غذایی که شامل ده ها کالا در هر قاره است، سرمایه گذاری کرده است. ابتکار یک کمربند، یک جاده خواستار ساخت زیرساخت ها و سایر انواع سرمایه‌گذاری با هدف ایجاد مسیرهای تجاری از چین به اروپای غربی و ایجاد بازارهای جدید، ساخت بنادر، راه‌آهن و سایر زیرساخت‌های حمل‌ونقل و لجستیک و ارتقای مبادلات تجاری و فنی است. ایران نیز به عنوان یکی از کشورهای مشارکت کننده در این ابتکار باید با دیپلماسی اقتصادی فعال، راهکارهای عملی تر و رویکردهای خلاقانه تری برای استفاده از مواهب این مگاپروژه بین المللی از خود نشان دهد. سرمایه‌گذاری خارجی چین، قطعا سبب تغییر در جریان تجاری و ثبات در نوسانات قیمت در بازار جهانی کالاهای اساسی، بستری برای پذیرش سهل تر نوآوری‌های آگروتکنیکال، دستیابی به امنیت غذایی و بهبود تغذیه، ترویج کشاورزی پایدار و سهم بری از اطلاعات زراعی جهانی خواهد شد و آینده ای کاملا متفاوت را در عرصه تولیدات کشاورزی و پردازش غذا بوجود خواهد آورد.

* تحلیلگر و دکترای توسعه کشاورزی