وزیر ارتباطات در صحن علنی مجلس گفته است: «مردم به پیام رسان های داخلی اعتماد کردند، ۱۷ میلیون ایرانی در یک روز به یک پلتفرم داخلی پیوستند و۶۰ درصد از ترافیک داخلی مردم ترافیکی است که از پلتفرم های داخلی استفاده می‌کنند».
این اظهارات، حاکی از برداشت ناصحیح وزیر ارتباطات نسبت به وضعیت پیامرسانهای داخلی و پیوست عنصر اعتماد جامعه به آن‌هاست. ای کاش آقای زارع‌پور شرایطی را که این روزها منجر به استقبال از پیامرسانهای داخلی شده درنظر گرفته و یک‌وجهی و یک‌سویه، تحلیل و نتیجه‌گیری نمی‌کردند.
مسلم است در بستری که اکثر اپلیکیشن‌ها و پیامرسانهای خارجی با فیلتر سنگین و محدودیت مواجه شده‌اند، راهی جز استفاده از نمونه‌های داخلی باقی نخواهد ماند و این را نباید صرفاً اعتماد و استقبال جامعه از این پیام‌ها در نظر گرفت. زمانی می‌توان از اعتماد سخن گفت که شرایط برابر و یک فضای رقابتی بین پیامرسانهای داخلی و خارجی برقرار باشد، نه در وضعیت کنونی. اگر در این بستر رقابتی جامعه به سمت استفاده از اپلیکیشن‌های داخلی گرایش پیدا کند آنگاه می‌توان از اعتماد سخن گفت و به آن بالید.
در نظر بگیریم، پیوستگی عظیم نیازهای مردم با پیامرسانها و ارتباطی که در بستر آن‌ها برقرار می‌شود، استفاده از این برنامه‌ها را به امری ضروری تبدیل کرده و نباید به خاطر این نیازها و همچنین محدودیت‌هایی که بر استفاده از اینترنت بین‌الملل حاکم شده، این استقبال را مصادره به مطلوب کرد.
پوشیده نیست که توسعه پیامرسانهای داخلی و اقبال عمومی به سمت آن، فی‌نفسه مطلوب تلقی می‌شود و قطعاً به توسعه تکنولوژیکی و حتی اشتغال بیشتر هم منتهی خواهد شد اما نیل به این هدف با اجبار میسر نمی‌شود. تجربه نشان داده که هدایت اجباری جامعه نتیجه‌ای جز انسداد به دنبال نخواهد داشت و این مسئله در خصوص استفاده از پیامرسانهای داخلی که وزیر ارتباطات روی آن تاکید دارد، صدق می‌کند. حتی محمدباقر قالیباف، ریاست مجلس هم به صراحت اعلام کرد انتقال از یک پلتفرم خارجی به داخلی با کار دستوری امکان پذیر نیست و تسهیل‌گری و ایجاد انگیزه پیش‌نیاز این کار است. بنابراین برای استقبال و نهادینه شدن این پلتفرم‌های داخلی، در قدم اول اعتماد‌سازی در جامعه و ایجاد مزیت‌های نسبی از جمله تنوع و سرعت ضروری است. تا زمانی که این پیش‌نیازها و مزیت‌ها و همچنین یک فضای رقابتی ایجاد نشود، هر تحلیلی مبنی بر استقبال عمومی از پیامرسانهای داخلی کج اندیشی است. زیرا این استقبال در شرایط کنونی از روی اجبار بوده نه اعتماد!
