به گزارش فارس، اولین‌بار در جنگ جهانی اول، آلمانی‌ها در نبردی مشهور به «نبرد ایپر» گاز کلر را به‌عنوان سلاح شیمیایی استفاده کردند و بدبختی شروع شد. تا پایان جنگ، بیش از ۱۲۴ هزار تن مواد شیمیایی از انواع گاز کلر و گاز خردل در جبهه‌ها توسط طرفین درگیر جنگ استفاده شدند و بیش از یک میلیون نفر مجروح شدند و بیش از ۱۰۰ هزار نفر مُردند.
در این میان، حدود ۱۰۰ هزار تا ۲۶۰ هزار نفر از قربانیان انواع سلاح شیمیایی، غیرنظامیان بودند. جراحات و آثار وحشتناک استفاده از این نوع سلاح‌ها موجب شد پس از جنگ و در سال ۱۹۲۵ میلادی کشورهای جهان با تصویب پروتکلی در ژنو سوییس، استفاده از سلاح شیمیایی را ممنوع کنند.
با این حال در جنگ جهانی دوم نیز همه سلاح شیمیایی داشتند ولی از ترس مقابله‌به‌مثل طرف‌های مقابل از آن استفاده گسترده نشد؛ فقط آلمان نازی در پایان جنگ بیش از ۱۲ هزار تن گاز شیمیایی به‌ویژه از نوع سارین داشت. اجتناب از به‌کارگیری گسترده سلاح‌های شیمیایی در جنگ‌ها همین‌طور ادامه داشت؛ تا این‌که آمریکا در جنگ ویتنام دنیا را حیرت‌زده کرد.
آمریکا در جنگ ویتنام، یک سلاح شیمیایی معروف به «عامل نارنجی» را به بهانه جنگل‌زدایی و جلوگیری از اختفای ویتنامی‌ها لابه‌لای درختان در مقیاس وسیع استفاده کرد
چرچیل چه گفت؟ آمریکا چه کرد؟
همان‌موقع جنگ جهانی دوم نیز همه مخالف استفاده از سلاح‌های شیمیایی نبودند! «وینستون چرچیل» همیشه موافق بود و گفته بود: «این نازک‌نارنجی‌بازی‌ها درباره استفاده از سلاح شیمیایی را نمی‌فهمم!» و گفته بود: «احمقانه است به مسائل اخلاقی فکر کنیم وقتی که در جنگ قبلی همه از گاز سمی استفاده کردند و صدایی از اخلاق‌گرایان یا کلیسا شنیده نشد».
«چرچیل» در جنگ جهانی دوم معتقد بود باید از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرد و گفته بود نازک‌نارنجی‌بازی درنیاورید!
چرچیل نیز از ترس واکنش آلمان، سلاح شیمیایی را علیه نازی‌ها به کار نگرفت. اما بعدها آمریکایی‌ها نظرشان را به عمل تبدیل کردند و ۷۵ میلیون لیتر «عامل نارنجی» را به بهانه جنگل‌زدایی و جلوگیری از اختفای ویتنامی‌ها لابه‌لای درختان، روی جنگل‌های ویتنام و کامبوج و لائوس ریختند و بیش از ۴ میلیون نفر را شیمیایی کردند که ۴۰۰ هزار نفرشان مُردند یا نقص عضو شدند. بر اثر این سمپاشی ناجوانمردانه در دهه‌های بعدی نیز حدود ۵۰۰ هزار کودک ویتنامی با اختلالات مادرزادی به دنیا آمدند.
اختلالات مادرزادی کودکان در ویتنام بر اثر استفاده آمریکا از سلاح شیمیایی چند دهه پس از جنگ هنوز هم گریبانگیر این کشور است
شرکت‌های غربی، صدام و پروتکل‌ها!
بعد از جنگ ویتنام دوباره چند تا پروتکل امضا شد و استفاده از چند تا ماده شیمیایی از جمله «عامل نارنجی» ممنوع شد تا این‌که «دیوانه بغداد» شرارت را به حد اعلاء رساند و در جنگ تحمیلی از انواع سلاح‌های شیمایی نظیر گاز خردل و سارین و سیانید و گاز اعصاب و گاز خفه‌کننده در سردشت و نودشه و حلبچه و سومار و مریوان و... علیه ایرانی‌ها و حتی مردم عراق استفاده کرد.
فکر می‌کنید از کجا آورده بود این همه سلاح شیمیایی را؟ پس از جنگ اسنادی فاش شد که نشان داد ۸۶ شرکت آلمانی و حدود ۶۰ شرکت انگلیسی و آمریکایی و فرانسوی به بعثی‌ها کمک می‌کردند و مواد اولیه و تجهیزات برایشان می‌فرستادند تا سلاح شیمیایی بسازند. بعدها دوباره چند تا پروتکل امضاء شد که استفاده از سلاح شیمیایی ممنوع شود و دوباره و دوباره!
صدام سلاح شیمیایی را علیه غیرنظامیان هم به کار برد و جهان را به حیرت واداشت
سلاح‌های شیمیایی همچنان هستند در دست دولت‌های غربی و کشورهای پیشرفته صنعتی. پس آن همه پروتکل‌ها چه شد؟ هیچی. اغلب این پروتکل‌ها درباره استفاده از سلاح شیمیایی بود نه ساخت و نگهداری و فروش آن‌ها. از سال ۱۹۹۷ میلادی نیز یک پروتکل جامع‌تر تصویب شد که تولید این سلاح‌ها را هم ممنوع می‌کند، ولی معلوم هم نیست اصلا قدرت‌های نظامی و صنعتی گوششان به این حرف‌ها بدهکار باشد!
رهبر انقلاب استفاده رژیم بعثی از سلاح شیمیایی را با اجازه و جلوی چشم کشورهای غربی، اقدامی خلاف وجدان بشری نامیدند
غربی‌ها اعتراف کردند
استفاده از سلاح‌های شیمیایی، همیشه وجدان بشری را آزرده است. کمک غربی‌ها به صدام و استفاده از این سلاح‌ها نیز تصاویری پیش روی جهانیان گذاشت که تلخ‌تر از همیشه بود و پیش وجدان‌های بیدار گناهی نابخشودنی تلقی شد. رهبر انقلاب در یک سخنرانی در سال ۱۳۷۶ با اشاره به این موضوع فرمودند: «دولت‌های مستکبر، چه در گذشته و چه در حال، تا هر جا که توانستند و بتوانند همیشه خودشان را به ابزارهای تسلیحاتی مجهز می‌کنند. آن‌جایی که لازم باشد، حرفی ندارند که دوستانشان هم تسلیحات جنایت‌آمیز را برای خودشان به وجود آورند! این، چیزی است که در دنیا مشهود است...
رژیم متجاوز بعثی، ناجوانمردانه‌ترین روش‌ها را علیه ملت ایران و جوانان ما به کار برد. شهر تهران و ده‌ها شهر را بارها و بارها، برای مدت‌های طولانی با موشک‌های دوربرد کوبیدند. در جبهه‌ها سلاح‌های شیمیایی به کار بردند؛ نه یک‌بار، نه دوبار، نه مدت یک‌ماه، دو ماه؛ سال‌های متمادی، شاید پنج‌سال، شش‌سال، در این جبهه‌های ایران و عراق، سلاح شیمیایی به‌وسیله رژیم بعثی به کار رفت. این سلاح‌ها را چه کسی به آن‌ها داده بود؟ غیر از کشورهایی که دم از حقوق بشر می‌زنند؟!...
امروز خیلی چیزها آشکار شده است. خدای متعال، پشت گردن خود غربی‌ها ـ همان‌هایی که بعضی با ملت ایران و با جمهوری اسلامی، بسیار هم بدند و دشمن‌اند ـ زد، تا به دلایلی وادار شوند اعتراف کنند و بنویسند. خودشان در کتاب‌ها و مقالاتشان نوشتند: شرکت‌های آلمانی ـ که یقیناً بسیاری از این‌ها را بدون اجازه دولت آلمان نمی‌فروختند ـ این سلاح‌های شیمیایی و این مواد مرگبار را به عراقی‌ها فروخته‌اند! برای چه فروختند؟ آیا نمی‌دانستند که بناست این‌ها در میدان جنگ به کار برود؟ گاز خردل را کجا به کار می‌برند؟ کسی که سلاح‌های مرگبار شیمیایی را می‌خرد، کجا می‌خواهد به کار ببرد؟ آیا می‌خواهد ببرد در خانه خودش استنشاق کند؟! معلوم است که می‌خواهد ببرد در میدان جنگ مصرف کند...
خجالت نکشیدند و نترسیدند؛ از وجدان بشری ملاحظه نکردند و این‌ها را به میزان زیادی به رژیم بعثی فروختند. او هم آن سلاح‌های مرگبار را در جلوِ چشم آن‌ها، در مرزها و در میدان‌های جنگ به کار برد».
