نیازی نبود بادی بوزد و بارانی بیاید تا گوشه قبا یا پرده ای از زندگی کسی در جایی کنار برود و معلوم شود ما پارچه ایتالیایی مصرف می کنیم و کریستال چک و تلویزیون کره ای؛ و کلا هر چه که « خارجی» است روی چشم می گذاریم.
کافی است نیم نگاهی به خودمان بیندازیم. حسن ماجرای «ساخت ایتالیا» این است که حقیقت آنچه هستیم را در پس تمام لفافه ها و شعارها، کاملا عریان تر از همیشه، به رخمان می کشد و نشان می دهد که ما را «فرهنگ» می سازد نه «سیاست» و تا «فرهنگ» نباشد هر چه در «سیاست» رشته کنی و ببافی پنبه می شود، تا باور رفتارساز در فرهنگ شکل نگیرد آنچه در سیاست می گوییم چیزی جز ارتعاش هوا نخواهد بود: یک رویداد فیزیکی خالی از معنا.
کسی را نباید ملامت کرد. هر کس به گوشه قبای خودش نگاه کند، علی الخصوص اهالی سیاست. رییس جمهور هم یکی از خود ماست که برای چند صباحی انتخابش کردیم که مطابق نظر ما عمل کند و ما در نظر و عمل با خودمان صادق و رو راست نیستیم.
این بی صداقتی از همین واکنش ها به پارچه ایتالیایی قبای رییس جمهور هم به خوبی هویداست. چنان برآشفته ایم گویی آن کسانی که از بام تا شام راست و دروغ برای فروش جنس شان جمله «این پارچه اش ترک است» از دهانشان نمی افتد از اکتشافات مریخ نورد اخیر است !
به آقای ریبس جمهور و سایر سیاستمداران محترم هم باید گفت ما انتظار نداریم شما در راستای تقویت تولید ملی راه بزرگی مانند گاندی را بروید که چند ساعتی را با دست خودش نخ می ریسید و از همان پارچه های نخ ریسی داخلی لباس می دوخت و چهره تکیده اش در پشت همین چرخ نخ ریسی از مشهورترین تصاویر قرن بیستم است. نه، ما چنین توقعی نداریم. آنچه می خواهیم فقط روراستی است، همین. نمی شود در شعار مثل گاندی باشیم و در رفتار مانند مخالفانش!
