به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، احمدعلی راغب یکی از ماندگارترین و شناخته شده‌ترین آهنگسازان و هنرمندان موسیقی انقلاب که طی دهه‌های اخیر، خالق ماندگارترین ترانه‌ها و سرودها در این زمینه است، در ۷۶ سالگی پس از تحمل سال‌ها درد و رنج ناشی از بیماری سرطان روز سه‌شنبه 18 آذرماه، دار فانی را وداع گفت.
مرکز موسیقی حوزه هنری انقلاب اسلامی، طی پیامی درگذشت این استاد موسیقی و هنرمند انقلابی را تسلیت گفت.
متن این پیام به شرح زیر است:
«باسمه‌تعالی
هنر ایران‌زمین در سوگ یکی از شایسته‌ترین فرزندان خود نشسته است؛ اگرچه هنر و هنرمند را مرگ و پایانی نیست. مرحوم استاد احمدعلی راغب، موسپیدِ روسپیدِ هنر انقلاب اسلامی، پنج دهه از عمر شریف و با برکتش را وقف اعتلای موسیقی ایران و حفظ ارزش‌های آن کرد. در روزگارهای سخت، او و رفقای هم‌درد و همراهش، موسیقی اصیل ایران را در مسیر اصیل ارزش‌های انسانی و الهی حفظ کردند و سامان دادند. بسیاری از سرودها و موسیقی‌های تاریخ‌ساز انقلاب اسلامی، حاصل ذوق و سلوک این موسیقی‌دان مجاهد و خستگی‌ناپذیر است؛ هنرمندی که هیچ‌گاه آلوده به عوارض متداول عالم هنر نشد. استاد راغب بار دیگر ثابت کرد که موسیقی، پیوند و خویشاوندی کتمان‌ناپذیری با معنویت، حماسه و حقیقت دارد. بی‌شک مسیری که راغب‌های هنر ایران پیموده‌اند، بدون سلوک شخصی و اجتماعی امکان‌پذیر نبوده است؛ و چه کمیاب‌ند محرمان عالم سلوک در هنر روزگار ما.
نهضت موسیقی حماسی و معنوی انقلاب اسلامی، میراث استاد راغب و هم‌قطاران و شاگردان اوست. راغب را می‌توان طلایه‌دار موسیقی انقلاب اسلامی دانست؛ هرچند به‌جد از این عناوین و تعاریف گریزان بود. موسیقی‌های راغب و صدالبته شعرهایی که غالباً از زنده‌یاد سبزواری بود، نقش مهم هنر در شوق‌آفرینی و تحولات مثبت اجتماعی را اثبات کرد. باشد که این مسیر پرافتخار و الهی را شاگردان آن بزرگ و دیگر اهالی هنر انقلاب اسلامی، بی‌امان و پرشتاب دنبال کنند.
درگذشت استاد احمدعلی راغب را به خانوادۀ محترم ایشان، رهبر معظم انقلاب و همۀ دوستداران آن عزیز تسلیت عرض می‌کنیم. امیدواریم خداوند ما را در ادامۀ راه آن بزرگ، توفیق و مدد رساند.»
همچنین محمدمهدی دادمان، رئیس حوزه هنری انقلاب اسلامی در بخشی از پست اینستاگرامی خود که به همین مناسبت منتشر نموده، آورده است: «... مرحوم استاد احمدعلی راغب هنرمندی بود که همۀ دردها، شادی‌ها، امیدها و اندیشه‌های مردمش را عاشقانه در بر گرفته و به زبان موسیقی روایت می‌کرد.
چه آنجا که "مرگ بر آمریکا و نیرنگش" را نواخته بود و چه آنجا که در سوگ آن "مجاهد، شهید مطهر" مرثیه را با لحنی حماسی ترکیب کرده بود و چه آنجا که "خجستگی روز پیروزی" از طنین نواهایش بیرون ریخته بود و همین مسیر در تمام هزار آهنگش بود...»
