تریتا پارسی در در سایت تحلیلی «ریسپانسیبل استیت کرفت» نوشت :

1. کمتر از هفت هفته مانده به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، به نظر می آید که جناح همدست مایک پمپئو، وزیر خارجه دولت ترامپ، در حال زمینه سازی یک "غافلگیری اکتبر" هستند- یک درگیری با ایران که هم دفاعی جلوه کند و هم قانونی.

2-  پمپئو چنین وانمود می کند که به دنبال اعمال تحریم های (ناموجودِ) سازمان ملل، در نیمه شب بیستم سپتامبر است. اعمال این تحریم ها، دربردارنده یورش کشتی های جنگی و مصادره کشتی های باری ایران و نیز کشتی های غیرایرانیِ مظنون به حمل کالا برای ایران در آبهای بین المللی است. پمپئو بر این مدعاست که این اقدامات نه تنها قانونی بلکه ضروری اند تا احکام (باز هم ناموجودِ) شورای امنیت به اجرا درآیند.

3- اکثریت گسترده جامعه بین المللی و نیز دیگر دولت ها در شورای امنیت، به شدت این ایده را که آمریکا از طرف این شورا عمل می کند، رد خواهند کرد و کردارهای آمریکا را غیرقانونی و تجاوزکارانه تلقی خواهند نمود. اما این، پمپئو را متوقف نخواهد کرد. آمریکا پیش از این چهار نفتکش را مصادره کرد که ادعا می شد بنزین ایران را از خلیج فارس به کاراکاس می برند. جولیان لی از بخش خبری بلومبرگ، به درستی این کار را "دزدی دریایی دولتی" خواند.

4- با اینحال، این کشتی ها، در اقیانوس اطلس و دریای عمان گرفته شدند تا ریسک یک درگیری نظامی را کاهش دهند. اگر دولت ترامپ کشتی های ایرانی را در خلیج فارس و نزدیکی تنگه هرمز هدف گیرد، خطر رویارویی با نیروهای دریایی ایران، کم نخواهد بود. همچنین، حتی اگر آمریکا از آبهای ایران هم دور بایستد، بازهم تهران ممکن است علیه کشتی های آمریکا یا شرکای عربش در خلیج فارس تلافی نماید.

ببینید:
گفتگوی تلویزیون آفریقای جنوبی با دکتر محمد مرندی کارشناس مسایل خارجی

5- چنانچه ایران تلافی کند، پمپئو به غافلگیری اکتبر می رسد. اقدام ایران را به عنوان گامی تجاوزکارانه نمایش می دهد که نیازمند یک پاسخ محکم و قاطع است. (استدلال پمپئو این است که اقدامی که آمریکا قبل از واکنش ایران انجام داده، اِعمال تصمیم شورای امنیت بوده است.) ناگهان کمتر از شش هفته به انتخابات مهم نوامبر، آمریکا در یک جنگ تازه درگیر خواهد بود. زمانبندی ای مناسب تر از این وجود ندارد.

6- البته ورود به جنگ، یک گام سیاسی ریسک آفرین است. هرچند افکار عمومی آمریکا، در ابتدا جانب رییس جمهوری مستقر را خواهد گرفت اما چنانچه اما و اگر بر سر دفاعی بودن یا نبودن اقدام آمریکا در بگیرد، این همراهی تاثیر بسیار کوتاهی دارد. 

هرچه ایران بیشتر بعنوان یک مهاجم دیده شود، مردم بیشتری گرد ترامپ جمع خواهند شد و او بهره انتخاباتی بیشتری خواهد برد.

7- از هم اکنون شرطی سازی افکار عمومی آمریکا آغاز شده تا نشان دهند آمریکا مجبور است علیه ایران واکنش نشان دهد.
انتشار حرف و حدیث هایی نامعمول درباره دست داشتن ایران در نقشه ترور سفیر آمریکا در آفریقای جنوبی به تلافی ترور ژنرال سلیمانی، شاید در همین چارچوب باشد.

8- این ایده که یک خانم بازرگان بی نام و نشان که به سفارت رسیده، هدف مناسبی برای تلافی ترور ارشدترین ژنرال ایران باشد، پذیرفتنی نیست. همچنین اینکه چنین کاری در آفریقای جنوبی انجام شود که روابط گرمی با ایران دارد و ایران هم به حمایت سیاسی اش نیازمند است، نامعقول به نظر می رسد.

9- در واقع این خود دولت ترامپ بود که پرچم قرمز (تردید) در این زمینه را بالا برد. نخست اینکه، پلیس آفریقای جنوبی در همان روز گزارش این ادعا توسط پولیتیکو، اعلام کرد که همین امروز خبر این نقشه ادعایی را دریافت کرده است که نشان می دهد دولت ترامپ به جای اطلاع فوری به پلیس آفریقای جنوبی برای حفاظت از سفیر، به سراغ رسانه ها رفته است.

دوم اینکه ترامپ 24 ساعت پس از انتشار این مطلب، توئیت بسیار تهدیدآمیزی علیه ایران منتشر کرد اما به جای استناد به گزارش های اطلاعاتی، به "گزارش های رسانه ای" استناد کرد که نشان می دهد وی هم این مطلب را از رسانه ها شنیده و نه از کانال های اطلاعاتی آمریکا. در این صورت، می شود نتیجه گرفت که چه بسا هیچ اطلاعاتی در میان نبوده یا به احتمال بیشتر اطلاعات موثقی نبوده و به آن اعتنایی نشده است.

10- حال چه اطلاعات معتبری در کار بوده یا نبوده باشد، انتشار گزارش درباره این نقشه ادعایی و تبدیل آن به تیتر اول رسانه ها، بر آن است تا از ایران چهره ای تهاجمی به افکار عمومی آمریکا دهد و آنها را متقاعد به ضرورت واکنش آمریکا کرده و زمینه را برای غافلگیری اکتبر پمپئو فراهم می سازد.

* منبع: تریتا پارسی، ریسپانسیبل استیتکرافت، شانزدهم سپتامبر 2020