دکتر شفیعی کدکنی، اگر اشتباه نکنم در کتاب «درویش ستیهنده»، خاطره بسیار جالبی از قول «علامه فروزان فر» نقل می کند که عجیب به حال و روز امروز ما مربوط است.

علامه فروزان فر و تنی چند از اساتید بی نظیر آن دوران، بعد از کلی خواهش و تمنا، یگانه دوران «علامه قزوینی» را مجاب می کنند تا در دانشگاه تهران کرسی استادی تاریخ را بپذیرد. در جلسه معارفه ایشان، یکی از اساتید رشته عربی می پرسد: «ایشان چه درسی را تدریس خواهند کرد؟!» و بعد از شنیدن پاسخ، ساده لوحانه می گوید:«تاریخ را که دانشجو خودش می خواند، استاد لازم ندارد!».

علامه قزوینی پس از شنیدن این سخن، می گوید: «آری تاریخ، استاد لازم ندارد!» و با ناراحتی جلسه را ترک می کند. علی رغم اصرارهای بعدی علامه فروزان فر و دیگران، علامه قزوینی دیگر به دانشگاه باز نمی گردد و دانشگاه تهران، به همین سادگی و برای همیشه از وجود نابغه ای چون «علامه محمد قزوینی» محروم می ماند!

داستان آن استاد ساده اندیش، داستان برخی از فعالان سیاسی جامعه امروز ما است. تاریخ را، خودشان از سریال ها و روزنامه ها می بینند و می خوانند، اقتصاد و جامعه شناسی را از کانال های تلگرام یاد می گیرند، علم سیاست را از کارشناسان شبکه خبر، و «نقادی و تحلیل» را هم از سخنوران هیجان زده ای که نگران باب شدن خلیفه کشی در جامعه مسلمین هستند!

فقط می ماند فرهنگ و هنر، که آن را هم با حضور در چند جلسه نقد کتاب و یاد گرفتن اسم چند نویسنده و کتاب داخلی و خارجی به راحتی دوپینگ می کنند! صحبت دانش «مدیریت و برنامه ریزی» را هم اصلا نکنید که ایشان ذاتا از شکم مادر، مدیر و مدبر به دنیا آمده اند!
شاید باورتان نشود، اما با تکیه بر همین ساده انگاری ها است که عده ای از آدم ها و حتی آدم خوب ها کاندیدا می شوند، عده ای لیست و ائتلاف می بندند، عده ای امید می بندند و جانانه برایشان تبلیغ می کنند و عده ای هم بالاخره رای می دهند!

اما آیا تخصص و کارآمدی مورد انتظار برای نمایندگان مجلس، واقعا می تواند تا به این حد سطحی و نازل باشد؟! کسی که همه دانش و فهمش از اقتصاد، چند کلیدواژه شعاری و چند تیتر کلی از مشکلات اقتصادی کشور مانند بیکاری و تورم و رکود است، چطور می تواند برای مشکلات پیچیده اقتصاد ایران نسخه بپیچد و قانون وضع کند؟! آنهایی که درکشان از علم جامعه شناسی، در حد تعلیمات اجتماعی دوران ابتدایی و راهنمایی و سفر «خانواده آقای هاشمی» از کازرون به نیشابور است و هیچ شناخت علمی و کارشناسانه از تحولات سریع و عمیق جامعه ایران امروز ندارند، چطور می توانند برای رشد و تعالی این جامعه، افق طراحی کنند و قانون بنویسند؟!

اگر حواس نخبگان جامعه، به این ظرایف جمع باشد و به جای تعقیب منافع حزبی و قبیله ای، دنبال پرسش از کارکردهای واقعی و سنجش علمی تحلیل ها، ادعاها و نظرات کاندیداها در حوزه های مورد ادعا باشند، تا حدی می توان به مجلس بعدی و نمایندگانش امیدوار بود، والا مجلس بعدی هم می آید و می رود و باز کسی به این نمی اندیشد که چرا نسخه ها و لیست های انتخاباتی سیاسیون ما، هیچ وقت به فرجام مطلوب نمی رسند و بهترین مجلس برای جامعه ما، همیشه «مجلس دوره بعدی» است!؟