این روزها کار از نقد و انتقاد به دولتمردان گذشته و کم کم شاهد حملات تند و حتی طرح مساله استعفا هستیم اما آثار سوء چنین روش‌هایی بسیار فراتر از آن است که دلسوزان مردم و کشور خواستار آن باشند.
اول: دولت جدای از گروه محدود مدیران ارشد شامل وزرا، معاونان و استانداران شامل بدنه بزرگی از کارمندان و کارکنان در سراسر کشور میشود که با تغییر دولتها جا به جا نمی‌شوند. لذا اگر برخی از این افراد کم‌کار، متخلف یا سوء استفاده کننده در جایگاه خود باشند هر دولتی که سر کار باشد بدون تغییر فرهنگ و قوانین و همکاری مردم نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. بنابر این اگر بهترین مدیران برنده جایزه نوبل اقتصاد و سیاست را هم بیاوریم اما مردم همراه و همدل نباشند، نمی‌توان انتظار تغییر خاصی را داشت.
دوم: در کشور ما همه اقتصاد، سیاست داخلی و خارجی و قدرت دست دولت نیست. بارها بحث هایی مثل معاهده FATF پیش آمده که (درست یا غلط) دولت خواستار تصویب آن است ولی همچنان در مجمع باقی مانده است. اگر دولت بخواهد در یک موضوع سیاست خارجی تصمیمی بگیرد اما به علت مخالفت های داخلی یا حفظ انسجام و هماهنگی با نیروهای سیاسی مجبور به صرف نظر کردن از آن شود، عملا دولت نتوانسته خواسته خود را اجرا کند و نتیجه حاصل از این تصمیم یا بی تصمیمی به همه نیروهای سیاسی برمی‌گردد.
سوم: تحریم‌های بسیار شدیدی علیه ایران شکل گرفته که هر شرکت خارجی را از همکاری با ایران باز داشته است. درآمدهای نفتی و صادراتی به حداقل رسیده و اداره جامعه به شکلی که بوده هر روز سخت تر میشود. حضور ترامپ و اصرار وی بر محدود کردن ایران تقصیر دولت نیست.
چهارم: تمرکز همه تقصیرها و ناتوانی ها در دولت این توهم را ایجاد خواهد کرد که با تغییر آن همه مشکلات حل خواهد شد و لابد کل مساله کشور از آنجا به وجود آمده که یک دولت بد کار کرده، آنگاه وقتی دولت بعد آمد و اتفاق خارق العاده ای نیافتاد، نه آلودگی ها و سیل و زلزله کم شد و نه اقتصاد رونق بی سابقه یافت و نه قیمت ارز به نصف رسید، آن وقت چه کسی یا گروهی را متهم خواهیم کرد؟ جز این که اعتماد مردم مرتب کاهش یافته و دیگر به هیچ گروهی اعتماد نخواهند کرد؟ آیا همین کار چیزی نیست که معاندان و دشمنان به شدت خواستار آن هستند و آن همه بودجه برایش خرج آن کرده اند؟ این که مردم دیگر به هیچ گروهی در جمهوری اسلامی اعتماد نکنند، نه اصولگرا و نه اصلاح طلب و نه معتدل؟
باید توجه داشت، تبدیل کردن دولت به تنها مقصر مشکلات، عملا نوعی گریز از مسئولیت های گروهی، اجتماعی و فردی است. این که ما به جای کار کردن و کمک به کسانی که الان مسئولیت دارن صرفا کنار نشسته و تصور کنیم دیگرانی هستند که باید شرایط را بهتر کنند و اگر نکردند مشکل از آنها است.
