روزنامه جوان نوشت: اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور در جدیدترین اظهارات خود در هفته گذشته به موضوع تحریم‌ها اشاره کرد که فروش نفت در شرایط کنونی بسیار سخت شده‌است. همه افتخار دولت به «صفر نشدن» میزان صادرات نفت خلاصه‌شده هر چند که جهانگیری رسماً اعلام کرد صادرات نفت ایران به‌شدت کاهش یافته‌است. حالا چند ده هزار بشکه‌ای که صادر می‌شود، تبدیل به افتخاری شده است که پاستور آن را نشانه کارآمدی خود می‌داند. آقای جهانگیری البته درست می‌فرمایند زیرا همین صادرات نفتی که امروز وجود دارد، مرهون همان قراردادهایی است که همین دولت و چهره‌های نفتی‌اش به آن می‌تاختند.

حتماً آقای جهانگیری نمی‌داند یا به وی نگفته‌اند، نفتی که چینی‌ها از ایران می‌خرند و در آمار رسمی خود اعلام می‌کنند، از تبعات قرارداد توسعه میادین نفتی است که در دولت گذشته منعقد شد و در دولت یازدهم به مرحله تولید رسیده‌است.

آقای جهانگیری معتقد است چینی‌ها در دوره فعلی از ایران نفت نمی‌خرند و به نوعی این اقدام چین را مؤید کارشکنی‌شان می‌داند. محض اطلاع آقای معاون اول و ژنرال‌های نفتی دولت باید گفت چین در همان دوره تحریم‌های شورای امنیت، اتحادیه اروپا و تحریم‌های ثانویه امریکا بیش از ۵۰۰ هزار بشکه از ایران خریداری کرد و کار به جایی رسید که با هشدار جدی شورای امنیت مواجه شد، اما با این حال، خرید نفت از ایران به شکلی که امریکایی‌ها می‌خواستند کاهش نیافت. اگر دولتی‌ها کاهش خرید نفت چینی‌ها از ایران را نشانه خیانت پکن می‌دانند، چرا به این ابهام پاسخ نمی‌دهند که پکن در دوره گذشته تحریم‌ها مشتری اصلی نفت ایران بود، ولی در دوره فعلی یک سوم همان نفت را نیز نمی‌خرد؟ همان نفتی را نیز که وارد می‌کند بر حسب قراردادهایی است که در دولت گذشته امضا کرده‌است.

جهانگیری، ترکیه را نیز به میان می‌آورد و از عدم همکاری آنکارا با تهران گلایه می‌کند به‌گونه‌ای که آدمی متحیر می‌ماند که آیا معاون اول ریاست جمهوری نمی‌داند ترکیه در دوران پیشین تحریم‌ها، روبه‌روی اوباما ایستاد و نقش بی‌نظیری را در دور زدن تحریم‌ها ایفا کرد؟ قطعاً جهانگیری بر این مهم آگاه است که در دوره پیشین نقش ترکیه و هالک بانک در دور زدن تحریم‌ها چگونه بود و در نهایت این بانک ترکیه‌ای و وزیر وقت اقتصاد آن کشور توسط امریکا جریمه و زندانی شدند.

هالک بانک که در حوزه نقل و انتقالات ارز نقش پررنگی را در معادلات ایفا می‌کرد، بیش از ۳۷ میلیارد دلار جریمه شد و مدیرعامل آن ماه‌ها در امریکا بازداشت بود؛ ترکیه‌ای که از آن گله سر می‌دهید همان کشوری است که وقتی باراک اوباما از اردوغان خواست واردات گاز از ایران را قطع کند، رسماً اعلام کرد این اقدام با منافع ملی کشورش در تضاد است و به ادامه واردات گاز از ایران و پرداخت گازب‌های وارداتی اقدام می‌کند.

بله آقای جهانگیری، مشکل از این کشورها نیست، مشکل از دولتی است که وقتی برجام امضا شد، همه دوستان گذشته خود را فراموش کرد و چیزی جز غرب را ندید؛ محل اشکال در اندیشه‌ای نهفته است که موجب دور شدن متحدان و شرکای استراتژیک شد و امروز برای فرار از مسئولیت امروزی، سایرین را متهم می‌کند که دیگران به ما پشت کردند و گاهی نیز خنجری می‌زنند. فهم دولت در درک روابط سیاسی به اندازه‌ای قابل‌تأمل شده‌است که آقای جهانگیری در فرازی از بیانات خود فرمودند که حتی کشور «مستقلی» مثل هندوستان هم خرید نفت از ایران را متوقف کرد!

اینکه کشور هندوستان را کشوری مستقل بدانیم در نوع خود یک ابداع بی‌نظیر در روابط بین‌الملل و جهان دیپلماسی است که افتخار آن به آقای جهانگیری می‌رسد؛ موضوع وابستگی شدید دولت هندوستان به امریکا و به ویژه رژیم صهیونیستی یکی از بدیهی‌ترین مسائل جاری جهان است که تکرار آن، خسته‌کننده شده‌است، ولی آقای معاون اول بسیار تأکید دارند که دهلی‌نو یک کشور مستقل با سیاست‌های خاص خود است. وقتی دولت دوازدهم، از درک ساده‌ترین مسائل بین‌المللی عاجز است و مذبوحانه سعی دارد شرایط را سخت نشان دهد تا به همگان ثابت کند همین که صادرات نفت صفر نشده، کاری است کارستان، باید به گوشه‌ای نشست و دعا کرد تا زمان باقیمانده تا پایان دولت به سرعت طی شود!