در اهمیت و جایگاه نماز تردیدی نیست، آموزش آن لازم و تبیین معانی و زمینه‌های معرفتی آن به قدر فهم مخاطب ارزشمند است. باید توجه کرد اگر چه برای اقامه نماز در اول وقت حسنات زیادی ذکر شده اما در هیچ یک از متون دینی از اول وقت بودن آن به عنوان یکی از واجبات یاد نشده است. نماز در واقع حضور خاص در محضر الهی است. آن کجا که ما آداب حضور و شرایط آن را آموزش دهیم و درک دانش آموزان را زیاد کنیم، شبهات و سوالات را پاسخ دهیم تا چراغ ایمان در دل دانش آموز هر چه بیشتر فروزان شود، آن کجا که نگران باشیم اگر چند نفری خواستند نماز اول وقت بخوانند شرایطش محیا باشد. در صورتی هم که نیت انس با نماز باشد، باید توجه کنیم تشکیل صف نماز با جمعیت حداقلی یا الزام مستقیم و غیر مستقیم – اگر چه خلاف آیین نامه است ولی دور از ذهن نیست- هر دو حالت بیشتر می توانند آسیب زننده باشند.
فراموش نکنیم وجود نخ غصبی در لباس نماز گزار آن را باطل می‌کند، فراموش نکنیم که اگر بدهکاری حقش را طلب کرد، اولویت به جای نماز اول وقت می‌شود حق الناس و رد مال. فراموش نکنیم نماز با خلوص و حضور قلب، نماز با فهم و درک کرامت و ارزش بسیار والاتری از نمازی دارد که صرفا اول وقت ادا شود، همانطور که عمل به قرآن بسیار ارزشمندتر از خواندن آن با صوت نیکوست. در این حالت آیا بهتر نیست آموزش و پرورش برای برپایی زنگ پرسش و پاسخ آزاد دینی و اجتماعی و فرهنگی تلاش و تمرکز کند؟ آیا بهتر نیست به شبهات فراوان کنونی که جامعه آکنده از آنها شده پاسخ داده و به کودکان و نوجوانان راههای فهم بهتر دنیای جدید، دنیایی که جبهه های جنگ آن در فضای مجازی قرار گرفته اند یاد داده شود؟
شاید بهتر باشد از خود پرسیم که چرا بعد از چهار دهه تلاش مستمر برای حاکم کردن فضای اسلامی در مدارس و آموزشگاه‌ها و با وجود کتاب‌های مختلف دینی و معارف و قرآن و عربی و بازنویسی مکرر آنها باز خروجی ما از مدارس و دانشگاه‌ها دانش آموز و دانش آموخته با درجه ایمان مورد انتظار نیست. آیا وقت آن نشده که فکر کنیم شاید به جای تصمیم گیری از بالا باید ابتدا از نگاه دانش آموزی که امروزه به انواع وسایل ارتباطی دسترسی دارد، دانش آموزی که در معرض بمباران شبهات قرار داشته و آخرین فیلم‌های هالیودی در دسترس وی قرار گرفته است به دنیا نگاه کنیم و سپس اولویت‌ها و روش‌ها را تعیین کنیم؟ همانطور که اکل میته در موقع احساس خطر مباح می‌شود، گاهی برای احیای معنوی و جذب باید از راههایی استفاده کرد که به نظر مطلوب نمیرسد. دانش آموز در محیطی چند وجهی از خانواده، جامعه، دوستان، فضای مجازی و رسانه ای قرار گرفته و مدرسه اگر بخواهد به عاملی در جهت سوق دادن فرد به سمت دینداری عمل کند باید بتواند همه وجوه دیگر را در محاسبات خود لحاظ کند. فضای آموزش و پرورش باید به همه دانش آموزان اجازه دهد در مورد شبهات خود به راحتی سخن بگویند و آنها را جواب دهد.
اگر چه مدرسه به علت بار و حجم زیاد تکالیف درسی و تاکید بر محفوضات و فقدان روحیه کار جمعی، سرگرمی، نشاط و تفریح عملا کشش کار فرهنگی عمیق را از خود سلب کرده است. در نهایت کاش مشخص می‌شد در دادن چنین طرح هایی نظر چند استاد جامعه شناسی و روانشناسی گرفته شده و چند پژوهش و نظرسنجی در نقاط مختلف کشور از معلمان و دانش آموزان انجام شده است.
