سالها پیش یکی از دوستان کوهنورد در مسیر صعودی که باهم همراه بودیم، از کتاب عجیبی سخن گفت که ظاهرا با پیدا شدن چند کتیبه تاریخی در اطراف شام، نوشته شده و به شکل مستند بسیاری از وقایع تاریخی اسارت خاندان امام حسین در شام را روایت می کند.آنقدر جذب تاریخ سوزناک و مصایب دردناک اهل بیت شده بود که تا نزدیکی های قله از کتاب «شماس شامی» و روایت جذابش برایم گفت و انگار برایش سئوال بود که چرا من نویسنده هنوز این کتاب مستند تاریخی را نخوانده ام!
اسم کتاب را به خاطر سپردم.مدتی بعد که در یکی از نمایشگاههای کتاب، عنوان کتاب و اسم نویسنده اش را دیدم، واقعا حیرت کردم! مجید قیصری داستان نویس کجا و تاریخ نویسی کجا؟! کتاب را خریدم و خواندم، یک داستان خوب با روایت جذاب و پرتعلیق! برایم عجیب بود که چرا دوستم، داستان بودن این کتاب را متوجه نشده و آن را تاریخ محض پنداشته است؟! بعدها که موضوع را برایش گفتم به فکر رفت، باور نمی کرد که همه آن حوادث و آدم ها زاییده خیال یک داستان نویس کاربلد باشد!
برخلاف آن سالها، من این روزها دیگر مرز واضحی بین داستان و تاریخ نمی بینم! داستانها و فیلمهای خوب آنقدر در ذهن آدم ها ماندگار می شود و رسوب می کند تا بالاخره تبدیل به تصاویر تاریخی می شود.تاریخ واقعی فاجعه اتمی چرنوبیل هر چه بوده دیگر مهم نیست، این سریال پرمخاطب «چرنوبیل» است که در آینده به عنوان تاریخ چرنوبیل در اذهان بشری ثبت خواهد شد.همان طور که من هم، هر وقت چیزی از تاریخ پیشه وری و فرقه دموکرات آذربایجان می خوانم، تصاویر و آدمهای «مردگان باغ سبز» محمدرضا بایرامی مقابل چشمهایم ظاهر می شود.از این منظر است که کار داستان نویسان کاربلد، اهمیتی فوق العاده دارد. آنها تاریخ سازان آینده هستند!
مجید قیصری و حمیدرضا شاه آبادی، دیروز مهمان تبریز بودند و برای ما اهالی داستان از رمان ایرانی و ناکامی هایش گفتند.جلسه مغتنمی بود، اما فرصتی پیش نیامد که این خاطره را برای عزیزان تعریف کنم و بگویم: «آقایان نویسنده! همچنان برایمان بنویسید و تاریخ بسازید که ما سخت بی تاریخ شده ایم!».
