"ساموئل رمانی" در گزارشی در این تارنمار همچنین می گوید ناکامی در جنگ یمن، از دیگر عوامل این تصمیم است.

مشروح این گزارش را با ترجمه تحریریه الف بخوانید:

«برای تصمیم امارات در کاهش حضور نظامی در یمن، دلایل زیادی وجود دارد، اما یک دلیل از همه برجسته تر است: تنفر روبه فزون از اماراتی ها در جنگی بسیار منفور.

هم زمان با افزایش تنش میان ایران و آمریکا، کاهش اخیر حضور نظامی امارات، بخشی از "آرایش جدید استراتژیک " نیروهای اماراتی در خلیج فارس است. امارات اصرار می کند که کاهش تعداد نظامیانش ممکن و نتیجه ی طبیعی پیروزی هایش بر القاعده و نیروهای حوثی در شبه جزیره عربستان است.

اما قطعا تنفر از نیروهای اماراتی یکی از دلایل عقب نشینی این نیروها از منطقه است. موارد نقض حقوق بشر که ظاهرا به دست شبه نظامیان وابسته به امارات در جنوب یمن صورت گرفته، مهم ترین عامل تنفر از نیروهای امارات بود. در اواخر ژانویه ی گذشته، شهر عدن صحنه ی تظاهرات در محکومیت ناپدید شدن غیرنظامیان یمنی، به دلیل دخالت ظاهری شبه نظامیان تحت الحمایه امارات بود. در ماه مارچ، باردیگر در عدن تظاهرات برپا شد، این بار در پاسخ به قتل "رافت دنبا"، شاهدی که در پرونده ی تجاوز به یک پسربچه در سال 2018، علیه چندین نظامی متحد امارات شهادت داده بود. دنبا  ظاهرا توسط نیروهای تحت الحمایه امارات ربوده، و به ضرب گلوله کشته شده بود.

پاسخ گو نبودن مقامات یمنی به این تظاهرات و همچنین تلقی از نظامیان امارات به عنون نیروهای اشغالگر، باعث شد این اعترضات در کل مناطق جنوبی یمن گسترش یابد. در نیمه ی ژوئن، در منطقه ی "شباوه" تظاهراتی برپا شده بود که در آن پارچه نوشته هایی به چشم می خورد در مخالفت با "اشغال" منطقه به دست امارات عربی متحده. در اول ژولای، ناآرامی های مردمی در جزیره ی "سوکوترا" تشدید شد که در آن تظاهر کنندگان پرچم یمن را بالابرده و از اقدامات بی ثبات کننده ی امارات در آن جزیره ابراز خشم کردند. "عاطف السکوتری" یک فعال سیاسی که در تظاهرات سوکوترا حضور داشت، از تظاهرات اول ژولای به عنوان "بزرگ ترین تظاهرات در تاریخ سوکوترا" یاد کرد و آن را به تنفر از نیروهای موسوم به کمربند امنیتی متحد امارات، تشبیه کرد. 

گرچه رسانه های اماراتی از این اعتراضات به عنوان مخالفت با "نیروهای خارجی" یاد کردند، اما تداوم حضور نظامی امارات در جنوب یمن، واکنش حوثی ها و همچنین سلفی های مخالف امارات را درپی داشت. مثلا "حسین البخیطی" فعال سیاسی، با متهم کردن ابوظبی به تلاش برای کنترل سواحل جنوبی یمن، احساسات ضد اماراتی را برانگیخت.

"مهران قباطی" یک روحانی برجسته ی سلفی نیز اخیرا امارات را به تهدید برای کودتا علیه عبد ربه منصور هادی، رئیس جمهور برکنار شده ی یمن که جنوب این کشور را در اختیار دارد، و همچنین نیروهای حافظ وی متهم کرده است. گرچه هدف اولیه ی ائتلاف امارات /عربستان به ظاهر حمایت از هادی و اتحاد کشور بود، اما امارات از برنامه ی شورای انتقالی جنوب، برای خودمختاری این مناطق حمایت می کند.

جنوب یمن پایگاه حیاتی برای بلندپروازی های امارات برای گسترش نفوذ در دریای سرخ و شاخ آفریقاست، ابوظبی در عین حال می خواهد از این امر اطمینان یابد که یمنی ها در جنوب از جناح های مخالف امارات حمایت نکرده و کنترل عدن برعهده ی شورای انتقالی جنوب باشد. امارات برای بازسازی وجهه ی خود در جنوب یمن باید با این اتهامات که یک نیروی اشغالگر طرفدار افتراق است، مقابله کند. امارات با کاهش حضور نظامی در جنوب یمن، تلاش می کند توجهات را به تلاش های مربوط به خودمختاری جنوب معطوف کند.

ابوظبی استراتژی "نخست اقدام نظامی" را به "نخست صلح" تغییر داده و با حضور فعال در روند صلح پیشنهادی سازمان ملل به دنبال کسب حمایت مردمی در جنوب یمن است.

یک دیپلمات سابق یمنی ساکن واشنگتن به المانیتور گفت امارات احتمالا از مذاکرات سیاسی برای برپایی کنفدراسیون شمال-جنوب، که به جنوب خودمختاری می دهد، حمایت خواهد کرد.

گرچه کاهش حضور نظامی امارات در جنوب یمن می تواند وجهه ی آن را در منطقه بهبود دهد، این اقدام با خطراتی نیز همراه است.

باوجود آنکه امارات از خودمختاری جنوب یمن حمایت می کند، شورای انتقال جنوب می گوید 80 تا 90 درصد یمنی های جنوب خواستار استقلال هستند. گرچه این رقم احتمالا اغراق آمیز است، اما باورقوی بر این است که بیشتر مردم منطقه خواستار استقلال هستند.

امارات احتمالا به خواسته های شورا برای استقلال تن نخواهد داد، زیرا عربستان از یمن متحد حمایت می کند.اگر امارات از حمایت از استقلال جنوب یمن خودداری کند، این شورا احتمالا مشارکت های دیپلماتیک کنونی خود را در وابستگی به ابوظبی تغییر داده و سلطه ی امارات را در عدن تضعیف خواهد کرد.

نگرانی از خدشه دار شدن اعتبار بین المللی به دلیل تداوم بحران انسانی یمن، بخشی از دلایل کاهش حضور نظامی امارات در این کشور است، و دلیل دیگر سرخوردگی از نبودن پیشرفت در تهاجم نظامی تحت امر عربستان به این کشور. اما تنفر رو به فزون از حضور نظامی امارات در جنوب یمن هم به تغییر سیاست آن در تمرکز بر یک راه حال دیپلماتیک برای بحران یمن انجامیده است. امارات قطعا امیدوار است حمایت نانوشته ی آن از خودمختاری جنوب یمن به احیاء وجهه ی آن در این منطقه ی بسیار راهبردی منجر شود.»