یکی از دوستان پرایدی دست دوم را سال گذشته نزدیک به 20میلیون تومان خرید و امسال همین پراید دسته‌دوم که به طور طبیعی مستهلک‌تر شده است، حدود 50میلیون تومان می‌ارزد.
حال تصور کنیم فردی بخواهد سرمایه‌ای را وارد تولید کند؛ با همۀ استرس‌ها، دردسرها و موانعی که در کار تولید در کشور ماست: آیا عقل حکم می‌کند که خود را درگیر تولید کند و یا خرید یک پراید حتی اگر گوشۀ منزلش بیندازد و با آن بیرون نرود؟
یکی از موانع رونق تولید و تحقق اقتصادی مقاومتی، "اقتصاد پرایدی" است که باعث می‌شود عموم مردم ایران سرمایه‌های اندک خود را به این سمت‌وسو ببرند، چون می‌ترسند ارزش پولشان از بین برود. وقتی تولید با ریسک و عدم اطمینان همراه باشد و حمایتی هم از دولت و سیستم اقتصادی کشور صورت نگیرد، طبیعی است که "پراید" یک سرمایه‌گذاری عالی محسوب می‌شود.
در اقتصادی که یک پراید در عرض کمتر از یک سال، بیش از 100% افزایش قیمت دارد، نمی‌توان امیدی به بهبود داشت. اگر می‌خواهیم رونق تولید و توسعۀ اقتصادی پایدار را رقم بزنیم، باید ارزش سرمایه‌گذاری در تولید را افزایش و ریسک آن را کاهش دهیم. و این در حیطۀ وظایف و اختیارات قانون‌گذار، مدیران و مسئولین کشور است.
