شهروندان تهرانی دیروز و امروزِ تهران را یادشان هست. هم آن وقتی که یک پایه و یک تابلوی زرد، نمایانگر ایستگاه اتوبوس بود را از خاطر نبردند، هم زمانی که سطل زباله ای در محلات مختلف شهر نبود و زباله ها چهره شهر را از زیبایی انداخته بودند، هم آن هنگام که مترو، تنها بخشی از سخنرانی ها بود و روی زمین و زیر زمین، خبری از حضور واگن ها و خطوط مترو نبود، هم دوره ای که نوجوانان و جوانان با آجر یا کیف مدرسه دروازه درست می کردند و در کوچه ها و خیابان ها بازی می کردند. هم ایامی که اسم همه بوستان های شهر را می توانستی پشت سر هم بگویی و البته می دانستی با تاریکی شب، پارک را باید ترک کنی چون چشم، چشم را نمی بیند.

همه اینها و خیلی مسائل دیگر را یادشان هست. اینها که گفتم برای دهه شصتی ها و دهه هفتادی ها خاطره است، نه حتی بزرگترهای ما که طبیعتا آنها هم گفتنی زیاد دارند؛ اما امروز به برکت 12 سال کار جهادی، این خاطرات، برای نوجوانان تهرانی عجیب به نظر می رسد. آنها شهری را دیده اند که زمین چمن مصنوعی و ایستگاه های مترو و بوستان و بی آر تی و ... برایش عادی است.

اما سال 96 این قطار سریع السیر، به یکباره با تغییر لوکوموتیوران، سرعتش به قدری کم شد که چند ماه به چند ماه، لوکوموتیوران ها در اثنای حرکت، از آن پیاده شدند و آب هم از آب تکان نخورد. بزرگ‌ترین پروژه های شهری از مقیاس، تونل صدر نیایش و بزرگراه امام علی(ع) و ... به اصلاح روکش آسفالت یک لاین پل کریم‌خان، تنزل کرد و لاجرم برای پر و پیمان کردن گزارش ها به افتتاح های تکراری رو آورده شد.

پارکی که تا دیروزش شهروندان را در خود جای داده بود، دوباره روبان زده و افتتاح می شود و خط مترویی که یک سال و اندی قبل افتتاح شده بود دوباره باید افتتاح شود. علتش واضح است. افتتاح پروژه های عظیم با دوچرخه سواری سه شنبه ها و بهانه های تکراری بدهی های دروغین سازگاری ندارد.

شورا و شهرداری برای آنکه بتواند شهر را اداره کند به غیر از جنگ روانی نیاز به کار و جهاد دارد. اشکال مدیران جهادی، این است که نفر بعد از آن اگر به اندازه نفر قبلی دوندگی نکنند، خیلی زود به چشم می آید. امیدوارم شورای پنجم و شهردار چندم این دوره، گام های جدید را جایگزین افتتاح های تکراری و نظریه های تکراری تر برای اداره شهر کنند تا دعای خیر شهروندان را بدرقه راه خود ببینند.

منبع: رسالت