مهر نوشت: به عقب برگردید. به روزهای ابتدایی لیگ قهرمانان آسیا. به روزهایی که مسابقات قرعه کشی شد و پرسپولیس از دو پنجره نقل و انتقالات محروم بود اما گام در آوردگاه سختی به نام لیگ قهرمانان آسیا گذاشت. چه کسی تصور می کرد آن تیم به فینال صعود کند؟ چه کسی می توانست با اطمینان بگوید سرخ های ایران با همین دست خالی فینالیست می شوند؟

حتی خوش بین ترین هوادار پرسپولیس هم چنین تصوری نداشت. بازیها یکی یکی رسید و مردان برانکو از سد حریفان عبور کردند. اول تیم ها ضعیف تر بودند و بعد مدعیان از راه رسیدند. اما برای مردانی که سودای بزرگی در آسیا در سر داشتند و «پروفسوری» بالای سر، حریف بزرگ معنایی نداشت. می خواست الدحیل باشد با آن نتایج وحشتناک و تیم هراس برانگیزش یا السد باشد با آن همه ستاره و داشتن کاپیتان پرآوازه پیشین بارسلونا.

سرخ های ایران که حامیان بزرگ و سرمایه های عظیمی به نام «هوادار» را همراه داشتند از موانع عبور کردند و حماسه آفریدند. تا هواداران به خودشان بیایند تیم محبوبشان را با همان دست های خالی در فینال لیگ قهرمانان آسیا دیدند.

قهرمان غرب آسیا حالا باید دو دیدار رفت و برگشت برابر تیم خوب، سازماندهی شده و پرستاره کاشیما آنتلرز برگزار می کرد تا تکلیف قهرمان را مشخص کند. دقیقه پنج بازی رفت در «کاشیماساکر» می توانست تاثیرگذارترین لحظه دو دیدار رفت و برگشت باشد اما علیپور توپ را به سر مدافع کاشیما زد تا سرنوشت یک بازی، یک فینال و یک جام را مشخص کند و کفه ترازو به سود میزبان سنگین شود و در نیمه دوم به خواسته اش برسد.

البته که نباید از اقدام بچگانه سیامک نعمتی هم یادی نکرد که با آن رفتار عجیبش اخراج شد و در بازی برگشت لطمه بزرگی به سرخ ها زد. حالا مصدومیت عالیشاه بماند و محمد انصاری هم که اواسط نیمه دوم دیدار برگشت رباط پاره کرد تا دست برانکو خالی تر از همیشه شود.

فینال لیگ قهرمانان آسیا برای پرسپولیس جام نداشت اما برای فوتبال ایران خیلی چیزها داشت. برای مسئولان فدراسیون فوتبال، سازمان لیگ و وزارت ورزش پیام های زیادی داشت. اما مهمترین پیامش برای کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا بود. برای آنهایی که حق را به عربستان می دهند و ایران را ناامن می دانند.

فینال آسیا که با تایید کنفدراسیون فوتبال قاره کهن پرتماشاگرترین بازی تاریخ فینال ها بوده است، پیام «ایرانِ امن» را مخابره کرد. شیخ سلمان رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا و جیانی اینفانتینو رئیس فیفا در جایگاه ویژه حضور داشتند و نمایش فوق العاده بیش از 80 هزار تماشاگر در شبی که تیم شان قهرمان نشد و یک بازنده بود را دیدند.

حالا به آنها ثابت شد که ایران برای برگزاری هر رویدادی و میزبانی از هر تیمی «امن» است. حتی امن تر از بازی رفت که یک جیمی جامپ از در اصلی ورزشگاه کاشیما وارد زمین شد. در آزادی این اتفاق هم رخ نداد. این فینال هر چند برای فوتبال ایران جام نداشت اما پیام های زیادی داشت.

برای پرسپولیس جام نداشت اما یک قدردانی بزرگ و قابل ستایش به همراه داشت. آنجا که هزاران هوادار سرخپوش و سرخ‌دوست در حالی که تیم شان بازنده بود، دست ها را بالا بردند، ایستادند و دقایق طولانی برانکو و مردانش را تشویق کردند. آنجایی که تشویق های همین هواداران اشک بازیکنان را درآورد. پرسپولیس مزدش را گرفت. مزد خوب بودنش را، متحد بودنش را و مردانه جنگیدنش را.

برای برانکو و مردانش یک شب باشکوه اما بی جام رقم خورد. آنها پیام های زیادی به فوتبال ایران دادند. آنها راه را برای آینده باز کردند. آنها راه رسیدن به فینال را برای ایرانی ها نشان دادند و ثابت کردند می توان با دستان خالی اما با همت و اتحاد بارها فینالیست بودن را تکرار کرد. پرسپولیس نایب قهرمانِ «قهرمان» شد.