به گزارش تسنیم، «قاسم رضایی» یکی از جانبازان دوران دفاع مقدس بود که 30 درصد جانبازی داشت و 25 درصد این جانبازی متعلق به مجروحیت اعصاب و روان بود. او سال گذشته در افسریه مفقود شد و در دو ماه بعد در شهر قم توسط مأمورین نیروی انتظامی بازداشت شده و به خاطر نداشتن هیچ مدرک شناسایی و وضعیت نامناسبت روحی و روانی هویتش مشخص نشد و به خاطر شباهتش به اتباع افغانی به اردوگاه اتباع افغانستانی منتقل و سپس به آن سوی مرز هدایت شد.

در اسفند ماه سال 96 به خانواده از طریق دادسرا اطلاع داده می‌شود که جانباز به افغانستان فرستاده شده است. خانواده که تا آن روز همه تلاش خود را برای پیدا کردن او کرده بودند، در نهایت تصمیم می‌گیرند راهی افغانستان شده و اثری از قاسم رضایی پیدا کنند اما متوجه می‌شوند او به خاطر نداشتن سرپناه و سرما در زمستان جان باخته است...

این داستان غم انگیز اگرچه سال گذشته اتفاق افتاده است اما اخیرا رسانه‌ای و  به شیوه‌‌های مختلف نقل شده است. اتفاق ناخوشایندی که برای این جانباز دوران دفاع مقدس افتاده ابعاد سوال برانگیز زیادی دارد که شفاف‌سازی درباره آن تنها با پیگیری و پاسخگویی دستگاه‌های مسئول در این زمینه اتفاق می‌افتد. جانبازان اعصاب و روان به خاطر موج گرفتگی و مجروحیت اعصاب، زندگی سختی را بعد از جنگ در پیش گرفتند. خیلی از آنان از کمترین جایگاه اجتماعی برخوردار نیستند چون بیماری و مجروحیت به آن‌ها و اعضای خانواده‌شان امانی نداده است که بتوانند از استعدادها و توانایی‌های خود استفاده کنند.

گاهی یک خانواده چند نفری همه توان خود را صرف رسیدگی به یک جانباز اعصاب و روان کرده است. جانبازانی که جامعه شناخت درستی از مشکلاتشان ندارد. میان خانواده جانبازان اعصاب و روان، مفقودی یک جانباز موضوع جدید یا عجیبی نیست. آن‌ها سال‌هاست که با این موضوع دست و پنجه نرم می‌کنند و هر ازگاهی جانباز خود را بعد از هفته‌ها در بیمارستان یک شهر دیگر پیدا می‌کنند که کیلومترها با شهر محل زندگی‌شان فاصله دارد. حمله‌های عصبی جانباز اعصاب و روان او را از زندگی واقعی‌اش دور ساخته و بعضا وادار به کارهایی می‌کند که در حالت عادی انجام آن را به خاطر نمی‌آورد. از جمله این کارها دوری از خانواده و سفر به نقطه‌ای نامعلوم است.

بهمن ملکی، مدیر منطقه بنیاد شهید و امور ایثارگران مشهد با اشاره به جزئیات جریان تلخی که برای جانباز قاسم رضایی پیش آمده گفت که 26 تیرماه سال گذشته وقتی قاسم رضایی به همراه خانواده در پارک افسریه بوده است به صورت کاملا تصادفی از آنان جدا می‌شود. خانواده که از غیبت او نگران شده بودند موضوع مفقودی را به پاسگاه و نیروی انتظامی اطلاع می‌دهند و حتی برخی از بیمارستان‌ها را برای یافتن وی جستجو می‌کنند.

وی افزود: موضوع را به بنیاد شهید مشهد هم گزارش دادند و ما هم تلاش کردیم تا موضوع مفقودی جانباز را پیگیر شویم. این جانباز در شهریور ماه 96 یعنی دو ماه بعد از این اتفاق در قم دستگیر شده و چون مدارکی همراهش نداشته و به علت بیماری اعصاب و روان ناشی از جانبازی در جنگ نتوانسته از خود دفاع کرده و مشکلش را توضیح دهد و ضمنا تشابه ظاهری با اتباع افغانستانی داشته است، به اردوگاه اتباع فرستاده و از آنجا رد مرز می‌شود.

ملکی در ادامه تصریح کرد: در اسفند ماه سال 86 از دادسرای تهران نامه‌ای برای خانواده ارسال می‌شود که فرد مفقود خانواده شما در فلان تاریخ رد مرز شده است. فرزند قاسم رضایی در جستجوی پدرش به افغانستان می‌رود و نشانی او را در یکی از مناطق افغانستان پیدا کرده و با مردم محلی گفتگو می‌کند و درمی‌یابد که متاسفانه پدرش به خاطر نداشتن شرایط مناسب سکونت جان باخته است و مردم منطقه او را گمنام به خاک سپرده‌اند. اما مزار او در میان 50 مزار گمنام نامشخص است.

وی گفت: خانواده رضایی در تمام این مراحل با ما در بنیاد مشهد در تماس بود و ما تلاش کردیم در هر زمینه‌ای که می‌توانیم به آن‌ها کمک کنیم. از طریق بنیاد شهید مرکز هم پیگیر ماجرای پیش آمده بوده‌ایم و حالا در تلاش هستیم تا پیکر این جانباز را پیدا کرده و به کشور بازگردانیم. خانواده قاسم رضایی در همین رابطه از دو مأمور نیروی انتظامی شکایت کردند ولی شکایتشان به نتیجه نرسید و قرار منع تعقیب صادر شد و در زمینه این شکایت خود به اداره حقوقی ما در بنیاد مراجعه کرده و از ما کمک خواستند.

اسناد و مدارک این اتفاق که بر وقوع چنین حادثه‌ای دلالت دارد و تصویر حکم دادگاه مأمورین انتظامی که خانواده قاسم رضایی از آن‌ها شکایت کرده‌اند در ادامه قابل مشاهده است:

روابط عمومی بنیاد شهید و امور ایثارگران مرکز نیز با ذکر کمک به خانواده جانباز قاسم رضایی در امور حقوقی پرونده از معرفی مهدی ایزدی، معاون امور اجتماعی بنیاد به عنوان مأمور ویژه رسیدگی به این پرونده از طرف حجت‌الاسلام شهیدی محلاتی، رئیس بنیاد شهید خبر داد.

اداره کل روابط عمومی و اطلاع رسانی بنیاد شهید و امور ایثارگران عصر روز گذشته طی اطلاعیه‌ای عنوان کرد: بنیاد شهید و امور ایثارگران بار دیگر تأسف و تأثر خود را از درگذشت غریبانه جانباز عزیز قاسم رضایی در کشور افغانستان اعلام کرده و این ضایعه را به خانواده این ایثارگر عزیز تسلیت می‌گوید و تأکید می‌کند موضوع نحوه درگذشت این جانباز دفاع مقدس را که در بهترین سال‌های جوانی برای حفظ این آب و خاک از هستی خود گذشت مجدانه پیگیری خواهد کرد.

بنیاد شهید و امور ایثارگران از نخستین ساعات اطلاع از این واقعه دردناک، به پیگیری موضوع پرداخته و درخواست بازگشت پیکر ایشان را از طریق وزارت امور خارجه دنبال کرده است و اقدامات لازم در این زمینه ادامه دارد. ضمن اینکه موضوع در دستور کار معاونت تعاون و امور اجتماعی بنیاد قرار دارد از مراجع ذیربط همچون دادستانی محترم انتظار دارد شکایت خانواده این جانباز از افراد و یا مراجعی که زمینه انتقال ایشان به کشور افغانستان را فراهم کردند با سرعت و جدیت به سرانجام برساند. رسیدگی قضایی به موضوع به منظور روشن شدن ابعاد آن، انتظار به حق جامعه ایثارگری و عموم مردم است و بنیاد شهید و امور ایثارگران بر آن تأکید می‌کند و از وزارت امور خارجه نیز درخواست دارد کلیه اقدامات لازم برای بازگشت پیکر این جانباز دفاع مقدس را به کار گیرد.

اما «حجت‌الاسلام صالحی» معاون فرهنگی اداره‌کل اتباع وزارت کشور با رد صحت خبر نحوه درگذشت این جانباز گفت: صحت ماجرای عنوان شده توسط رسانه‌ها باید بررسی شود و این بررسی نیازمند زمان است. دستگاه‌های مختلفی برای رد مرز کردن یک نفر نظر می‌دهند. هم پلیس، هم قوه قضائیه، مرزبانی، اداره اتباع و دولت مقابل در این موضوعات دخیل هستند و احتمال اشتباه در این زمینه با وجود تعدد دستگاه‌های دخیل خیلی کم و یا بعید است.

نیروی انتظامی تهران نیز این موضوع را تکذیب کرده بود. سردار حسین رحیمی، رئیس پلیس پایتخت گفت: در تهران چنین موضوعی اتفاق نیفتاده و من چنین موضوعی را تکذیب می‌کنم. چندین فیلتر وجود دارد و زمانی که همکاران ما بر اساس وظیفه قانونی خود، اتباع غیرمجاز را بازداشت می‌کنند، کارشناسان ما موضوع را بررسی می‌کنند و وضعیت آن‌ها را کاملاً مشخص می‌کنند. پس از آن هم این افراد تحویل اردوگاه اتباع داده می‌شوند و در آنجا هم با حضور نمایندگان استانداری، انگشت‌نگاری از این افراد انجام می‌شود. در این مرحله نیز بررسی‌های کاملی انجام می‌شود و از افراد سوال و جواب می‌شود و از این رو اصلاً وقوع چنین خطایی امکان‌پذیر نیست.

هرچند گفتار مسئولین مختلف درباره صحت و جزئیات این ماجرا ضد و نقیض است. اما نباید این تأیید و تکذیب‌ها باعث شود تا ماجرای تلخی که خانواده یک مجروح هشت سال دفاع مقدس آن را تجربه کرده‌اند، به فراموشی سپرده شود و با اقدامات مناسب می‌بایست از تکرار آن جلوگیری شود. شاید ناهماهنگی میان دستگاه‌های مسئول و شاید یک خطای انسانی توسط یکی دو نفر در جریان رسیدگی به این مسئله موجب بروز چنین نتیجه ناگواری شده باشد اما در نهایت همه دستگاه‌های مسئولی که در این امر کوتاهی کرده‌اند در ماجرای مرگ این جانباز مقصرند.