او در کنار عکسی یادگاری با یک زوج روستایی در زابل نوشت: «شهر من نیازمند مهربانی است، نیازمند حالِ خوب، نیازمند لبخند و مردمی که هر روز به یکدیگر عشق و مهربانی تعارف می‌کنند، مردمی که به پرنده‌ها و حیوانات بی‌سرپرست غذا می‌دهند. مردمی که وقتی نگاه‌شان به کسی گره می‌خورد، لبخند می‌زنند و به دیگران کمک می‌کنند، مردمی که خشم و خشونت را در تاریخ جا گذاشته باشند و با صلح و دوستی آشتی کرده باشند، مردمی که با خودروی تک سرنشین تردد نمی‌کنند و به پاکی هوای شهر کمک می‌کنند، مردمی که بیشتر از شادی خودشان به فکرِ شادی کودکان کار و سالمندان هم هستند ... و هر شب در سرخط خبرها بگویند امروز هم در شهر، عشق و حال خوب جریان داشت و مهربانی نفس می‌کشید و سرشار از صلح و آرامش بود شهر من نیازمند مهربانی است...( این عکس مربوط به یکی از سفرهای من به زابل است و این دو مهربان از اهالی روستای قلعه کهنه در زابل هستند. دلیل انتخاب این عکس برای این متن این بود که به اهالی زابل یادآوردی کنم قدردان مهربانی و محبت‌هاشون هستم تا همیشه) در ضمن آن پشت بخشی از صورت مریم امیر جلالی مهربان هم که با هم همسفر بودیم، دیده میشه، برای این عزیز هم آرزوی سلامتی و روزهای خوب دارم.»