بتدریج این شبکه غول‌پیکر، سایه‌اش را بر تمام ابعاد زندگی ما می‌اندازد و قواعد و قوانین خاص خودش را تحمیل می‌کند. به طوری که تعداد «لایک»‌ها در اینستاگرام یا فیسبوک و تعداد پاسخگویی به «توییت»‌ها در توییتر یا فالوئرها در یوتیوپ به معیار جدیدی برای موفقیت و افتخار کاربران تبدیل شده است.

برای بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی، زندگی در اینترنت اهمیت بیشتری نسبت به زندگی در واقعیت پیدا کرده است. آنها لحظات بیداری‌شان را با ده‌ها هزار نفر سر می‌کنند که نمی‌شناسند. دست به هر کاری می‌زنند تا در این فضای دیجیتالی به رسمیت شناخته شده و لایک‌های بیشتری برای خود کسب کنند. گاهی برای رسیدن به چنین هدفی آنها از ساختمان‌ها، پل‌ها و کوه‌ها بالا می‌روند و به کارهای خطرناک دست می‌زنند تا از خود تصاویری سلفی گرفته و در شبکه‌های مجازی به اشتراک بگذارند. همه این روش‌ها و برنامه‌ها یک هدف اساسی را دنبال می‌کند و آن کسب تعداد بیشتری لایک در فضای مجازی است. به بیان دیگر، اگر لایک داشتن در ابتدا به صورت یک تفریح بود، امروزه خود به یک هدف تبدیل شده است.

با اولویت پیدا کردن این جهان فرضی و از بین رفتن زندگی واقعی، ما شاهد بیماری‌های روحی و روانی عجیبی هستیم که زاییده حضور در شبکه‌های مجازی است. یکی از این بیماری‌های روانی «فومو» نام دارد که تهدیدی خطرناک بخصوص برای نسل بعد از هزاره دوم یا نسل «زد» (Z) شده است، یعنی همان کاربران اصلی شبکه‌های اجتماعی. این نسل که زیر 18 سال هستند وقتی در این شبکه‌ها مورد استقبال قرار نمی‌گیرند، دچار افسردگی می‌شوند.

همین بخش تاریک شبکه‌های اجتماعی است که گاهی افرادی را که از قبل استرس داشتند به آستانه مرگ می‌کشاند. بتازگی در روسیه گفته شد بازی رایانه‌ای «نهنگ آبی» تاکنون موجب وقوع 130مورد خودکشی بین نوجوانان شده است. همین بازی تاکنون نوجوانان بین 15 تا 18 سال زیادی را در هندوستان، بریتانیا و اروپا به کام مرگ کشانده است. مطالعات جدید نشان می‌دهد شبکه‌های اجتماعی نقش پررنگی در تشویق نوجوانان به این گونه اقدامات دارد. شبکه‌های اجتماعی بی‌تردید ابزاری مهم برای ارتباطات و توسعه شبکه دوستان جدید است، اما این مسئولیت را هم متوجه ما می‌کند که از آنها در جهت اهداف غلط استفاده نکنیم، وگرنه موجب خسران زیاد و بیماری‌های لاعلاج خواهد شد.