شهر تهران منطقه‌ای است که از ارتفاع حدود ۳۰۰ متر شروع می‌شود و تا ارتفاع حدود ۱۸۰۰ متر ادامه پیدا می‌کند بنابراین با توجه به این شیب وسیع اکولوژیک باید گونه‌های درختی متنوعی در تهران کشت شود این در حالیست که متاسفانه بسیاری اوقات در تهران یک الگوی درختی یکسان کشت می‌شود. برخی گونه‌های گیاهی که در گذشته بومی تهران محسوب می‌شدند، اکنون به دلایل مختلفی دیگر نمی‌توانند در این شهر زندگی کنند. درحالی شهرداری‌ها به کاشت گونه‌های غیربومی رو آورده‌اند که برخی کارشناسان توصیه می‌کنند برخی گونه‌های گیاهی دیگر در پایتخت کاشته نشود و گونه‌هایی سازگار با شرایط فعلی در تهران کاشته شوند. کاشت گونه‌های گیاهی در شهر علاوه بر زیبایی بصری می‌تواند در زمینه مدیریت آب، بهبود وضعیت ترافیک خودرویی، بهبود سلامت جسمی و روانی کارآمد باشد اما دستیابی به آن‌ها در گرو کاشتن گونه‌هایی است که با شرایط اکولوژیک آن منطقه سازگار باشند این در حالیست که برخی از گونه‌هایی که در تهران کشت می‌شوند، آلرژی‌زا هستند.
احمدرضا محرابیان در گفت و گو با ایسنا، درباره خاصیت آلرژی‌زایی گیاهان در فصل بهار اظهار کرد: بسیاری از گیاهانی که در فضای شهری کشت شده‌اند، آلرژی‌زا هستند. آلرژی‌زایی گیاهان می‌تواند افراد متعددی را درگیر بیماری‌های تنفسی کند و بازده آن‌ها را به شدت کاهش دهد. به همین دلیل چگونگی کشت گیاهان بسیار مهم است. گیاهان باید به‌گونه‌ای کشت شوند که در تمام فصول، زیبایی بصری داشته و تنها در فصل بهار گلدهی نداشته باشند بلکه در بهار و تابستان گلدهی و در فصل زمستان میوه‌دهی داشته باشند که بتوانند زیبایی طبیعت را افزایش دهند.
وی درباره گونه‌هایی که در سطح تهران کشت شده‌اند و خاصیت آلرژی‌زایی دارند، گفت: از جمله گونه‌هایی که در بافت شهری تهران هستند و خاصیت آلرژی‌زایی دارند، گونه‌های خانواده کاج و سرو هستند که به تعداد بسیار زیاد و بیشمار کاشته شده‌اند. گرده‌افشانی این گونه‌ها از اواخر زمستان آغاز می‌شود و تا نیمه بهار ادامه دارد. غبار زردرنگ گوگردی در این فصول در همه نقاط شهر مشهود است. این گرده‌ها با جریان باد پراکنده می‌شوند و به علت آلرژی‌زا بودن مشکلات بسیار زیادی را برای مردم به‌وجود می‌آورند.
این کارشناس گیاه‌شناس ادامه گفت: علاوه کاج و سرو گونه‌های بسیار دیگری همچون زیتون تلخ و گونه‌های علفی مانند برخی از گیاهان خانواده چمن در فضای سبز قابلیت آلرژی‌زایی دارند و مشکل‌ساز می‌شوند بنابراین باید در کشت آن‌ها ملاحظات لازم به عمل آید.
محرابیان در پایان تصریح کرد: گونه‌های بومی در هر منطقه جغرافیایی در طول تاریخ تکامل با سیستم زیستی بدن افراد آن منطقه سازگاری یافته‌اند و تبعات آلرژی‌زای کمتری دارند. جهت کاشت گونه‌های گیاهی در یک مناطق متنوع جغرافیایی نسخه واحدی وجود ندارد و هر منطقه متناسب با شرایط بوم‌شناختی، جغرافیایی، اجتماعی گونه‌های متناسب را نیاز دارد بنابراین در انتخاب گونه‌ها ضمن کارکردهای فضای سبزی، ارزیابی میزان تهدید بوم‌شناختی (اعم از قدرت تهاجمی، آلرژی‌زایی و سمیت) نیز ضروری است.
