به گزارش الف به نوشته نیویورک تایمز این نقاشی ها زمانی کشیده شد که "ابو زبیده" – زندانی گوانتانامو – در این مرکز حبس بود و نشان دهنده تکنیک هایی "تایید شده" از شکنجه است که "حبس تنگاتنگ" نامیده می شود. 

 "کارول روزنبرگ" در این گزارش که با مشارکت "مرکز پولیتزر در گزارش دهی بحران" تهیه شده، می نویسد یکی از تصاویر نشان می دهد زندانی برهنه به یک برانکار ابتدایی بسته شده، و در حالی که قادر نیست بدنش را تکان دهد، یک بازجو که دیده نمی شود، وی را به شیوه غرق مصنوعی شکنجه می کند.

در تصویری دیگر مچ دستان وی با دستبند به یک سری میله های آهنین در ارتفاع زیاد از سر زندانی بسته شده به گونه ای که وی مجبور است به روی پنجه های خود بایستد و ساعت ها در این حالت نگه داشته می شد؛ در حالی که زخم بزرگ بخیه شده ای در پای چپش دیده شده و او با دهان کاملا باز در حال فریاد کشیدن است و در همین حال بازجو، سر زندانی را به دیوار می کوبد. 

به نوشته نیویورک تایمز، اینها تصاویری است که ابوزبیده از خود در حالی کشیده که مدت چهار سال در زندان های مخفی سیا حبس بود. 

این تصاویر برای نخستین بار منتشر شده و جزییاتی از شیوه هایی را به عموم عرضه می کند که تاکنون مخفی نگه داشته شده بود: فنون موسوم به بازپرسی ارتقاء یافته که آمریکا در زندان های مخفی خارج از این کشور از آنها برای شکنجه عوامل القاعده و به دنبال حملات یازده سپتامبر، استفاده می کند. 

این شیوه از شکنجه به تایید دولت جورج دابلیو بوش – رئیس جمهور سابق آمریکا – رسیده و زبیده نخستین کسی است که می گوید در آگوست 2002 در یک زندان مخفی سیا در تایلند با آن روش شکنجه شده بود.

زبیده 48 ساله این تصاویر را امسال در بازداشتگاه گوانتانامو کشیده و از آنها در گزارشی 61 صفحه ای تحت عنوان "آمریکا چگونه شکنجه می کند"، استفاده شده که وکیلش "مارک  دنبو" تهیه کرده است.

در این گزارش از اطلاعات دسته اول از یادداشت های حلقه نزدیک دولت بوش و همچنین خاطرات زندانیان و نیز گزارش کمیته اطلاعات سنا در سال 2014 در تحلیل برنامه بازجویی زندانیان، استفاده شده است. این برنامه ابتدا برای زبیده در نظر گرفته شده بود که به اشتباه تصور می شد از فرماندهان ارشد نظامی القاعده است. وی در مارچ 2002 در نبردی مسلحانه در فیصل آباد پاکستان بازداشت و به شدت زخمی شده بود. وی پس از آن در اختیار شبکه زندان های سیا در خارج از آمریکا قرار گرفت.

ابوزبیده یک فلسطینی است که نام اصلی او "زین العابدین محمد حسین" است. وی 83 بار به شیوه غرق مصنوعی شکنجه شده و نخستین کسی است که در یک جعبه کوچک تپانده شده بود. بعدا مشخص شد که اقای ابوزبیده نه عضو القاعده بود و نه از حملات یازده سپتامبر پیشاپیش اطلاعی داشت. وی در مخفی ترین زندان گوانتانامو – کمپ 7 – نگه داری می شود و در آنجا این تصاویر را کشید. 

نیویورک تایمز می نویسد براساس این برنامه شکنجه – که اکنون غیرقانونی شده – بیش از 100 زندانی در مراکز مخفی سیا که برخی آنها را سیاه چال می خوانند، در معرض خشونت، انزوا و محرومیت از خواب قرار می گرفتند. 

تصویر دیگری از زبیده نشان می دهد چگونه از یک لولا استفاده می شود تا سر زندانی به یک طرف خم شده و در همین حال وزنه های سنگین بر  کشاله ی ران او فشار می آورد. 

ابوزبیده می گوید ساعت های از قرار گرفتن به روی پنجه های پا، در حالی که دستانش با دستبند به یک میله در بالای سرش بسته شده بود، می گذشت. برخی نگهبانان متوجه "رنگ دستانش می شدند" و او را به یک صندلی منتقل می کردند و در آنجا شکنجه های گیج کننده شروع می شد: سرما، گرسنگی، کم خوابی و تهوع شدید. 

وی در تصویری دیگر خود را در حالی نشان می دهد که سرش پوشیده، در حالت جنینی قرار داده و با یک دستبند به میله های سلول بسته شده است تا نتواند تکان بخورد. 

در تصویری دیگر وی بازجوی خود را در حالی کشیده است که یک حوله را دور گردنش قرار داده، و پشت سرش را به دیواری می کوبد که زبیده می گوید یک دیوار چوبی بود که در پشت آن سیمان قرار داشت. وی میگوید "او (بازجو) به صورت ممتد سرم را به دیوار می کوبید به گونه ای که چند لحظه حس نابینایی به سراغم می آمد." وی می گوید با هر بار کوبیده شدن، به کف سلول می افتاد و با حوله  ای که پوششی از نوار پلاستیکی داشت، به روی زمین کشیده می شد و این مساله باعث می شد گردنش خونریزی کند، و پس از آن " به صورتم کشیده می زدند." 

در تصویری دیگر ابوزبیده به صورت برهنه در یک جعبه به گونه ای محبوس شده است که نمی توانست سرپا بایستد و روی یک سطلی می نشست که به گفته خودش، از آن به عنوان توالت استفاده می کرد. "من خود را در تاریکی مطلق می دیدم. تنها نقطه ای که می توانستم روی آن بنشینم، بالای سلطل بود زیرا مکانی بسیار تنگ بود." 

وی از حبس شدن در "یک جعبه بزرگ چوبی" می گوید که "شبیه تابوت بود." اولین باری که آن را دید، نگهبانان جعبه را عمودی نگه می داشتند و یک نفر با لباس سیاه و ژاکت نظامی می گفت: "از این به بعد، اینجا خانه تو است."  وی در نقاشی دیگری در گوانتانامو خود را در حالی به تصویر می کشد که چشم بند داشت، زیرا یکی از چشمان زخمی اش، از صورتش خالی شده بود. 

زبیده با اشاره به "محرومیت افقی از خواب"، می گوید عوامل سیا او را در حالی که دستانش به هم بسته شده بود، به صورت افقی به روی زمین قرار می دادند، یعنی در وضعیتی بسیار دردناک، به گونه ای که امکان خوابیدن برایش وجود نداشت. 

این در حالی است که سیا در توجیه محرومیت از خواب می گوید این امر باعث می شود توجه زندانی به وضعیت کنونی اش متمرکز شده و اهدف ایدئولوژیک خود را از یاد ببرد. 

زبیده به یاد می آورد که در مدت "شاید دو یا سه هفته و حتی بیشتر" از خواب محروم می شد. "احساس مرگ داشتم، زیرا با وجود آنکه نگهبان آب به رویم می پاشید، حس می کردم به خواب فرورفته ام."