محسن مهدیان در یادداشتی در همشهری نوشت؛ آنچه این روزها در قالب مصاحبه‌ و اتهام‌زنی‌ تند از زبان کاترین شکدم مطرح می‌شود، اگر از زاویه کارکرد رسانه‌ای و روانی تحلیل شود، بیش از آنکه یک «حمله» مؤثر باشد، نشانه‌ای روشن از یک کنش شکست‌خورده است. جریان‌هایی که پشت این روایت ایستاده‌اند، به‌ویژه طیف سلطنت‌طلب حول رضا پهلوی، مدت‌هاست در موقعیت فشار قرار دارند و با بحران جدی در میان بدنه حامیان خود مواجه‌اند. انباشت اخبار و روایت‌های مربوط به زن‌بارگی، ولنگاری اخلاقی، آشفتگی روانی، بی ثمری سیاسی و کارکردی و در نهایت فروپاشی تصویر آلترناتیو ، باعث فرسایش اعتماد و تردید در میان هواداران شده است. در چنین شرایطی، اتهام‌سازی علیه طرف مقابل نه برای اقناع افکار عمومی، بلکه برای دلگرم‌سازی درون‌گروهی به کار می‌رود. 
این تکنیکِ کارکردی کاملاً داخلی دارد. به همین دلیل هم این‌گونه محتواها معمولاً در همان دایره بسته هواداران بازنشر می‌شود و بیرون از آن خریداری ندارد. 

لایه دوم ماجرا، عبور از نقد سیاسی و ورود به فاز فحاشی و تحقیر است؛ جایی که مخالفت سیاسی عملاً به بن‌بست می رسد و دیگر چاره ای جز فحاشی نیست. اما فحاشی و اتهام اخلاقی فقط زمانی اثرگذار است که تصویر ذهنیِ مخاطب ناپایدار و مشکوک باشد. درباره رهبرانقلاب، طی دهه‌ها حتا در میان مخالفان، اجماع نانوشته درباره سلامت و پاک‌دستی و زیست اخلاقی ایشان شکل گرفته است. افزون بر این، پس از جنگ دوازده‌روزه، نفوذ و اعتبار رهبرانقلاب به‌واسطه نقش‌آفرینی در حفظ انسجام ملی و دلسوزی آشکار برای همه مردم، تقویت شده است. در چنین وضعی، طبیعی است که جریان‌های وامانده به فحاشی پناه ببرند؛ اما از سر بی‌خردی نمی‌فهمند که این مسیر نه شک می‌سازد و نه سؤال، بلکه بلافاصله «اعتبار گوینده» را فرو می‌ریزد.

به همین دلیل است که نباید به این اباطیلِ مذبوحانه توجه کرد یا پاسخ داد. چراکه فحاشی اساساً برای رد و اثبات و آوردن سند ساخته نشده؛ برای عصبانیت و واکنش گرفتن ساخته شده است. راه درست، بی‌اعتنایی فعال و تقویت روایت مثبت است. اتفاقاً همین هم رخ داده است. این اتهامات جدی گرفته نشده و شکست پروژه، عصبانیت رسانه‌ صهیونیستی، اینترنشنال را به‌دنبال داشته است. این دقیقاً همان نقطه‌ای است که نشان می‌دهد پروژه کاترین شکدم نه اینکه نگرفت و شکست خورد، بلکه از ابتدا محکوم به شکست بود.