رای من در انتخابات سال ۱۴۰۳ کاملا واضح به سوی قالیباف بود و هرگز از طرفداران پزشکیان نبودم و به او هم رای ندادم. اما پس از انتخابات سعی کردیم که از رقابت خارج شویم و دولت را برای اداره کشور در اندازه خود کمک کنیم. تفاهم سران قوا و شخصیت ضد گفتمان پزشکیان و سازش طلبی او در مقابل بخش های مختلف کشور یک ظرفیت خوب برای چند تصمیم بزرگ و مفید بود. 

من در همان همایش وفاق خطاب به آقایان قوچانی و نورایی نژاد هم تفاهم حاکمیتی را بستری برای کارآمدی دانستم و گفتم که اگر تفاهم به حل مساله نینجامد، دولت شکست می خورد. این دو فعال سیاسی اصلاح طلب اما دولت پزشکیان را فرصتی برای اصلاحات سیاسی می دانستند. در همان جلسه از اینکه دولت چهاردهم تبدیل به دولت دوم حسن روحانی شود هم ابراز نگرانی و مقابل رییس جمهور نظرم را بیان کردم. 

به هر ترتیب اکنون گمان می کنم، رییس جمهور باید بیش از این بر وزرا و ساخت دولت مسلط شود و اجازه شکل گیری «دولت در دولت» ندهد. دولت نیاز به رییس جمهور سخت گیر دارد تا وزرا خود احساس رییس دولت بودن نکنند. رییس جمهور چیزی بیشتر از معلم اخلاق است.

از همین رو اگر آقای پزشکیان اعتقاد دارد که وضعیت مدیریتی دولت مساعد نیست و اقتصاد و‌ معیشت مردم به خطر افتاده باید یکی از دو گزینه را انتخاب کند؛

اگر تیم فعلی دولت توانایی اداره کشور را دارند، از آنها به صورت دقیق و عملیاتی برنامه کوتاه مدت دریافت کند و بر آن اساس با مردم گفت و گو کند و احساس رهاشدگی را از بین ببرد و وعده کنترل اوضاع در مدت مشخص بر اساس واقعیت ها دهد.

اما اگر احساس می کند که تیم فعلی اشکال دارد، تسامح نکند و وزاری نفت و جهاد و رییس بانک مرکزی و دیگرانی که موثر در نابسامانی هستند را تغییر دهد. پزشکیان اگر اکنون نتواند یکی از این دو راه را برگزیند آن گاه باید تصمیم های سخت تری بگیرد. پزشکیان باید بداند که چپ و راست رادیکال به دنبال استعفا یا استیضاح او هستند.