یکی از نکات قابل تامل در سفر اخیر دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا به فلسطین اشغالی و سپس مصر جهت حضور در نشست شرم الشیخ، این موضوع بود که وی موضعی منعطف را در قبال ایران اتخاذ کرد و اعلام نمود که دستِ دوستیاش را به سمت ایران دراز می کند و خواستار بهبود روابط با تهران است. او اشاره کرده که مایل به دیدنِ یک ایرانِ شکوفا و رو به پیشرفت است. این قبیل مواضع ترامپ در رابطه با ایران، بسیاری را واداشته تا این سوال را مطرح کنند که براستی چه اتفاقی افتاده که رئیس جمهور آمریکا پس ازطرح سیل قابل توجهی از تهدیدات علیه ایران در مدت اخیر و زمینه چینی جهت به شهادت رساندن بیش از ۱۲۰۰ نفر از هموطنانمان در قالب جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، به یکباره زبان و لحنش را در رابطه با کشورمان نرم کرده است؟
ترامپ با این قبیل مواضع سعی دارد شکست قابل توجه آمریکا و رژیم اشغالگر قدس در پیشبرد دستورکارهای حداکثری خود در غرب آسیا را لاپوشانی کند و اینطور وانمود کند که واشنگتن، فعالانه صحنه معادلات غرب آسیا را مهندسی می کند و البته در این مسیر، خود را در موقعیتِ تعیین نقشه راه برای تهران می بیند! یک پرده از این تصور ترامپ و متحدانش را در جریان شست شرمالشیخ به عینه مشاهده کردیم. جایی که ترامپ خود را در جایگاه رئیس می دید و بعضا با الفاظ تحقیرآمیز، سعی داشت دیگران را مطیع اوامر آمریکا نشان دهد. این در حالی است که ایران با عدم حضور در نشست مذکور و البته اتخاذ مواضع صریح در برابر رویکردهای فریبکارانه ترامپ، سعی داشته این پیام را به ترامپیست ها برساند که هوشیار است و بنا ندارد در دام آن ها بیفتد.
اگرچه ترامپ ظاهرا دستِ دوستی به سمت ایران دراز کرده اما شروط عجیبی را با تکرار ادعاهای متوهمانه علیه کشورمان نیز برای تعامل با تهران مشخص کرده است. شروطی نظیر به رسمیت شناختن اسرائیل یا دستبرداشتن از حمایت از تروریسم در سطح منطقه و غیره. حال اینکه در این فضا می بینیم ترامپ از دوستی با ایران سخن می گوید، تا حدی معطوف به این واقعیت است که وی می خواهد فضای سیاست داخلی ایران را به هم بریزد واز این رهگذر، روند تحولات داخلی کشورمان را به زعم خود به سمتی هدایت کند که تامینکننده منافع واشنگتن است. به بیان ساده تر، رئیسجمهور آمریکا بر آن است تا نوعی تنش سیاسی و اجتماعی داخلی را در ایران کلید بزند و از این رهگذر، موضع ایران را در سطح منطقه و در رابطه با آمریکا تضعیف کند.
موضع فریبکارانه ترامپ در مورد اراده اش جهت دوستی با ایران، در شرایطی مطرح میشود که او در کمتر از یک سال حضور خود در قدرت، هر اقدام خصمانه ای که تصور می شد را علیه کشورمان انجام داده است. از تشدید تحریم ها علیه اقتصاد ایران تا حمله صریح و نامشروع نظامی به سایت های هسته ای کشورمان. در این نقطه باید از ترامپ پرسید آیا این اقدامات وی مقدمه ای برای دوستی با ایران بوده اند؟!
آنچه واضح است، تغییر لحن ترامپ در رابطه با ایران، نه از سرِ تغییر رویکرد آمریکایی ها و متحدانشان در رابطه با کشورمان بلکه مقدمهای برای طرح های خصمانه تازه علیه تهران است. موضوعی که هم هوشیاری افکار عمومی و هم نخبگان سیاسی را می طلبد.
