مدت زمان زیادی از برگزاری نشست فوق العاده سران کشورهای عربی و اسلامی در دوحه قطر نمی گذارد. رویدادی که در واکنش به حمله تجاوزکارانه اخیر رژیم اشغالگر قدس به پایتخت قطر و هدف قرار دادن ساختمان محل حضور هیات ارشد سیاسی حماس، برگزار شد.
پیش از برگزاری این نشست، برخی از اعراب به طور خاص از نقش هماهنگی نشست دوحه برای نشان دادن یک واکنش قاطع به تجاوزگری رژیم اشغالگر قدس خبر می دادند با این حال، علی رغم مواضع محکم کشورهایی نظیر ایران، عراق، پاکستان و مصر، بیانیه نهایی این نشست صرفا بر مواضع کلامی و البته ابراز محکومیت های تکراری استوار بود. به عنوان مثال از خویشتنداری و مواضع متمدنانه قطر تشکر شده! و برخی مسائل واضح نظیر اینکه تجاوز اسرائیل، صلح را تهدید می کند یا اینکه نباید اقدامات نامشروع صهیونیست ها علیه قطر توجیه شود، مورد اشاره قرار گرفته است. به بیان ساده تر، بلوک دولت های عرب حتی در زمینه دیپلماتیک نیز نتوانسته اقدامی قاطع نظیر عقب نشینی کشورهای سازشکار از توافق ابراهیم و یا وضع تحریم و محدودیت های جدی علیه اشغالگران اسرائیلی را انجام دهد. این در حالی است که پس از تجاوز صهیونیست ها به قطر، برخی اعراب از احتمال بالای نشان دادن واکنش نظامی به این موضوع خبر می دادند!
همین انفعال در عمل، به خوبی فاش می کند که چرا رژیم صهیونیستی در وضعیت کنونی به خود اجازه می دهد که به طیف متنوعی از کشورهای عربی منطقه نظیر تونس، لبنان، سوریه، قطر و یمن حمله کند و مقام های ارشد اسرائیلی نیز با خونسردی کامل می گیوند که اعتراضات اعراب زودگذر هستند و خیلی زود به فراموشی سپرده می شوند و اسرائیل صرفا معطوف به تحقق دستورکارهای مطلوب خود است! در عین حال، خروجی نشست دوحه بار دیگر نشان داد که ایران تا چه حد قدرتمند است.
کشوری که در برابر هر تجاوز اشغالگران اسرائیلی با قدرت ایستاده و به سهم خود به اسرائیل سیلی های سختی را زده است. اکنون اعراب هم آینده امنیتی خود را مبهمتر می بینند و هم برای افکار عمومی خود هیچ پاسخی ندارند و نمی توانند علت انفعالشان در برابر رویه های تجاوزکارانه اسرائیل و همکاری آمریکا با این رژیم را توضیح دهند. این معادله در شرایطی محقق می شود که هرچه اسرائیل در تجاوزگری مصمم است، رژیمهای عربی منطقه در دفاع مشروع از خود بیمیل هستند!
در حقیقت، اینطور به نظر می رسد که بلوک دولت های عربی، علی رغم ادعاهای دور و دراز در مورد وحدت خود، هنوز فرسنگ ها تا کسب عزت حقیقی و البته اتحاد فاصله دارند.
