محسن مهدیان در همشهری نوشت؛ این پرسش هر روز در ذهنها تکرار میشود. پاسخ روشن است: اگر خطری از بیرون بر ما بتازد، ملت ایران بارها نشان دادهاند که زیر آتش هم یکپارچهتر میشوند. دشمن هم اینرا می داند. پس چرا باید مجدد دست به خطا بزند؟
ولی واقعیت اینست که سایه جنگ همچنان هست... اما چرا و به چه معنا؟
در جنگ گذشته، صهیونیستها گمان کردند با زدن نمادهای علمی و نظامی ما کشور از درون فرو میپاشد. حال آنکه محاسبهشان غلط بود. خون شهید نه تنها شکاف نیاورد، که ملت را چون فولاد یکدستتر ساخت. حملهها به جای آشوب، انسجام آفرید. امروز تلآویو به تجربه فهمیده است تکرار آن سیاست شکستخورده است: زیر بار موشکهای ایران له شد، هزینه انسانی و زیرساختی داد و در دنیا بی آبرو و تحقیر شد و اعتماد به نفس مقاومت بیشتر شد و در نهایت زبون و با دست خالی برگشت.
پس اگر روزی دوباره به فکر حمله بیفتد، مسیر را معکوس میکند: اول آشوب اجتماعی، بعد حمله نظامی.
حالا اینجاست که باید پرسید چه کسانی ناخواسته یا آگاهانه این بستر را در داخل آماده میکنند؟
یک.
هر پیامی که بوی ضعف بدهد و دل مردم را بلرزاند، خنجری است در دست دشمن. فرقی هم نمی کند سخنان یک مسوول باشد یا بیانیههایی شبیه مواضع اخیر جبهه اصلاحات.
پیامی که موجب خالی شدن دل مردم شود و احساس ضعف و بیپناهی را منتقل کند، بستر حاکمیت اشرار و آشوب را آماده میسازد.
دو.
هر شایعه و محتوای بیسند که به تحقیر نظام سیاسی بینجامد، دیواری از بیاعتمادی میسازد.
هر محتوای رسانهای که بیسند و شایعهمحور باشد یا حتی درست باشد اما با لحن تحقیر و منکوب کردن نظام سیاسی منتشر شود، اعتماد عمومی را فرسوده و فضا را برای آشوب باز میکند.
سه.
هر اظهار نظر یا تصمیمی که دوقطبیسازی و چنددستگی ایجاد کند، اختلاف را عمیق میسازد. یک جمله نسنجیده میتواند واکنش تند جریان مقابل را برانگیزد و آتش اختلاف را شعلهور کند.
چهار.
اختلاف علنی میان مسئولان و دستگاهها نیز پیام آشفتگی سیاسی میدهد. وقتی به جای پرداختن به مسائل اصلی، موضوعاتی مثل عدم کفایت رئیسجمهور برجسته شود، نتیجهاش تزلزل حکمرانی و پررنگتر شدن سایه جنگ است.
پس پاسخ پرسش آغازین روشن است: سایه جنگ امروز نه از آسمان اسرائیل، بلکه از زبان و رفتار کسانی برمیخیزد که ناخواسته یا عامدانه ترس، دودستگی و بیاعتمادی می سازند و مقدمه آشوب و بهم ریختگی اجتماعی فراهم می کنند.
