کمتر کسی تردید دارد که جهان کنونی، با سیل قابل توجهی از تحولات رو به رو است و بسیاری از صاحب نظران و تئوریسین‌های حوزه روابط بین الملل نیز سعی در خوانش این تحولات و رمزگشایی از اتفاقات و روندهای آتی دارند. تقریبا تمامی بخش های جهان، با روندهای تازه و معناداری رو به رو هستند. 

مجموع این مسائل سبب شده تا دیدگاه های مختلفی در مورد آینده نظم جهانی مطرح شود. در این میان، اینطور به نظر می رسد که با توجه به آنچه تاکنون شاهد بوده ایم، دو رویداد مهم را در آینده نه چندان دور شاهد باشیم. 

اول اینکه چین به عنوان اصلی‌ترین رقیب آمریکا در محیط بین المللی، پس از تجاوز اخیر رژیم اشغالگر قدس و آمریکا به ایران و البته همراهی جدی واشنگتن و دیگر پایتخت های غربی با اوکراین در جنگ با روسیه، تا حد زیادی به این جمع بندی رسیده که در آینده ای نه چندان دور، به صورت مستقیم یا غیرمستقیم هدفِ خصومت‌ورزی آمریکا و مجموعه غرب قرار خواهد گرفت. 

درست به همین دلیل است که می بینیم چینی ها در محیط پیرامونی خود و به طور خاص در مجاورت تایوان، در حال تقویت حضور نظامی خود هستند و پیوندها با متحدانشان نظیر ایران و روسیه را نیز بیش از پیش تقویت کرده و می کنند. اینکه چینی‌ها در حال ساخت بزرگترین پایگاه های نظامی زیرزمینی جهان هستند، به هیچ عنوان موضوع اتفاقی نیست و باید آن را تحولی معطوف به روندهای آتی جهان ارزیابی کنیم. 

نکته دوم اینکه منطقه غرب آسیا نیز یکی از حساس‌ترین دوره های زمانی خود را سپری می کند. جو بایدن رئیس جمهور سابق آمریکا در ماه های پایانی حضور خود در قدرت، به صراحت تاکید کرده بود که تحولات جاری در غرب آسیا، آینده 60 ساله جهان را شکل خواهد داد. این یعنی دولت آمریکا و مجموعه قدرت های غربی به همراه متحدان منطقه ای آن ها در غرب آسیا، به دنبال بسیج تمامی ظرفیت های خود هستند تا در قالب تحولات جاری در این منطقه، دست برتر را پیدا کنند و روند افول هژمونیک خود در عرضه نظام بین‌الملل را خنثی و حتی معکوس کنند. 

از این رو، به نظر می رسد که غرب آسیا همچنان در ماه های آتی، آبستن تحولات بزرگی است که آمادگی جهت مواجهه با آن ها به ویژه برای کشورمان یک الزام راهبردی است. در این فضا و شرایط، جای هیچ غفلتی نیست و نباید اجازه داد قدرت های مستکبر، اصول مطلوب خود را به ملت های آزاده دیکته کنند.