البته در نظر بگیرید که کسی از داشتن فرزندان بسیار فرار نمیکنه از هزینه های کمر شکن فرزند آوری و نگهداری آن فرار می کنند . در اکثر کشورها فرزندان تا آخر عمر تحت حمایت دولتها هستند از هنگام تولد تا دو سالگی دولت شیر خشک و پوشک را به رایگان در اختیار خانواده قرار میدهد یک پرستار در صورت نیاز حمایت میکند و در دوران تحصیل نیز تا اتمام دیپلم آموزش کودکان به صورت رایگان به همراه سرویس رایگان حمل و نقل کودک سرویس دهی میکند تمام اینها رایگان است . بعد از اتمام دیپلم هم برای جوانان آن کشورها اشتغال تضمین شده است و در آمد کافی برای گذراندن یک زندگی تامین شده است اما در ایران از بدو تولد کودک تمامی هزینه ها اعم از خورد و خوراک بهداشت آموزش فرهنگ و.. تماما بردوش خانواده هست که فرزند اوری را بسیار پر هزینه و دشوار کرده است.

به برخی مدیران و مسئولان بگوئید که بیست سال همه توان کشور را در اختیار « فرزند کمتر ، زندگی بهتر » گذاشتند .

این حرف ها کلیشه ای است همه خوب می دانیم این فواید رو ولی هزینه بزرگ کردنش رو نداریم.

نیازی به گفتن نیست همه مردم می دانند وقتی خانواده تک فرزند باشد چه مشکلاتی برای بزرگ کردن تک فرزند پیش می آید. اما کاش می پرسیدید. چرا جوانان حاضر به ازدواج نیستند. وقتی اجازه یک آپارتمان از حقوق یک جوان در آستانه ازدواج بیشتر است در حالی که درآمد یک جوان کفاف اجاره یک آپارتمان 50 متری را نمی دهد چرا باید ازدواج کند و یک نفر دیگر را هم بدبخت کند. دولت آپارتمان بسازد و به قیمت یک سوم حقوق متعارف جامعه به جوانان اجاره بدهد آنوقت جوانها ازدواج خواهند کرد

داری کار فرهنگی می کنی؟

چرا نمک به زخم ما می پاشید من خیلی دلم می خواست یه بچه دیگه داشته باشیم که دخترم در آینده تنها نباشه ولی امکانش نیست

وقتی دولت حتی آموزش را پولی کزده به نحوی که هزینه آن از دانشگاه در مقطع ارشد و دکتری بیشتر شده و سایر هزینه های ‌کمر شکن چطوری میشه از عهده هزینه دو فرزند برآمد؟برای آینده آنها چه کنیم؟ دانشگاه و اشتغال و مسکن و هزار بدبختی آنها را چه کنیم؟

با این چیزها کسی بچه دار نمی شود بچه پول و درامد و رفاه و امنیت میخواهد