گروه تعاملی الف - مهرداد احمدی ورامینی:
« حکمت453نهج البلاغه: و قال (ع) ما زال الزبیر رجلا منا اهل البیت حتی نشا ابنه المشووم عبدالله: ترجمه شهیدی: زبیر پیوسته خود را از ما به حساب می‌داشت تا آنکه فرزند نافرخنده‌اش عبدالله پا به جوانی گذاشت».
سوء استفاده‌هایی که از بیت‌المال در سال‌های پس از جنگ، توسط برخی کسانی که به هیچ وجه انتظار کژی و ناراستی از آنان نمی‌رفت، به وقوع پیوست؛ ما را متوجه حدیث فوق‌الذکر از حضرت امیر می‌کند. چرا که کسانی که به ایثارگری و از خود گذشتگی و پاکدستی شهره بودند پس از دوران اوایل انقلاب و جنگ و جدال‌های داخلی و خارجی و آغاز دوران آسودگی و سازندگی چنان در دنیا فرو رفتند که دیگر هیچ ارتباط و نسبتی با گذشته شان نمی‌توان یافت.
براستی چرا چنین شد؟! شاید دلایل و علت‌های زیادی داشته باشد اما یک مورد از آن که به ذهن می‌رسد، این است که با پا به سن گذاشتن این افراد و بزرگ شدن فرزندانشان، ماجرا آغاز شد. فرزندان کوچک و کودکی که تا دیروز نیاز چندانی نداشتند حالا جوان شده بودند ، در طلب بیست هزار آرزو و خواهان یک زندگی مرفه بودند. خیلی از این فرزندان و همسران افراد از خود گذشته دیروز، مدعی بودند چرا در روز جنگ و جدل آنها باید پیشگام می‌شدند ولی در روز صلح و آسودگی کسان دیگر می‌خوردند و می‌بُردند. آیا این حق آنها که هجرت و مجاهدت همسران و پدران خود را تحمل کردند، نبود که حالا از نعمت و برکت صلح و صفای سازندگی بهره جویند و کامیاب شوند؟! این طرز تفکر بی شک در این انحراف بی تاثیر نبوده است. وقتی می‌بینیم فرد مسنی که دیگر طبیعتا شور و شهوتی برایش نمانده دست به سو استفاده‌های کلان می‌زند چه تفسیر دیگری می‌توان داشت؟
البته برخی افراد نیز بیکار ننشستند و دارند الهیات قدرت‌طلبی و ثروت‌طلبی را برای خود و امثال خود تئوریزه می‌کنند. یا کسانی که به بهانه ساخت حوزه علمیه، کاخ می‌سازند و حتی صدای علمای بزرگ را نیز در می‌آورند و یا برخی موسسات پژوهشی حوزوی که معلوم نیست بر روی چه پژوهش می‌کنند و چرا حاصل کارشان تاثیری در بهبود وضعیت دیانت یا مادیت کشور ندارند؛ بماند.
مرحوم دکتر شریعتی با همه زاویه و اختلافی که با روحانیت داشت می‌گفت: روحانیت شیعه پاکدست‌ترین روحانیت جهان است. در کتاب کافی آمده است: « قال امام صادق علیه السلام: کونوا دعاه للناس بغیر السنتکم لیروا منکم الورع و الاجتهاد و الصلاه و الخیر فان ذلک داعیه: ترجمه: امام صادق علیه السلام فرمود: شما مردم را با ( وسیله‌ای ) جز زبانهایتان ( به کار خیر ) دعوت کنید؛ ( زیرا که ) آنها باید در شما پارسایی فراوان و کوشش و نماز و کار نیک را ببینند، چرا که اینها خود دعوت کننده است »...
معصوم علیه السلام فرمود: « احب اخوانی الی من اهدی الی عیوبی: ترجمه: محبوب‌ترین برادرانم کسی است که عیب‌های مرا به من هدیه کند ».
آیه 14 سوره تغابن می فرماید: یا ایها‌الذین امنوا ان من ازواجکم و اولادکم عدوا لکم فاحذروهم: ترجمه مکارم: ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بعضی از همسران و فرزندانتان دشمنان شما هستند، از آنها بر حذر باشید».
