میرسلیم در حال توضیح به نمایندگانی است که احتمالا با شوخی و خنده از او درباره قیمت ساعتش سوال کرده اند...
از نظر بسیاری از سیاستمداران ما رخت و لباس و سبک زندگی خصوصی آنها آنقدرها هم مهم نیست که چنین جلب توجه و حساسیت کند. شاید به همین دلیل هم هست که علیرغم حساسیت افکار عمومی به پارچه ایتالیایی لباس رسمی حسن روحانی یا لباس ورزشی اش - که رسانه های اصول گرا در پرداختن به آن ها کم نگذاشتند!- در مجلس «اصول گرا» و «انقلابی» نیز شاهد چنین موضوعی هستیم.
میرسلیم درباره ماجرای کفش ورزشی خارجی و مشهورش نیز که چندی قبل خبرساز شده بود توضیح داده بود که این کفش برند آمریکایی «هدیه ای از سال ها قبل» بوده و البته نباید آن را در مجلس می پوشیده چون اصالت با تولیدات داخلی و تشویق آن هاست؛ توضیحی که عذر بدتر از گناه تلقی شد، از این منظر که «پس اگر حواسش بود در مجلس آن را نمی پوشید و در زندگی خودش خبری از شعار حمایت از تولیدات داخلی نیست!»
او این بار شایعات درباره «قیمت ۶ میلیاردی» ساعتش را تکذیب کرده و گفته است از اشاعه دهندگان آن شکایت خواهد کرد. اما بهتر بود که میرسلیم توضیح بیشتری درباره ساعتش می داد یا به نمایندگان همکارش این اجازه را می داد که بگویند او به آنها درباره ساعتش چه گفته. چون در این صورت است که می توان گفت یک سیاستمدار با افکار عمومی تنظیم شده است. صرف اعلام شکایت حتی در صورت نادرست بودن قیمت یاد شده افکار عمومی را قانع نمی کند به خصوص آنکه میرسلیم در موقعیت مشابه قبلی، یعنی در فقره کفش های ورزشی اش در مجلس، صادقانه، برند بودن آن را تایید کرد.
از میرسلیم در حال عصبانیت چندباری شنیده ایم که حرف مردم برایش مهم نیست. با کمی اغماض و انصاف می شود گفت منظور او از آن جمله این بوده که در بیان استدلال و دلیل، حرف دیگران برای گوینده حجت نیست و اینکه چه تعداد کسانی با سخنی موافق هستند یا نیستند دلیلی بر درستی و نادرستی آن سخن نیست. اما یقینا این چهره سیاسی قدیمی بهتر می داند که ماجرای رخت و لباس و سبک زندگی سیاستمداران، آن هم سیاستمداران جمهوری اسلامی، آن هم سیاستمداران اصول گرا، به مساله یگانگی قول و عمل بر می گردد که همه جا (دراینجا بیشتر) یک فضیلت اخلاقی و سیاسی بسیار مورد توجه و حساسیت عمومی است و گرنه چرا باید خودش به انتقادها واکنش نشان می داد؟!
