به جرات می توان گفت هیچ قشری در نظام کسب و کار در ایران امروز مظلوم تر از کارگران نیست. کسبه و کارفرمایان، تولید و توزیع کالا و خدمات خود را با تورم هر ساله متناسب میکنند و مزدبگیران دولتی و یا شاغل در نهادهای حاکمیتی نیز دستکم از امنیت شغلی مناسبی برخوردارند و همچنین فرصت های اشتغال جانبی نیز دارند اما این کارگرانند که نه تنها افزایش حداقل دستمزدهایشان همیشه از تورم پایین تر بوده بلکه حتی از امنیت شغلی مناسبی نیز برخوردار نیستند . آنان بسته به اوضاع اقتصادی که در سال های گذشته روز برور بدتر شده در معرض از دست دادن همین شغل ناچیز خود نیز هستند!
اما اگر فکر کردید این تمام ماجرا درباره مظلومیت کارگران است اشتباه کرده اید! اقشار دیگر جامعه که از نظر اقتصادی از کارگران نیز اوضاع بهتری دارند، معمولا صدای بلندتری هم دارند و مطالباتشان، هم بیشتر مطرح و هم بیشتر محل توجه قرار می گیرد. این جامعه کارگری است که حتی صدای کافی برای مطرح کردن مشکلاتشان را ندارد و اعتراضات صنفی و تشکیلاتی شان با حساسیت های زیادی روبروست !
کارشناسان اقتصادی و تصمیم گیران اقتصادی کشور بنا بر مشهورات اقتصادی رایج افزایش دستمزد کارگران را باعث افزایش تورم می دانند. نکته ای که از همان زاویه اقتصادی و محاسبات ریاضی نیز معلوم نیست تا چه حد واقعی باشد اما با این حال موضوع این نوشته ورود به این مساله بسیار مهم نیست. مساله مهم تر بی‌اعتنایی و بی توجهی مزمن و عجیبی است که در برخورد با مشکلات معیشتی کارگران وجود دارد.
گیریم که افزایش نقدی دستمزد کارگران اثرات تورمی داشته باشد (نکته ای که چنانکه گفته شد محل تردید بسیار است) اما آیا این تنها راه حل توجه به معیشت کارگران است؟!
کارگران می پرسند آیا نمی توان با راه حل های دیگر نظیر کارت های اعتباری یا انوع و اقسام راه های دیگری که همان کارشناسان اقتصادی یاد شده بهتر از دیگران درباره آن می دانند معیشت کارگران را بهبود بخشید؟ برای کارگران سوال است که آیا سازمان تامین اجتماعی با دارا بودن کارخانه های بزرگ و هلدینگ های معظم که فعالیت های اقتصادی گسترده ای نیز دارند ناتوان از بهره مند کردن هر چند جزئی کارگران زیر مجموعه خود از این سود سرشار است؟
شرکت سرمایه گذاری تامین اجتماعی که با نماد «شستا» در بازار سرمایه شناخته می شود، یکی از بزرگترین هلدینگ های کشور است که هم در نفت و گاز و هم در پتروشیمی یعنی دو حوزه بسیار بزرگ اقتصادی فعالیت دارد. آیا گردانندگان تامین اجتماعی اصلا به این فکر کرده اند که چگونه می شود با اتکا به اعتباری چنین گسترده در تامین معیشت کارگران موثر باشند؟
تصمیمات اقتصادی انقباضی دولت طی سال های گذشته بیش از همه گلوی کارگران را فشار داده است و شرایط اقتصادی سال های گذشته به طرز بی سابقه ای معیشت کارگران را دشوار ساخته اما متناسب با این فشارها که حتی طبقه متوسط را نیز تحت تاثیر منفی خود قرار داده اقدامات حداقلی نیز صورت نگرفته و کارگران امروز با این پرسش بی جواب روبرو هستند که علیرغم این همه تمجید و تحسین های شعاری درباره نقش کارگران در اقتصاد کشور دقیقا چه کسانی و در کجا باید به این مشکلات روز بروز فزاینده آنان توجه کنند؟!
مطالبه کارگران، زندگی ایده آل نیست بلکه همان حداقل ها را مطالبه می کنند!
