القای این پنداره که «دولت رئیسی دولت رهبری است»، صورتی جدید اما ذات و جوهری ثابت دارد. در گذشته هم جبهه تجدیدنظرطلب و اصلاح طلبان افراطی درصدد القای یکدست بودن حاکمیت و قدرت و نیز انتساب نهادهای انتخابی به رهبری و بنابراین، تشکیک و تردید در جمهوریت نظام بوده اند.
اوج این پروژه، در فتنه 88 خود را نشان داد. دشمن در تعمیمی ناروا کوشید اشاره رهبری به مقایسه مواضع احمدی نژاد و مرحوم هاشمی در قیاس با خود را به حمایت همه جانبه ایشان از دولت وقت- ارتقاء داده و بزرگ نمایی کند. همچنین طی تقلیلی ناروا، مخالفت رهبری با ادعای موسوی و کروبی را که حمایت از حق نظام و مردم بود، به حمایت از دولت احمدی نژاد تقلیل دادند. جریان نفوذ همچنین سعی کرد حتی خطاهایی مانند ماجرای کهریزک را که رهبر انقلاب رأس برملاکردن آن و احقاق حقوق از دست رفته برخی زندانیان بود به عنوان خطای رهبری تلقین و تثبیت کند. نظیر این مغالطه را می توان در ماجرای اخیر زندان اوین مورد ملاحظه قرار داد.
حتی در همراهی و دلسوزی رهبر انقلاب نسبت به جناح اصلاح طلب و موسوم به اعتدال نیز برخی از لیبرال ها و لیدرهای فکری این جناح، به جای اذعان به حمایت ایشان، درصدد القای این گزاره بودند که رهبری اجازه توافق هسته ای را نمی دهد! درحالی که رهبری از شروطی مانند لغو فوری تحریم ها گذشتند و انعطاف حداکثری و البته عزتمندانه و در چارچوب مبانی امام و انقلاب نشان دادند.
اگر رهبر انقلاب بر لزوم گذشتن برجام از مجلس شورای اسلامی اصرار کردند، صرفاً برای پاسداری از مردم سالاری و حق مردم بود و هیچ نشانه ای از مانع تراشی در میان نبود. اما تجدیدنظرطلبان این تدبیر نهادی و فرآیندگرایانه رهبر انقلاب راحتی به دیکتاتوری هم تعبیر و تحریف کردند.
اکبر گنجی در ایام مذاکرات برجام و در حالی که دولت و مجلس و شورای شهر باب میل جناح اصلاح طلب بود، طی یادداشتی با عنوان «آیت الله خامنه ای در حال انجام چه کاری است؟» مدعی شد رهبری اصلاح طلبان را حذف کرده و مجلسی سلطانی تشکیل داده و قدرت را قبضه کرده است! گنجی و همفکران او چنین ادعاهایی را در شرایطی مطرح می کردند که دولت، مجلس و شورای شهر در دست یاران سابق و نزدیکان فکری او بود که البته در مشی به مراتب متفاوت از امثال گنجی بودند. البته برخی معتقدند اصلاح طلبان افراطی و اصلاح طلبان میانه روتر، علی الاغب اهداف مشترک دارند و تنها در وسیله و نحوه رسیدن به به آن اهداف، اختلاف نظری و عملی دارند.
القای دولت رئیسی به عنوان دولت رهبری تنها ناشی از مغاطله تعمیم ناروا و تقلیل ناروا نیست بلکه از مغالطه «کُنه و وجه» و «انگیخته و انگیزه» هم نشأت می گیرد. یک مصداق تعیمم ناروا این است که مورد قبول قرار گرقتن یک موضع یا مدیر در دولت را به عنوان مورد تأیید بودن نزد رهبری القا می کنند. در حالی که میان قبول چیزی و تأیید آن تمایز وجود دارد. فراتر از این، حتی حمایت و تأیید توسط رهبری از یک سیاست یا برنامه، به معنای حمایت و تأیید و همراهی همه جانبه نسبت به دولت فعلی و هیچ دولتی نخواهد بود.
رهبر انقلاب از تمام دولت های قبل و فعلی حمایت کرده اند نه از تمامیت آنها. اما حمایت ها از دولت های قبل گاه تا سرحد هزینه کردن خود یا بهتر بگویم از خودگذشتگی بوده است. غائله بنزین که محصول بی تدبیری دولت وقت بود، یک شاهد این مدعا است. رهبر انقلاب در این ماجرا برای حفظ اقتدار کشور و جلوگیری ازناامنی به عنوان شرط حداقلی سیاست و اقتصاد موفق از دولت روحانی حمایتی کردند که در نوع خود بی نظیر بوده است. مسلم است که اگر دولتی انقلابی و یا اصولگرا بر سر کار بود، تجدیدنظرطلبان این حمایت را به این گزاره که دولت، دولت رهبری است ارتقاء می دادند و بر می کشیدند. این گروه هرگز اشاره نکردند که رهبر انقلاب هرگز حامی سیاست کنترل و کاهش جمعیت نبوده اما جوانمردانه و از آنجایی که امام جامعه است، مسئولیت اشتباه دیگران را نیز به عهده می گیرد. آنها اگر منصف بودند و به دمکراسی ادعایی خود پایبندی داشتند، تا این حد دچار مغالطه کُنه و وجه نمی شدند؛ این که بخشی از واقعیت را به عنوان کل واقعیت جا می زنند.
مصداق مغالطه انگیخته و انگیزه این است که شما یک کاری بکنید و بعد کسی در جایی از آن حمایت کند و سپس عده ای بگویند شما مأمور آن فرد بوده اید. این عده دچار مغالطه مذکور شده اند. این که سیاست ها و رفتار و سوابق دولتمردان رئیسی تا این لحظه قرابت بیشتری با مشی و منویات رهبری دارد، به این معنا نیست که دولت با تدبیر و برنامه رهبری روی کار آمده باشد. همچنین این قرابت مرامی و فکری را نمی توان به این تعبیر کرد که دولت در برنامه های خود از رهبری دستور می گیرد.
رهبری همواره و مطابق قانون اساسی مسئول سیاست های کلی نظام بوده است و دولت ها هم بخشی جدا از نظام نبوده اند. هرچند برخی از آنها در پی القای حاکمیت دوگانه بوده اند و این بار امید می رود مانند همه کشورهای قدرتمند دنیا دور از دوقطبی بودن یا شائبه حاکمیت دوگانه باشیم. باید یادآوری کرد که دشمنان نظام اسلامی از این که اهرم حاکمیت دوگانه در این دوره شانسی برای عرض اندام ندارد نگران و آشفته شده و برای همین در صدد القای شائبه یکدست شدن قدرت و بدل شدن جمهوری اسلامی به حکومت اسلامی هستند. این در حالی که است که جمهوری اسلامی ایران همچنان تنوع و تکثر را حفظ کرده و صرفاً سعی کرده و توانسته از تضادهایش کم کند.
مگر در انگلستان حاکمیت دوگانه وجود دارد؟ کدام نخست وزیر یا مقام عالی رتبه در تاریخ انگلستان را می شناسید که توانسته باشد سیاست های ملکه و به ویژه جایگاه او را با چالش روبرو سازد؟ در امریکا نیز همه رؤسای جمهور به مدل فلادلفیا و میثاق اولیه پدران امریکا وفادار بوده اند.
باید توجه داشت که القای یکدست شدن حاکمیت، ترویج و تلقین دولت رئیسی به عنوان دولت رهبری در یک زنجیره هم عرضی بوده و به منظور استحاله نظام کنار هم قرار گرفته اند. نفی جمهوریت نظام کار ساده تری است که جبهه تجدیدنظرطلب آن را انتخاب کرده است. آنها به خوبی می دانند در صورت موفقیت خیالی، اسلامیت نظام هم تقلیل می یابد.
نگرانی دیگر آنها این است که در صورت موفقیت دولت رئیسی، نفوذی ها و طرفداران حاکمیت دوگانه مجالی برای بازگشت به قدرت نیافته و بدینسان پایگاه خود در ایران را از دست دهند.
رکن جمهوریت و اسلامیت چنان به هم بسته اند که می توان گفت میان آنها رابطه دلالت التزام برقرار است؛ یکی بر دیگری دلالت دارد. برای همین در اولین دیدار هیئت دولت با رهبر انقلاب، ایشان بر دو رکن اسلام و مردم تأکید کردند و فرمودند: «هفته‌ی دولت مزیّن به اسم شهید رجایی و شهید باهنر است. یعنی به یاد شهادت و نام شهدا مزیّن است.
رحمت خدا بر این دو مرد بزرگ، بزرگوار، فعال و سعادتمند به شهادت. حقیقتاً قصد خدمت داشتند، اگرچه زمانشان کوتاه بود، لکن نشان دادند که با اخلاص وارد این میدان شدند و قصد خدمت دارند و روششان روش اسلامی و مردمی و مجاهدت‌آمیز بود.»
همچنین فرمودند: من یک توصیه‌ای به همه‌ی مسئولین در دوره‌های مختلف داشتم، به شما هم عرض میکنم این توصیه را، زمان شتابان میگذرد. این چهار سال زود تمام میشود و لذا از هر ساعتی، از هر فرصتی استفاده کنید. نگذارید این وقتی که متعلق به مردم و متعلق به اسلام هست، وقت تضییع بشود و از همه‌ی امکانات، از همه‌ی امکانات زمانی و وقتی استفاده کنید.
