هوشنگ گلمکانی، پژوهشگر و منتقد سینما و تلویزیون طی یادداشتی که در کانال تلگرامی خبرنامه سینما انقلاب منتشر شده به بررسی ساخت سریال پایتخت۷ پرداخته است و نوشت:
«پایتخت» اول که ساخته شد، کسی پیش‌بینی نمی‌کرد قسمتهای بعدی‌اش هم ساخته شود و ده سال دوام بیاورد. دو تا دختر کوچولوی دوقلو هم در داستان بودند در حکم تزیین خانواده، که به‌ناچار، ماندند.
با ساخته شدن فصل‌های بعدی «پایتخت»، این سریال معیارهای شخصیت‌پردازی و بازیگری‌اش را کامل‌تر کرد و با اضافه شدن بازیگرهای دیگر دنیایش آشناتر شد. اما سارا و نیکا با این که جزو خانواده هستند نتوانستند با معیارهای نمایشی این محصول دنیای سرگرمی خودشان را هماهنگ کنند و نقش و بازی آنها یکی از موارد انتقادی «پایتخت»های اخیر بود.
با ساخته شدن فصل‌های بعدی «پایتخت» معلوم شد سقف توانایی‌های این دوقلوها همین حضور در قاب تصویر و گاه‌وبی‌گاه گفتن یک جمله دیالوگ است و بنابراین نویسندگان سریال نمی‌توانستند چندان برای این دو نقش مایه بگذارند.
«پایتخت» جهانی اغراق‌آمیز و کاریکاتوری دارد که همه بازیگرانش بر این اساس انتخاب می‌شوند و این دو طفل «معصوم»، تناسبی با این جهان نمایشی ندارند.
حالا اعلام شده سارا و نیکا از «پایتخت۷» حذف شده‌اند و برخی از بازیگران سریال با استدلال‌های سانتیمانتال به این تصمیم انتقاد کرده‌اند. اما به نظرم این تصمیم، به رغم جو موجود تصمیم درست و شجاعانه‌ای است.
فارغ از این که این دو نوجوان دوقلو دل‌شان می‌شکند یا نمی‌شکند، این نوجوانان نازنین مناسب دنیای «پایتخت» نیستند. این منطق جهان نمایشی یک سریال محبوب است که باید همه چیزش در تناسب با یکدیگر باشد. در چنین دنیایی، پسر نوجوان بی‌قاعده و بی‌تربیت بهبود در فصل ششم متناسب‌تر با این دنیاست تا دوقلوهای بچه‌مثبت و حرف‌شنو و خوش‌چهره‌ای به نام‌های سارا و نیکا.
زمانی که هنوز دنیای نمایش مثل امروز تفاوتش با جهان واقعی برای مردم عادی روشن نبود، بازیگران نقش‌های مثبت، محبوب مردم بودند و بازیگران نقش‌های منفی، برعکس. حالا هم؟ «پایتخت» یک کالای جهان سرگرمی است. لطفا احساساتتان را کنترل کنید.
