دیروز که در میان دانشجویان معترض دانشگاه تهران در رفت و آمد بودم، آنچه بیش از همه جلوه می‌کرد باور خدشه ناپذیر اکثریت‌شان به این بود که نوع پوشش یک مسئله کاملا شخصی و از آزادی‌های مشروع فردی است. از این همه سادهانگاری مسئله پوشش در عجب شدم و این جرقه در ذهنم زده شد که با یک استدلال ساده و همه فهم و بدون وارد شدن به چالش‌های ناتمام فقهی و حقوقی، نشان دهم آنگونه که باور این دسته از افراد شده: انتخاب نوع پوشش، یک حق الهی، ذاتی و طبیعی نیست و همچنین نشان دهم که مقصد نهایی معترضان (برخلاف آنچه فکر میکنند) نه کسب آزادی و حق انتخاب، بلکه سر تا پا غربی شدن به معنای حقیقی کلمه است.
بیایید از این پرسش شروع کنیم: معترضان این مسئله را که انتخاب نوع پوشش یک حق طبیعی و آزادی مشروع است از کجا آورده‌اند؟ خب معلوم است چه بدانند چه ندانند آن را از مکتب لیبرالیسم غرب آموخته‌اند. چگونه آموخته‌اند؟ این هم معلوم است یا به صورت آکادمیک یا با اثرپذیری از موج تبلیغات رسانه های غربی. رسانه به تدریج و بدون اینکه بفهمند به آنها قبولانده که انتخاب نوع پوشش حق خدادادی آن‌هاست. حقی که در جوامع به اصطلاح آزاد غربی، همه از آن بهره‌مندند، اما در جوامع اسلامی همانند کشور ما غصب شده است.
اکنون اجازه دهید برپایه یک فرض محال سوالی را طرح کنم. اگر یک دانشجوی پسر، تصمیم می‌گرفت به صورت برهنه در بین معترضان دیروز دانشگاه تهران حضور یابد، آنها این حق را برای او قائل بودند یا اینکه برای حفظ کرامت و شخصیت خود، با وی بدترین برخوردها را می‌کردند؟ مشخص است که راه دوم را انتخاب می‌کردند. پس براحتی می‌شود فهمید که آزادی پوشش آن‌قدرها هم که تبلیغ می‌شود یک حق غیرقابل انکار نیست، بلکه محدودیت‌هایی دارد.
خب، پس حالا صورت مسئله به سادگی عوض شده و مشخص شد برخلاف باور معترضان، انتخاب پوشش یک مسئله کاملا شخصی نیست، بلکه دعوای اصلی بر سر آنست که محدودیت‌های قانونی بر سر نوع پوشش تا چه حد باید باشد؟
بیایید یک فرض دیگر انجام دهیم. فرض کنیم از فردا فقط پوشش سر در کشور ما آزاد شود. آیا معترضان به مسئله حجاب خوشحال و راضی به خانه‌های خود می‌روند و دیگر هرگز به قوانین موجود معترض نمی‌شوند؟ مشخص است که اینطور نیست. چند صباحی که گذشت غائله جدیدی بر سر شلوارها و لباس‌های کوتاه یا سوراخ شده به وجود می‌آید و اگر این هم حل شود، مدتی بعد از آن بر سر پوشیدن دامن کوتاه و پس از آن میزان کوتاهی آن که بالای زانو باشد یا پایین و پس از آن پوشیدن شرت و پس از آن ... . قطعا تصدیق خواهید کرد که معترضان از پا نخواهند نشست تا تصویر جامعه ما شبیه تصویری شود که از آنتن‌های ماهواره و شبکه‌های اینترنتی به عنوان یک جامعه ایده‌آل به آنها قبولانده می‌شود.
در حقیقت مسئله اصلی این نیست که ما خودمان بر مبانی فقهی و حقوقی و دینی و ملی خودمان، حد و مرزهایی را برای پوشش تعریف کنیم و در گذر زمان و در صورت نیاز، باز خودمان با توجه به نیازها و چالش‌های بومی خودمان در آن تغییراتی ایجاد نماییم.
مسئله اینست که بخشی از جامعه ما، تحت تأثیر رسانه غربی، پذیرفته که سبک زندگی ایده‌آل، سبک زندگی است که غرب لیبرال تعریف می‌کند و تنها وقتی می‌شود به آرامش رسید که سر تا پا شبیه نمونه غربی شد.
سخن پایانی با آن دسته انگشت شمار از جامعه ایرانی نیست که چون از باورهای توحیدی و مذهبی و حتی ایرانی تهی هستند از هم اکنون پای راه انداختن کاباره‌ها و مشروب خوری‌ها و جزیره‌های لختی و ... ایستاده‌اند؛ با آن بخش اصلی معترضان به قوانین حجاب است که ریشه‌های دینی و ملی دارند. هموطنان عزیزم، برخلاف آنچه فکر میکنید اینجا بحث و دعوا بر سر تفسیرهای متفاوت از قرآن و سنت نیست. بر سر نوع نگرش متفاوت افراد به دین و مذهب نیست.
بحث اصلی پذیرش فرهنگ لیبرال غربی است. فرهنگی که خود اندیشمندان غربی نیز در درست و غلطی آن به شک و تردید افتاده‌اند. پس چرا ما باید بدون مطالعه و تحقیق، فرهنگ و سنت‌های خود را وانهیم و چشم بسته فرهنگ آنها را بپذیریم؟
