در روزهای اخیر فعال شدن مکانیسم ماشه توسط آلمان، انگلستان و فرانسه علیه کشورمان، با بازتاب های مختلفی همراه شده است. در این چهارچوب، بسیاری از ناظران و تحلیلگران با توجه به این رویداد سعی داشته اند به واکاوی ابعاد مختلف این مساله و چشم اندازهای آتی مرتبط با آن بپردازند. به طور خاص، تحلیلگران و رسانه های غربی با نگاهی مغرضانه بر آن بوده اند تا توپ را در زمین ایران بیندازند و اینطور وانمود کنند که ایران راهی جز پذیرش درخواست های زیاده خواهانه غرب ندارد و عملا در گوشه رینگ قرار دارد. 

با این همه، در مورد معادله مذکور واقعیت هایی هم وجود دارند که به طور خاص اروپایی‌ها سعی دارند آن ها را در میان سیلی از جوسازی ها و جنجال های تبلیغاتی خود علیه کشورمان لاپوشانی کنند. در این رابطه، توجه به 3 مولفه ضروری است. 

اول اینکه اروپا در شرایطی ایران را با مکانیسم ماشه و بازگردان تحریم های گذشته علیه کشورمان تهدید می کند که اساسا اقتصاد ایران مدت هاست خود را با تحریم و فشارهای خارجی سازگار کرده است. ایران هیچگاه به واسطه یک اقدام مثبت از جانب غربی ها در طی سال ها و دهه های اخیر، فضای مثبتی را در معادلات اقتصادی و تجارت خارجی خود تجربه نکرده و در عوض، اروپا و آمریکا انبوهی از بدعهدی و توطئه‌گری را علیه ایران و اقتصاد کشور مان مدیریت کرده‌اند. از این رو، همانطور که بسیاری از تحلیلگران در کشورمان نیز می گویند، بازگشت تحریم های گذشته، کارتی نیست که اروپا با استفاده از آن بتواند بسترهای لازم را برای پیشبرد دستورکارهای مطلوب خود علیه ایران فراهم سازد. 

نکته دوم اینکه به فرض که ایران با تهدیدات اروپا، به خواست های غرب تن بدهد. باید پرسید آیا این مساله فرصت های تازه ای را پیش روی ایران قرار می دهد؟ مگر اروپا در زمان خروج یکجانبه آمریکا از برجام، به تعهدات خود در قالب توافق مذکور عمل کرد و نفعی را به کشورمان رساند؟ حقیقت این است که اروپا اکنون هم می‌خواهد به زعم خود یک ضربه مضاعف را به ایران بزند و هر چه هست، در لوای تلاش های دیپلماتیک به دنبال تشدید خصومت‌ورزی علیه ایران است. وقتی منفعت ملموسی برای ایران از انجام یک اقدام وجود ندارد، اساسا چرا باید به سمت آن حرکت کند؟(فارغ از اینکه اساسا منطق طرف غربی در رابطه با ایران نامشروع و غلط است)

و در نهایت سوم اینکه اروپا این واقعیت را پنهان می‌کند که آخرین کارت خود را در تقابل با ایران سوزانده است. حتی تحلیلگران غربی هم تایید می کنند که توان هسته ای ایران از منظر تجهیزات و پرسنل، هنوز پابرجاست. از این رو، اروپایی ها پس از جنگ تحمیلی 12 روزه، بیشتر از ایران به تعامل با کشورمان نیاز دارند. با این حال، سعی دارند تا این موضوع را در پسِ مواضع تهاجمی خود علیه تهران مخفی کنند. با این همه، آنچه واضح است، تهران به صراحت روشن کرده که جنس تعامل با غرب پس از جنگ تحمیلی 12 روزه، کاملا متفاوت با دوره قبل از آن خواهد بود.