آقای وزیر یا وکیل، آقای مدیر یا مسئول، آقای مدیرکل یا مدیرعامل، آقای رئیس یا معاون کمی آن طرف تر دقیقاً پشت در اتاق شما مردمانی نشسته‌اند که منتظر یک امضای ناقابل یا دستور صریح یا حمایت و هدایت جنابعالی برای حل مسأله یا رفع مشکلی از زندگی شان هستند. چرا فکر می کنید درهای بسته و بی‌توجهی به مردم امری عادی و طبیعی برای مسئولان است؟

متأسفانه برخی افراد تا پشت میز مدیریت مستقر می‌شوند حس می‌کنند مقام هستند نه مسئول! در صورتی که پست‌های مدیریتی در واقع مسئولیت‌های بسیار سنگینی است که به صورت امانت در اختیار افراد قرار داده می‌شود تا بر اساس فرصت و موقعیتی که پیدا می‌کنند به مردم خدمت نمایند، مشکلات آن ها را حل و فصل کنند و زمینه و زیرساخت پیشرفت و رشد و توسعه فردی و اجتماعی را برای جامعه فراهم سازند. افرادی که دچار این غفلت می شوند به جای آن که جایگاه تصمیم گیری را زمینه خدمت به خدا و خلق خدا بدانند فرصتی برای بهره گیری‌های شخصی و منافع خویشتن می‌پندارند و مسیر را به اشتباه طی می‌کنند و ممکن است در کوتاه مدت منافع سرشاری کسب نمایند ولی قطعاً در دراز مدت در خسران خواهند بود و عذاب سختی نیز در انتظار آنها است.

مگر می شود خداوند حکیم انسان یا مدیری که سرنوشت مردم به او سپرده شده است را به خاطر نحوه عملکردش مؤاخذه نکند و از وی سئوال نپرسد. پس مسئولان گرامی به هوش باشید که فرصت ها همچون برق و باد می گذرند و همچون گذشتگان بلافاصله باید این مسئولیت ها و مواهب و امکانات ناشی از آن را واگذار کنید سپس شما خواهید ماند و نتایج اعمالتان در محضر خداوند. چه بسیار زیان کار است مدیری که آخرت خود را به دنیای کوتاه خود و اطرافیان و عزیزانش بفروشد و چنان غرق در مواهب مادی و دنیوی ناشی از عناوین سازمانی گردد که فراموش کند هدف اصلی از فرصت ها خدمت است نه منفعت طلبی. هر چند شاید این موارد برای برخی افراد به شعار و کلیشه تبدیل شده است و دیگر به آن حساسیت و خاصی ندارند ولی واقعیت آن است که در اصل موضوع هرگز تغییری ایجاد نمی شود؛ خدا هست، می‌بیند، مؤاخذه می‌کند. هم او که شاهد است خود قاضی است و قطعاً ما به ازای هر رفتار و گفتاری جزا و پاداشی در میان است.

بدون شک فرصت خدمت به خدا و خلق خدا یک نعمت بزرگ است؛ اینکه فرصت پیدا کنیم که خدمت کنیم به مردم، این یک نعمت وصف ناشدنی است که حتماً انسان به خاطر آن بازخواست می‌شود. خیلی‌ها هستند می‌خواهند به مردم خدمت کنند، امکانش را ندارند؛ شما که یک جایگاه اثرگذاری پیدا کردید، بایستی این را قدر بدانید؛ این نعمت بزرگی است که خدا داده و هر نعمتی هم شکری دارد؛ شکرش این است که در این فرصت از همه‌ توان برای رفتار و گفتار خالصانه و صادقانه استفاده کنید. خدمت به مردم همانند ایمان به خدا باعث صعود انسان به مقامات معنوی و جلب رضایت خداوند متعال می‌شود و البته از سوی دیگر کسی که حق و حقوق دیگران را پایمال کند و به وظیفه خود در قبال مردم جامعه عمل نکند، عقاب الهی متوجه او خواهد بود،

پس در این بین وای به حال مسئولانی که فرصت خدمت به مردم به آنها داده شده اما قدر خود را ندانسته و به جای خدمت صادقانه، کم کاری کنند، زیرا نه تنها باید جوابگوی فرصت‌های از دست رفته‌شان باشند، بلکه در مورد تضییع حق و حقوق دیگران هم مورد سؤال و بازخواست قرار خواهند گرفت!