گروه هشت کشور اسلامی در حال توسعه که عبارتند از: ترکیه، مالزی، اندونزی، ایران، بنگلادش، نیجریه، پاکستان و مصر در سال 1997 م، با ابتکار ترکیه ایجاد شد. پیشنهاد می‌شود در برهه کنونی گروه دی 8 با اضافه شدن 7 کشور بزرگ اسلامی دیگر، یعنی: قزاقستان، عربستان، الجزایر، لیبی و عراق، مراکش و امارات متحده عربی، گسترش یابد و به گروه دی 15 تبدیل شود.

با این کار علاوه بر تقویت این گروه، کشورهای عضو اکثرا از لحاظ جغرافیایی به هم متصل می‌شوند و این، امکانِ مراودات و همکاری‌های مابینشان را بیشتر می‌کند. این 15 کشور که ستون فقرات جهان اسلام هستند (جهان اسلام شامل 57 کشور می‌شود)، اگر بتوانند اختلافات را به گوشه‌ای نهند و در امور داخلی یکدیگر دخالت ننمایند و به عقاید یکدیگر احترام گذارند و خلاصه برادرانه فراهم آیند؛ از لحاظ وسعت جغرافیایی بزرگترین (حتی بیش از روسیه) و از لحاظ جمعیت سومین (بعد از چین و هند) و از لحاظ تولید ناخالص داخلی نیز سومین (بعد از آمریکا و چین) خواهند بود. این کشورها که از اقیانوس آرام تا اقیانوس هند و تا خلیج فارس و دریای سیاه و دریای مدیترانه و اقیانوس اطلس امتداد دارند، با همکاری هم می‌توانند جایگاه مهمی در جهان به دست آورند و البته اقتصاد داخلی و معیشت ملت خود را نیز بهبود ببخشند.

ضمن اینکه شاید در سایه‌سار گروه دی 15 رابطه برخی کشورهای اسلامی، که نفرت و نقاری بین ایشان به دلایل یا بهانه‌های مختلف رخ داده‌، اصلاح شود. البته این کشورها باید اقتصاد خود را طوری طراحی نمایند که بتوانند در ابعاد اقتصادی و تجاری مکمل هم باشند و نیازهای اقتصادی خود را بجای تامین از بلاد کفر از یکدیگر برآورده سازند و حتی چه بسا بتوانند با کمی مروت و مدارا بخش مهمی از نیازهای فرهنگی خودشان را برآورده کنند (کشورهای اسلامی از لحاظ فرهنگی به هم شباهت زیادی دارند و می‌توانند قسمتی از نیازهای یکدیگر را در مسایلی مثل: فیلم و کتاب و... بجای وام گرفتن از کشورهای غیر مسلم، از کشورهای اسلامی دیگر برآورده سازند)
 

به هر حال اگر اعضای این گروه بتوانند با کمی مدارا و تسامح و گذشت و رحیم بودن بین خودشان، که توصیه قرآن است، و نیز دست برداشتن از دعواهای مذهبی، که مغایر با اصل اسلام است، و همچنین کنار گذاشتن نزاعات کودکانه سیاسی و عدم دخالت در امور داخلی یکدیگر و احترام گذاری متقابل و نیز قرار دادن اقتصاد و پیشرفت و ترقی در راس همه امور، با دیگر کشورهای مسلمان (که همگی به یک پیامبر و یک کتاب باور دارند و به یک قبله نماز می‌گزارند) کنار آیند و دشمنی‌ها و کینه‌های مذهبی غیر معقول و غیراسلامی را به نفع تعالی و ترقی اصل اسلام و نجات از سیادت کفار، کنار گذارند امید است از این رهگذر به هم افزایی اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و ارتقای جایگاه جهانی دست یابند.

در پایان باید بگوییم که در وضعیت فعلی تحریم و حصر شدید اقتصادی، علیه ایران، کشور ما به برقراری چنین روابطی که در واقع ارتباط جنوب جنوب آنهم جنوب جنوب اسلامی است، نیاز بیشتری دارد و بهتر است در اجرای این طرح پیشگام شود. ان شاء الله