«پای برتر همیشه»؛ سیروس همتی؛ کتاب نیستاندو فیلمنامه در یک قاب!
سیروس همتی،میگم: نه اونم سختی های خودش و داره و واقعا داشت و داره. بخصوص فیلمنامههایی که باید از چهار چوب خاصی پیروی شوند.دستت انچنان که باید باز نیس، پاتو کج بذاری قلمش می کنند. موضوع هر دو فیلمنامه اهمیت و حساسیت خاصی دارد
«روضة المریدین»؛ ابن یزدانیار همدانی؛ نشر فرهنگ معاصرهندبوک سیروسلوک
دکتر علی غزالیفر*،گسترۀ دانش در همۀ زمینهها، به دلایل مختلف، باعث شده که متخصصان هرازچند گاهی مغز یا عصارۀ معرفتی یک زمینۀ خاص را بهصورت جمعوجور عرضه کنند؛ غالباً در قالب یک جلد کتاب. این سنت حسنه در غرب معاصر رواج دارد و چنین کتابهایی را هندبوک (Handbook) مینامند که نمونههای فراوانی در همۀ زمینهها دارد و علاقمندان آنها را بهخوبی میشناسند
«یادداشتهای یک کتابباز!»؛ احمد راسخی لنگرودی؛ نشر همرخچرا در این خیابان کتابفروشی پیدا نمیشود؟!
کاظم مفیدی،در دنیای امروز که فضای مجازی و شبکههای اجتماعی در تمام زوایای زندگی ما نفوذ کرده و می-رود چون لشکری قدرتمند همه ذهن و ضمیر ما را در اشغال خود درآورد، داشتن دغدغهای به نام کتاب کاغذی شاید برای برخی شگفتانگیز هم باشد.
«زئوس غریبهنواز، اودیسه به روایت هیوبرت دریفوس»؛ زانیار ابراهیمی؛ نشر هرمسخدایانِ جهان اساطیری
سعیده امین زاده،هیوبرت دریفوس را بیش از هر چیز به عنوان یکی از بزرگترین فیلسوفان معاصرِ شارح و منتقد نظریات هایدگر میشناسند. اما او در ادبیات نیز گامهایی بلند برداشته و توانسته در سایهی فلسفه، پدیدارشناسی و اگزیستانسیالیسم به خوانشهایی تازه از متون کهن برسد
«کتاب یا سیگار»؛ جورج اورول؛ ترجمه سپیده اشرفی؛ نشر چشمهفرصت اندک و گفتنیهای بسیار
حمیدرضا امیدیسرور،با اینکه جورج اورول برای بسیاری با دو رمان «قلعه حیوانات» و «۱۹۸۴» شناخته میشود؛ اما او آثار خواندنی و ارزندهی دیگری هم دارد
مجموعه «گزیده طنز از طنزآوران ایران، از صفاریه تا قاجاریه»؛ نسیم عرب امیری؛ کتاب نیستانانتقاد در لفافهی طنز
ثریا بیگدلی،هنگامی که از طنز کلاسیک سخن به میان میآید، حافظهی عموم جامعه معمولاً عبید زاکانی و سعدی را به یاد میآورد، اما دامنهی طنزگویی و شوخطبعی نویسندگان و ادبای ایرانی بسیار فراتر از اینهاست و طیف وسیعی از شعرا و نثرپردازان را در برمیگیرد. داشتهاند
«اژدها»؛ یِوگِنی شوارتس؛ ترجمه آبتین گلکار؛ نشر هرمسمبارزه با نابودی!
دریا امامی،هنرمندان در دورههای خفقان دیکتاتوریها، اغلب به دنبال راهی میانبر برای بیان عقاید منتقدانهی خود هستند. آنها میکوشند در قالب اثر هنری و با زبانی کنایی به روشنگری دربارهی نظامهای توتالیتر بپردازند و مختصات و ابعاد عملکردیِ آنها را برای جامعه افشا کنند