نسل امروز ایران، فراتر از سبک زندگی یا گرایشهای روزمره، در عرصه سیاسی و منطق قدرت، به واسطه پساانقلابیبودن_ جامعهای که انقلاب استکبارستیز و بزرگ را تجربه کرده _ تغییر نموده است. رهبری جمهوری اسلامی مرتبط با این تحول تاریخی فرمودهاند:
《شاید [در میان] کسانی که مثلاً صد سال پیش زندگی میکردند، ایمانهای قرصی در بین مردم متدیّن وجود داشت لکن جلوهی عملی نداشت. شما ملاحظه کنید شیخ فضلالله نوری با آن عظمت را، ملّای به آن بزرگی را، اینجا وسط تهران به دار کشیدند، آن کسی هم که او را به دار کشید یک ارمنی بود -یک افسرِ ارمنیِ ایرانی؛ یعنی غیر مسلمان بود- عدّهای هم گوشه کنار یک اشکی ریختند، امّا هیچ حرکتی انجام نگرفت؛ با اینکه آن وقت رضاخانی هم سر کار نبود که حالا بگوییم مثلاً حکومت دیکتاتوریِ آنچنانیای بود؛ یعنی تحرّک وجود نداشت. حالا این را مقایسه کنید با این شهیدِ طلبهی همدانی ما؛ یک طلبهی همدانی، در خیابان با مظلومیّت به شهادت رسید؛ شما دیدید همدان چه غوغایی شد برای تشییع او! چه انعکاسی در ایران پیدا کرد؟ همه احساس همدردی کردند، همه احساس علاقه کردند؛ اگر آن جنازهی مطهّر در تهران یا در مشهد یا در اصفهان یا در تبریز تشییع میشد، همین جور اجتماع عظیمی به وجود میآمد؛ امروز مردم این جوری هستند. حالا یک عدّهای تبلیغ میکنند که مردم از دین فاصله گرفتهاند؛ نخیر، به هیچ وجه این جوری نیست. ما آن زمان را هم دیدهایم، آن زمان هم طلبه بودیم.》
(بیانات رهبری در دیدار طلاب حوزههای علمیه در حسینیهی امام خمینی ره، 1398/02/18).
این سخن، نشاندهنده تفاوت بنیادین میان نسل گذشته و نسل پس از انقلاب اسلامی است. نسل پساانقلابی، حتی اگر خود کاملاً انقلابی نباشد، توانایی بسیج، انسجام و واکنش هماهنگ در برابر تعرض به کشور را دارد. مردم دیگر منفعل نیستند و از تجربه تاریخی میدانند که اشغال و تسلیم دشمن، منجر به خسران ملی میشود.
نمونه قاطع این ویژگی، جنگ ۱۲ روزه اخیر است. در این نبرد کوتاه اما حساس، مردم ایران با حضور گسترده و فعال، از نیروهای نظامی و ملی حمایت کردند و ایستادگی کردند. برخلاف دوران رضاخان که پایکوبی برای اشغال خارجی رخ داد؛ مردم بهطور جمعی و هماهنگ در کنار کشور و نظام سیاسی ایستادند و مقاومت کردند. این خروش مردمی نشان میدهد که نسل پساانقلابی، با فهم تاریخی و انسجام دینی و ملی، میتواند در لحظات بحران، پشتوانهای قوی برای کشور و رهبری ایجاد کند.
این تجربه همچنین یادآوری میکند که قدرت ملی و انسجام اجتماعی تنها با وجود اراده مردم شکل میگیرد. حضور متحد و منسجم مردم در جنگ ۱۲ روزه، نه تنها از لحاظ دفاعی و عملیاتی اهمیت داشت، بلکه پیامی محکم به دشمنان ایران ارسال کرد که نسل پساانقلابی ایران، برخلاف گذشته، دیگر تسلیم تهدیدهای خارجی نمیشود و از هویت، استقلال و غرور ملی خود دفاع خواهد کرد.
