به گزارش تسنیم، ده سال پیش توافقی به امضا رسید که آن را «شاهکار دیپلماسی» و حتی «معجزه قرن» نامیدند قرار بود برجام همه گرههای سیاسی و اقتصادی ایران را بگشاید، تحریمها را لغو کند و پرونده هستهای کشور را به مسیر عادی بازگرداند اما امروز، پس از گذشت یک دهه، آنچه از آن توافق باقی مانده، پیکری بیجان است که تنها ابزار باقیماندهاش، اسنپ بک، علیه ایران فعال شده است؛ همان ابزاری که قرار بود هرگز در برابر کشورمان به کار گرفته نشود.
اروپا با گستاخی تمام این سازوکار را فعال کرد تا آخرین میخ را بر تابوت برجام بکوبد این اقدام آشکارا نقض تعهدات گذشته و نشانه شراکت کامل اروپا با ایالات متحده در مسیر فشار حداکثری است. اروپا که باید پاسخگوی سالها ترک فعل خود در اجرای تعهدات میبود، اکنون در قامت مدعی ظاهر شده است اما پاسخ ایران، آنگونه که مقامات تأکید کردهاند، میتواند تنها یک جمله باشد؛ خروج از پیمان NPT و تغییر بنیادین معادلات قدرت در منطقه و جهان.
از نخستین روزهای اجرای برجام، ایران با وجود بیاعتمادی تاریخی به غرب، کوشید مسیر دیپلماسی را باز نگاه دارد محدود کردن فعالیتهای هستهای، پذیرش سختترین بازرسیهای آژانس و صبوری در برابر خلف وعدههای مکرر طرفهای مقابل، همه در راستای حسن نیت ایران انجام شد اما آنچه نصیب ملت شد، چیزی جز فشار مضاعف اقتصادی و تحریمهای جدید نبود حتی اینستکس، که قرار بود راهی برای مبادلات باشد، به یک شوخی تلخ تبدیل شد.
اروپا بارها ایران را به «خویشتنداری» فراخواند، اما هیچگاه برای بازگرداندن آمریکا به تعهدات قدمی برنداشت امروز، در حالیکه سالها از خروج آمریکا میگذرد، اروپا بهجای پاسخگویی، ماشه را فعال کرده است تا نشان دهد از همان آغاز شریک جرم واشنگتن بوده است واقعیت این است که غرب هیچگاه قصد نداشت توافقی عادلانه با ایران امضا کند؛ هدف، صرفاً مهار و محدودسازی بود.
در این میان، پرسش اصلی این است که چه کسانی ماشه را به دست دشمن سپردند؟ پاسخ روشن است همان کسانی که با سادهلوحی یا تعمد، بند 37 ضمیمه برجام را امضا کردند و آن را دستاوردی تاریخی نامیدند امروز آشکار شده است که این بند نه یک امتیاز، بلکه دام حقوقی بزرگی بود منتقدان از همان روز اول هشدار دادند، اما صدایشان در میان غوغای تبلیغات و لبخندهای دیپلماتیک گم شد.
محمدجواد ظریف، وزیر خارجه وقت و معمار برجام، بارها با اطمینان اعلام کرده بود که چیزی به نام استپ بک در برجام وجود ندارد حتی تا سال 1399 نیز همین ادعا را تکرار کرد اما امروز، همان چیزی که او منکرش بود، فعال شده است این رخداد یا نشانه ناآگاهی و سادهلوحی است، یا نشانه آگاهی و فریب افکار عمومی؛ در هر دو حالت، خسارتی عظیم بر ملت ایران تحمیل شده است.
اگر جهل و ناآگاهی در کار بوده، با یک «سادهلوحی تاریخی» مواجهایم که باید پاسخگو باشد و اگر آگاهی وجود داشته، با «خیانتی آشکار» روبهرو هستیم که نمیتوان از کنار آن گذشت. سکوت امروز همان جریان غربگرا در برابر این فاجعه، خود بهترین شاهد بر بیپاسخ بودن عملکرد آنان است.
غرب با اجرای اسنپ بک یا همان مکانیسم ماشه نشان داد که دیپلماسیاش چیزی جز ابزاری برای فشار بیشتر نیست توافقی که قرار بود تحریمها را بردارد، اکنون به دستاویزی برای بازگشت همان تحریمها تبدیل شده است چنین روندی، اساساً مفهوم دیپلماسی با غرب را بیاعتبار میسازد.
باید توجه داشت که اسنپ بک بیش از آنکه تهدیدی عملی باشد، ابزار جنگ روانی است دشمن میخواهد با هیاهو، روحیه ملت را هدف قرار دهد و القا کند که ایران در بنبست قرار گرفته است اما تجربه چهار دهه گذشته نشان داده که هرچه فشار دشمن بیشتر باشد، ملت ایران مقاومتر میشود و مسیر استقلال را با عزم جدیتری ادامه میدهد.
در چنین شرایطی، تصمیم ایران برای خروج از پیمان NPT نه واکنشی احساسی، بلکه اقدامی حسابشده و استراتژیک است این تصمیم نهتنها پیام روشنی به غرب دارد، بلکه میتواند تمام معادلات امنیتی و راهبردی منطقه و جهان را تغییر دهد ایران دیگر حاضر نیست به نام «حقوق بینالملل» در قید و بندهایی بماند که عملاً به ابزار فشار دشمن تبدیل شده است.
اروپا و آمریکا باید بدانند که ایران امروز، کشوری استوار و قدرتمند است که در سایه مقاومت به جایگاه منطقهای و بینالمللی رسیده است. خروج از NPT، مرحلهای تازه در سیاست خارجی ایران خواهد بود که بر پایه اقتدار و بازدارندگی شکل میگیرد غربیها اگر به زبان تهدید ادامه دهند، پاسخی کوبندهتر دریافت خواهند کرد.
این تصمیم در حقیقت پاسخی به ده سال سادهلوحی یا خیانت در عرصه دیپلماسی است توافقی که روزی آن را «فتحالفتوح» نامیدند، امروز به فاجعهای تاریخی بدل شده که باید مسببانش پاسخگو باشند؛ ملت حق دارد بداند چه کسانی با امضای خود این شمشیر داموکلس را بر سر کشور آویختند.
اکنون زمان آن فرا رسیده که جریان غربگرا در داخل مورد پرسش جدی قرار گیرد نمیتوان خسارت محض یک دهه گذشته را نادیده گرفت سرنوشت ملت نباید قربانی جاهطلبیهای سیاسی و ژستهای دیپلماتیک عدهای محدود شود این مطالبهای ملی است که باید پاسخی روشن بیابد.
برجام نهتنها وعدههایش را محقق نکرد، بلکه وضعیتی بدتر به همراه آورد تحریمها لغو نشد، پرونده هستهای عادی نگردید و اقتصاد کشور بهبود نیافت برعکس، فشارها دوچندان شد و ایران همچنان زیر فشار ظالمانه دشمن باقی ماند این تجربه تلخ باید چراغ راه آینده باشد.
با همه این اوصاف، ایران راه خود را انتخاب کرده است راهی که نه بر اعتماد به دشمن، بلکه بر اقتدار، استقلال و بازدارندگی استوار است. خروج از NPT بخشی از این مسیر تازه است که میتواند عزت ملی را تضمین کند و دست دشمن را برای همیشه کوتاه سازد.
غرب اگر میخواهد همچنان با زبان تهدید سخن بگوید، باید بداند که پاسخ ایران تهدیدی بزرگتر خواهد بود. ملت ایران بارها نشان داده که در برابر فشار عقبنشینی نمیکند و هر بار، مقتدرتر از گذشته از میدان بیرون میآید.
پیام ایران به جهان امروز کاملاً روشن است عزت، استقلال و حقوق ملی قابل معامله نیست هرکس بخواهد در برابر ایران بایستد، با پاسخی سختتر و کوبندهتر روبهرو خواهد شد. این انتخاب ملت است؛ انتخابی که آینده منطقه و جهان را نیز دگرگون خواهد ساخت.
