فرض کنیم که مرحوم رئیسی بر سر کار بود و فرزند ایشان منصبی را در دولت سیزدهم بر عهده میگرفت. واکنش اصلاحطلبان و رسانههای این جریان به این انتصاب چه بود؟ آیا غیر از این بود که در مذمت خویشاوندسالاری و تبعات شوم ارجحیت رابطه بر ضابطه میگفتند و مینوشتند؟ آیا نمیتوان تصور کرد که اگر در دولت قبل فردی از نزدیکان رئیسجمهور برخلاف روال قانونی در سمتی منصوب میشد و دولت برای حضورش به آب و آتش میزد و حتی در پی اصلاح قانون تازه مصوبشده بر میآمد، آتش توپخانه رسانهای اصلاحطلبان رئیس دولت را زیر ضرب حملات خود قرار میداد؟
در دولت اصلاحطلب چهاردهم، هم پسر رئیسجمهور و هم داماد وی صاحب منصب شدهاند، هم دو تن از نزدیکان معاون پارلمانی رئیس دولت پست گرفتهاند. این را در کنار هم و غم دولتیها برای تغییر قانون «انتخاب اشخاص در مشاغل حساس» - که سد راه منصبگرفتن افرادی است که خود و اعضای خانواده آنان تابعیت دوگانه دارند – بگذاریم تا میزان پایبندی به قانون در این دولت مشخص شود.
اما آنچه که از اهمیت برخوردار است، واکنش رسانههای اصلاحطلب و حتی سیاسیون این جریان است که با رخدادن کوچکترین تخطی از قانون و انتصابات فامیلی در اردوگاه رقیب، آماده تاخت و تاز و تخریب شخصیتی میشوند اما در حال حاضر یا روزه سکوت گرفته و یا به توجیه انتصابات فامیلی روی آوردهاند!.
در همین فقره اخیر انتصاب حکم برای پسر پزشکیان، بهجای نقد این اقدام، سیاههای از توجیهگریها به چشم میخورد که جای تاسف بسیاری است. اصلاحطلبان به خط شده و به جای اینکه خواستار پاسخ رئیسجمهوری باشند که اخیراً در تقبیح پستگرفتن افراد با توصیهپذیری و سفارش سخن رانده، از صفات بارز و خصایص اخلاقی «یوسف پزشکیان» میگویند و حتی در حال تئوریزهکردن حضور خویشاوندان مسئولان در مناصب دولتی هستند.
پیرامون مسئله پرحاشیه و مناقشهبرانگیز محمدجواد ظریف هم انگار نه انگار که تخلفی از قانون مصوب کشور رخ داده - فارغ از اینکه قانون موجود مشکلساز باشد یا نه - و هر گونه مخالفت را نوعی ستیزهجویی با ظریف یا حسادت به وی تلقی میکنند.
با تدقیق در واکنش اصلاحطلبان پیرامون رویکرد و اقدامات دولت همسو با خود و مقایسه این رفتار با زمانی که دیگر رقبای سیاسی عنان قدرت را در دست دارند، عیان میشود که آنچه که اصالت دارد خط و ربطهای سیاسی است نه تعهد به حقیقت و یا عملکردن بر مبنای شاخصی خدشهناپذیر. میتوان رقبا را بهدلیل فضادادن به آقازادهها و دامادها و دیگر نزدیکان و حتی قانونشکنی به صلابه نقد کشید – که در مذمت پدیده خویشاوندسالاری هیچ تردیدی نیست – اما برای پستگرفتن آقازادههای همسو با خود و تخطی بارز از قانون مصوب کشور نهتنها لب به گلایه و انتقاد نگشود بلکه به توجیهتراشی رویآورد و در ستایش صفات بارز آقازادهها و خواص، گفت و نوشت. ظاهرا آنچه مهم است، برخورداری از ژن خوب است!
