محسن مهدیان مدیر روزنامه همشهری نوشت: راه حل کوتاه و ساده بود. موشک خوردند و باید حیثیت برباد رفته شان را جبران می کردند. قابل پیش بینی بود چه خطی را می روند. ابتدا انکار و بعد هم رجزخوانی. تحقیر و بعد هم هراس افکنی. اما واقعیت اینست که در این پروژه رسانه ای نیز به شکل آموزنده ای شکست خوردند. در جنگ روایت ها نیز پیروز میدان روایت تنبیه بود. روایت وعده صادق.
سخنگوی ارتش اسرائیل در همان روز اول اعلام کرد 99 درصد موشک و پهبادهای ایران را رهگیری کردیم. یعنی از حدود 300 موشک تنها 3 موشک به هدف اصابت کرده است. خب کم کم فیلم هایی منتشر شد که نشان می داد چقدر این ادعا ناشیانه است.
از آنجائیکه ادعا بی مبنا بود دچار فراموشی شدند و یک عضو نظامی دیگر ارتش اعلام کرد تعداد موشک هائی که اصابت کرده است 9 عدد است. یعنی رسیدند به 97 درصد. اما ماجرا به اینجا هم ختم نشد چون مختصر فیلم هائی که درشبکه های اجتماعی منتشر شده بود تعداد موشک های اصابت کرده را بیشتر نشان می دهد تا اینکه کانال 14 تلویزیون اسرائیل این ادعاها را تکذیب و روزنامه معاریوی اسرائیلی موشک های رهگیری شده را 84 درصد اعلام کرد. این بازی انقدر ادامه داشت که در نهایت اسرائیلی ها اعلام کردند هر فیلم و عکسی که به نفع جمهوری اسلامی منتشر شود جرم و با آن برخورد می شود.
ناچار وارد گام دوم شدند؛ هراس و ترس از جنگ. هراس برای شان یک ثمره مهم داشت. افراد ممکن است در دل با تنبیه نظامی ایران همراه باشند اما از سر ترس شعف درونی شان را کتمان کنند یا خلاف آن واکنش نشان دهند. ترس مقابل منطق آنها عمل می کند. ویژگی ترس همین است. اما همین ترس نیز ماندگار نبود.
اسرائیلی ها بعد از دو روز حیرت، اینبار ناچار شدند مدعی جنگ شوند. اما همین نیز درشبکه های اجتماعی و رسانه های داخلی جدی گرفته نشد و با آن برخورد طنزآلود شد. علت نیز واکنش فوری مقامات کشوری و لشکری بود؛ اینکه بدون تعلل و در سطح بسیار وسیعتر و درهم شکننده تر از قبل پاسخ می دهیم.
و این یعنی شکست تمام در جنگ روایت ها. اما چرا شکست خوردند؟
واکنش سریع و جبهه ای شهروند رسانه ها در رسانه های اجتماعی. این اقدام هماهنگ و از سرمسوولیت با حمایت و پشتیبانی رسانه های اصلی و گروه های مرجع و نخبگانی و مسوول صورت گرفت. به نوعی یک وحدت و اجماع سیاسی و رسانه ای پشتیبان تنبیه اسرائیل بود.
این تجربه رسانه ای را نباید دست کم گرفت. چراکه همواره جنگ روایت ها از اصل ماجرا مهمتر نباشد کم اهمیت تر هم نیست.
