فرق می‌کند حکایت زندگی انسانی که همواره دغدغه دیگران را دارد و قلبش برای مردم می‌تپد با کسی که تنها و تنها حال و روز خود و خانواده‌اش برایش اهمیت دارد.

حتماً بین فردی که به شکرانه سلامتی، امنیت و نعمت‌هایی که خداوند مهربان از سر رحمت به او ارزانی داشته است، قصد دارد به دیگرانی که به هر دلیلی نیازمند کمک و حمایت هستند یاری برساند، با آدمی‌ که بی خیال از مردم و اتفاقات محیط پیرامون خود زندگی می‌کند، فرق هست. به راستی در این دنیای فانی و بی‌ارزش و با این عمر کوتاهی که همچون برق و باد و به سرعت چشم بر هم زدنی می‌گذرد آدمی‌ را چه می‌شود که می‌دود، جمع می‌کند، حرص می‌زند، به تنهایی و غفلت می‌خورد و می‌نوشد و به کلی فراموش می‌کند تنها خودش اهمیت ندارد و دیگرانی نیز هستند که باید مورد توجه و عنایت قرار بگیرند. هم اینک باید تصمیم جدی گرفت و خط و سیر زندگی خود را از انسان های بی‌تفاوت و بیخیال جدا کرد که به قول معروف؛ «بیخیال‌ها به بهشت نمی‌روند» و «درد بی دردی علاجش آتش است».

جمله بسیار زیبایی به نقل از مرحوم آیت الله بهجت بیان می‌شود که می‌گوید: «خوب است انسان اسم خود را در هر کار خیری بنویسد و خود را شریک کند زیرا فردای قیامت معلوم نیست کدام قبول و کدام رد می‌شود.» و این جمله پیام بسیار زیبایی دارد به نام «خیراندیشی» و «خیرجویی» که گویی تلنگری دائمی‌ برای انسان است که در گوش او چنین نجوا می‌کند که: تو باید برای تعالی ذهن و ضمیر خود در هر امر خیری مشارکت کنی.

بی شک در هر دوره و زمانی مسائل و چالش‌هایی در حاشیه زندگی وجود دارد که حضور، مشارکت و همراهی و همدلی ما را برای بهبود شرایط و اوضاع مطالبه می‌کند. به عنوان مثال در حال حاضر هم وطنان ما در آستانه ‌سال جدید و فصل سرما در استان سیستان و بلوچستان گرفتار سیل ویرانگری شده‌اند که خسارات فراوانی به آن ها وارد ساخته است. این که به چه میزان و چقدر انسان کمک می‌کند یا توان یاری رساندن به دیگران را دارد به نظر من چندان مهم نیست بلکه آنچه اهمیت دارد این است که باید روحیه دغدغه مندی، مسئولیت پذیری و کمک رسانی زنده بماند و آداب و رسوم اخلاق مداری و مسلمانی که همانا مهربانی و یاری رساندن به همنوعان است از رونق نیفتد تا این گونه بتوان به دوام و قوام انسانیت و تعالی روح جمعی امیدوار بود.

گاهی باید زیر کاسه و کوزه فناوری بزنیم و همه ‌شبکه‌های اجتماعی و هر آنچه اعتیاد روحی و فراموشی انسان را به دنبال دارد و ناخودآگاه باعث می‌شود بسیاری از مهمات زندگی را نادیده بگیرد کنار بگذاریم و با دقت بیشتری به اطراف و اکناف خود و اتفاقات و حواشی آن نگاه کنیم.

نکند دنیا را آب ببرد و ما در خواب غفلت باشیم و متوجه صداهایی که یاری ما را می‌طلبد نشویم. در همین رابطه امیرالمومنین(ع) می‌فرماید: «خوشا به حال آن که به بندگان خدا نیکی کند و برای آخرت خود زاد و توشه برگیرد.» وقتی که بیشتر افراد جامعه به هم نوعان خودشان روحیه ‌مهرورزی و امدادرسانی داشته باشند یقیناً شرایط کلی جامعه بهبود می‌یابد و مطلوبیت اخلاق اجتماعی ارتقا پیدا می‌کند. اینها بذر مهربانی و انسانیت است که افشان می‌شود و نتیجه اش درختان تنومندی خواهد شد که میوه ‌آن حال خوب در دنیا و عاقبت خیر در آخرت است.

برای همین است که تنها جایی که شتاب جایز شمرده و بر آن تأکید شده است کار خیر و انسان دوستی است خصوصاً زمانی که عده ‌قابل توجهی از انسان‌ها نیازمند کمک رسانی فوری هستند، همانند هم وطنان و سیل زدگان مسلمان سیستان و بلوچستان.