نیروهای دشمن به پایتخت رسیده اند ولی رئیس جمهور در شهر مانده و برای مردم خودش پیام مقاومت ارسال می‌کند. رسانه ها می‌گویند که حتی با اصرار مقامات آمریکایی برای فرار از کشور مخالفت کرده است. رئیس جمهوری که دائما از بی وفایی دولت های غربی در تنها گذاشتن کشورش گلایه می‌کند. فقط رئیس جمهوری این چنین قهرمان می تواند مردمش را به ماندن و جنگیدن در برابر دشمن تشویق نماید. 

قدری عجیب است. حتی زلنسکی کمدین می‌داند که چطور باید هموطنان هراسانش را تهییج کند. آنوقت سیاستمداران کارکشته آمریکایی و اروپایی نمی‌دانند که نباید او را به فرار تشویق کنند!؟ یعنی می‌خواهند اوکراین مثل آب خوردن اشغال شود!؟ یعنی نمی‌خواهند ارتش روسیه را در یک جنگ فرسایشی گرفتار کنند!؟ آخر با کدام منطقی، چنین قهرمان بزرگی را اینگونه در میان پایتخت پرآشوب کشورش بدون محافظ رها کرده اند!؟ 

البته که سازمان های اطلاعاتی غربی، باهوش تر از این حرفها هستند. آن ها کار خود را کرده اند. یکشبه یک کمدین ترسو را به یک قهرمان ملی و حتی جهانی بدل کردند. البته با قدری چاشنی اغراق. 

اینقدر اغراق که در شهری که جولانگاه نفوذی های روسیه شده، حتی یک نگهبان هم در دور دست ترین زاویه از دوربین گوشی همراه رئیس جمهور به چشم نخورد. آنقدر اغراق که همه دنیا باور کنند آمریکا و ناتو به کل اوکراین را از یاد برده اند! 

نه، آن ها فراموش نکرده اند. مگر می‌شود تله ای را که برای شکار خرس روسی گذاشته اند، از یاد ببرند!؟ 

درست است که خودشان دوست ندارند پنجه در پنجه این خرس خشمگین بیفکنند ولی با تصویرسازی از یک "قهرمان تنها" آن هم به سبک هالیوودی آن، توانستند مردم اوکراین و بلکه مردم جهان را به جنگیدن با روس ها ترغیب کنند. روس هایی که خوی خشن تزاری خود را حفظ کرده ولی از عقل ماکیاولیستی و جادوی رسانه ای غرب چندان نیاموخته اند. 

ارتش روسیه خیلی زود در همان یکی دو روز اول به دروازه شهرهای بزرگ اوکراین رسید. عجیب است که بعد از هفته ها تاکید مقامات غربی مبنی بر قریب الوقوع بودن جنگ، کسی لب مرز مزاحم نظامیان روسی نشده است!؟ نه سنگری، نه ارتشی و نه ملتی که بخواهد اولین قدمی که به خاک کشورش تجاوز می‌کند را قلم کند.

 عجیب است رئیس جمهور قهرمان اوکراین به جای اینکه برای حفاظت از جان غیرنظامیان، نظامیان را جلوی مرزها مستقر کند، راهبرد کشاندن جنگ به درون شهرها را انتخاب کرده است!؟ 
گویا ترجیح داده آنهایی هم که علاقه چندانی به ایستادگی در برابر دشمن ندارند را به زور با لشکر متجاوز روبرو کند.

اجازه دهید اینقدر بدبین نباشیم. شاید هم این یک راهبرد جنگی هوشمندانه است. می دانیم که ارتش اوکراین توان مقابله با بمباران انبوه جنگنده های روسی در فضاهای باز را ندارد، از سوی دیگر، زلنسکی و دوستان غربی اش خوب می‌دانند که پوتین قصدی برای کشتار غیرنظامیان ندارد که اگر داشت می‌توانست مثل آمریکا و متحدانش در عراق و افغانستان، جنگ زمینی را هفته ها پس از بمباران گسترده هوایی، با خیال آسوده آغاز کند.

 اوکراین و روسیه پیوندهای عمیق نژادی و فرهنگی دارند. به قول پوتین با هم پیوندهای خونی و خانوادگی دارند. پوتین اگر هم بخواهد نمی‌تواند از طریق بمباران شهرها، اشغال اوکراین را تسریع نماید. نه افکار عمومی روسیه چنین چیزی را از او قبول می‌کند، نه درون نقشه ای که پوتین برای آینده اوکراین کشیده چنین چیزی می‌گنجد و نه می‌تواند به رسانه های غربی که از کاه، کوه می‌سازند چنین فرصتی بدهد.

پوتین خوب می‌داند که آمریکا با ویران کردن عراق، این فرصت را به جنگجویان داخلی و خارجی داد تا این کشور را برای نظامیان آمریکایی به جهنم تبدیل کنند. او کشوری هرج و مرج زده نمی‌خواهد که مزدوران خارجی درون مرزهایش سرازیر شده و در خرابه هایش لانه کنند. او نمی‌خواهد در باتلاق اوکراین گرفتار شود. بلکه می‌خواهد متحدان خودش را بدون مشکل در آنجا حاکم کند. برای همین هم دولت اوکراین را به ساخت سپر انسانی متهم می‌کند. برای همین ارتشش مجبور است خانه به خانه با نظامیان آموزش دیده ناتو که درون شهرها پناه گرفته اند بجنگد. این همان دلیلی است که سرعت پیشروی ارتش روسیه را کند می‌کند.